به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ایرانیان، به واسطه روح سلحشوری و میهن‌دوستی، همواره در تربیت جسم، مانند تربیت روح، کوشا بوده‌اند تا در مواقع هجوم بیگانگان، بتوانند از قدرت بازو، برای دفع اجنبی بهره ببرند.

مورخان یونانی، گزارش‌های عجیبی درباره توجه ایرانیان به ورزش، به ویژه در رشته‌های سوارکاری و تیراندازی نوشته‌اند. تاریخ‌نویسان رومی، همیشه از تناسب اندام سربازان ایرانی حیرت کرده و آن را الگویی مناسب برای سربازان خودشان دانسته‌اند. در دوران پس از ورود اسلام به ایران، ریشه‌های فرهنگی از یک سو و تأکید آموزه‌های اسلامی برای کوشیدنِ در سلامت تن، از سوی دیگر، ایرانیان مسلمان را بیش از گذشته، متوجه ورزش و اهمیت آن کرد. کُشتی به عنوان یک ورزش پهلوانی، مورد توجه بیشتر قرار گرفت و پهلوانان نامداری مانند پوریای، ولی و فیله همدانی ظهور کردند که افزون بر زورِ بازو، مزیّن به اخلاق کریمه نیز بودند. با این حال، موضوعی که کمتر به آن توجه شده است، بررسی شیوه‌ها و ابزار‌هایی است که ایرانیان برای ورزش از آن استفاده می‌کردند. این موضوع از چشم جهانگردان اروپایی و افرادی که به عناوین مختلف، به ایران سفر می‌کردند و مدتی ساکن کشور ما بودند، دور نمانده است. یاکوب ادوارد پولاک در این‌باره می‌نویسد: «وسایل ورزشی ایران بسیار ساده است. من تمرین‌ها و حرکات زیر را بیشتر دیده‌ام: پا زدن؛ تمام ورزشکاران دست را از آرنج خم می‌کنند و به صورتی که ساعد با محور بدن موازی می‌شود و دو به دو مقابل هم جست می‌زنند. در ابتدا با تأنی و بعد با ضرب سریع، تا این‌که تعداد حرکات به ۲۰۰ تا ۳۰۰ برسد یا این‌که به دیوار گود تکیه می‌دهند و با پایی که از زانو و کمر خم شده است مدتی به دیوار می‌کوبند و آن گاه نوبت به پای دیگر می‌رسد. میل گرفتن؛ دو گرز چوبی را که وزن هریک بین پنج تا ۱۰ کیلوگرم است، به دور سر به دَوَران در می‌آورند؛ کار کشته‌تر‌ها گاه یکی و گاه دیگری را به هوا پرتاب می‌کنند و با مهارت آن‌ها را دوباره می‌گیرند. این حرکات، به خصوص عضلات بازوان و سینه را تقویت می‌کند و پهلوانان سرشناس و نام آور به ویژه بازو و سینه نیرومندی دارند. سنگ گرفتن؛ به پشت می‌خوابند. آن‌ها را قدری جمع می‌کنند دو تخته سنگین را به دست می‌گیرند که هر کدام حدود ۲۵ تا ۳۵ کیلوگرم وزن دارد که در وسط آن سوراخی است، با چوبی به صورت مورب. این تخته‌ها را به روی سینه به داخل و خارج حرکت می‌دهند. این تمرین سخت خسته کننده، عضلات سینه و شکم و همچنین پشت را بسیار به کار می‌اندازد. شنا رفتن؛ چنان به روی زمین قرار می‌گیرند که فقط انگشتان پا و کف دست با زمین تماس داشته باشد و بقیه بدن آزاد بماند؛ آن‌گاه به تمرین آغاز می‌کنند و متناوباً، ثقل بدن را روی انگشتان پا و دست قرار می‌دهند و هنگام به جلو سُریدن، پیشانی همواره با زمین تماس پیدا می‌کند. دیدم پهلوانانی را که ۸۰۰ بار پشت سر هم این تمرین فرساینده را تکرار کرده‌اند. در این تمرین عضلات پشت و به خصوص عضلات ناحیه پهلو، به بهترین نحو فعال می‌شود.»

منبع: خراسان

انتهای پیام/