به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه اینترنتی رای الیوم، در یادداشت نوشت: نوعی آرامش که چه بسا آرامش قبل از توفان است بر جبهه‌های لیبی حاکم شده است، زیرا دو طرف درگیری یعنی دولت فایز السراج که در غرب کشور به ویژه در طرابلس و مصراته حضور دارد و حکومت ژنرال خلیفه حفتر که نیروهایش بر منطقه شرقی یعنی محل وجود بیشتر چاه‌های نفت و ذخایر آن سیطره دارند و پایتخت را محاصره کرده‌اند، از توافقنامه آتش‌بس که در پایان کنفرانس برلین صادر شد به منظور تقویت نیروهایشان و آمادگی برای دور جدید درگیری‌ها بهره می‌برند.
در این مطلب آمده است: غسان سلامه، فرستاده سازمان ملل به لیبی، این حقیقت را در گزارش خود که به شورای امنیت سازمان ملل تقدیم کرد مورد تاکید قرار داده و فاش کرده است ژنرال حفتر نیرو‌های خود را در طول خطوط جبهه طرابلس تقویت می‌کند طوری که جنگجویان مزدور از سودان و چاد به علاوه تجهیزات نظامی به فرودگاه بنینه و پایگاه هوایی الخادم در شرق کشور به وسیله هواپیما‌های باری با میانگین بیش از یک سفر در روز وارد می‌شوند و هم زمان هزاران جنگجوی سوری به طرابلس وارد شده‌اند و در کنار نیرو‌های وابسته به دولت وفاق که از سوی سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شده است مستقر شدند.
خبرگزاری آسوشیتد پرس اعلام کرد بیش از چهار هزار جنگجوی سوری که ترکیه آن‌ها را بسیج و اعزام کرد به پایتخت لیبی رسیده‌اند و دست‌کم ده‌ها تن از آن‌ها به گروه‌های افراط‌گرایی همچون القاعده و داعش وابسته هستند، اما دیدبان حقوق بشر وابسته به مخالفان سوری که مقر آن در انگلیس قرار دارد معتقد است این رقم بسیار بیشتر و احتمالا بالای پنج هزار جنگجو است.
نکته قابل توجه این بود که رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، که به اعزام نیرو‌های ترکیه برای کمک به متحد خود، السراج، و تلاش برای تصویب و مشروعیت بخشی به این اقدام در پارلمان ترکیه تهدید کرده بود فقط چند ده مستشار فرستاد و به اعزام جنگجویان سوری بسنده کرد البته بعد از آن که آن‌ها را با پرداخت حقوق‌هایی تا پنج هزار دلار در ماه وسوسه کرد. این اقدام برای این بود که در صف نیرو‌های ترکیه تلفات و خسارت رخ ندهد، زیرا در این صورت افکار عمومی ترکیه که اکثرا مخالف هرگونه دخالت نظامی کشورشان در لیبی هستند تحریک می‌شدند.
اعزام این تعداد جنگجوی سوری به لیبی در حالی که روستاها، شهرک‌ها و شهر‌های سوریه در حومه ادلب مانند خان شیخون، معره النعمان و اخیرا سراقب در حال سقوط هستند سوال‌های زیادی ایجاد می‌کند همچنان که حالتی از خشم را در میان تعدادی از طرفداران مخالفان سوری در شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرده است که با انتقاد‌هایی از اردوغان همراه است.
سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که این جنگجویان سوری در حالی که بین دو طرف درگیری توافق حاصل شده است کجا می‌روند؟ مزدوران چادی و سودانی که در صف نیرو‌های حفتر می‌جنگند ممکن است به کشور‌های خود بازگردند، اما این امر در مورد جنگجویان سوری صدق نمی‌کند. ترکیه هرگز اجازه نمی‌دهد آن‌ها به خاک این کشور بازگردند و سوریه هم آن‌ها را نخواهد پذیرفت. ضمنا اگر پیشروی ارتش سوریه با پشتیبانی نیرو‌های روسیه با روند کنونی ادامه یابد ظرف چند روز شهر ادلب نیز سقوط خواهد کرد (به دست ارتش سوریه خواهد افتاد).
در برابر این نیرو‌های وابسته به مخالفان سوری دو گزینه وجود دارد. یا تا زمان مرگ در جبهه‌های جنگ که ممکن است ظرف چند روز آینده شعله‌ور شود، بجنگند یا همه یا بخش بزرگی از آن‌ها به شاخه‌های دو سازمان القاعده و داعش در مغرب اسلامی ملحق شوند، امری که باعث استقرار آن‌ها در بیشتر کشور‌های شمال آفریقا و منطقه ساحل آفریقا خواهد شد.
نکته قابل توجه این که دو سازمان مذکور در حال حاضر در حال بازیابی صفوف خود هستند و به از سرگیری حملات ضد دشمنان خود و برهم زدن ثبات کشور‌های مغرب تهدید می‌کنند.
لیبی در صورتی که بی‌ثباتی کنونی در آن ادامه یابد به بهترین پایگاه برای مرحله قدرت گرفتن القاعده و داعش تبدیل خواهد شد. در این کشور دست کم بیش از ۱۵ میلیون قطعه سلاح و هزاران تن مهمات و حدود ۱.۸ میلیون کیلومتر زمین گسترده و حدود دو هزار کیلومتر ساحل نسبتا خالی در ساحل جنوبی دریای مدیترانه وجود دارد چنان که می‌توان به سادگی به سواحل اروپایی در شمال دست یافت.
در انتهای این مطلب آمده است: اوضاع کنونی لیبی از گذشته تا کنون منبع نگرانی مزمن کشور‌های مغرب عربی به ویژه الجزایر و موریتانی و تونس شده است، اما این نگرانی ممکن است در روز‌ها و ماه‌های آینده افزایش یابد و این امر تبدیل شدن الجزایر به مقصد بیشتر طرف‌های درگیر در این جنگ را توضیح می‌دهد چنان که همه از ترکیه و امارات گرفته تا فرانسه می‌کوشند تا نظر رئیس جمهور این کشور را جلب کنند و ما هم چاره‌ای نداریم جز این که منتظر بمانیم.
انتهای پیام/
