به گزارش خبرنگار حوزه فناوری گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، طبق تحقیقات انجام شده، ماموریت‌های طولانی مدت فضانوردان باعث ناباروری آنها می‌شود. در یک آزمایش که حالت بی وزنی فضا در آن شبیه سازی شده بود، موش‌های نر به مدت شش هفته معلق ماندند. در نتیجه این آزمایش بیضه‌های آن‌ها کوچک شد و تعداد اسپرم‌ها بسیار کاهش یافت که آن‌ها را نابارور می‌کند. موش‌های ماده هم به سرنوشت مشابه و حتی بدتری دچار شدند. تخمدان‌های آن‌ها پس از ۱۵ روز کار خود را متوقف کردند و زمانی که به زمین برگشتند، ژن تولیدکننده استروژن (هورمون زنانه) از کار افتاده بود، در حالی که سلول‌های تولیدکننده تخمک نیز در حال مرگ بودند.

همچنین سفر فضایی باعث کاهش میل جنسی هم می‌شود. در یک آزمایش، دو موش نر و پنج موش ماده که به فضا فرستاده شدند از جفتگیری امتناع می‌کردند. با این حال برخی محققان اصرار دارند که سفر فضایی هیچ تاثیری روی میل جنسی یا ناباروری ندارد. مردان فضانوردی هم بودند که چند روز پس از بازگشت به زمین همسر خود را باردار کرده‌اند و زنان فضانورد هم پس از بازگشت به زمین باردار شده‌اند، اگرچه نرخ سقط جنین در آن‌ها بالاتر است. تاثیر سفر فضایی روی تولیدمثل هنوز بحث برانگیز است و از روی ظاهر نمی‌توان قضاوت کرد. ناسا تلاش می‌کند تعداد اسپرم‌های مردان فضانورد را بعد از بازگشت به زمین بشمارد تا به نتایج مطمئن‌تری برسد.

بیشتر بخوانید:کشف سیاره جدید برای زندگی انسان

همچنین با توجه به پیشرفت تکنولوژی فضایی، بیماری فضایی یکی از بزرگترین دردسرهای ناسا باقی مانده است. بیش از نیمی از همه فضانوردانی که به فضا فرستاده می‌شوند، تهوع، سردرد، استفراغ و ناراحتی‌های عمومی را تجربه می‌کنند که همگی علائم بیماری فضایی یا سندروم سازگاری با فضاست. فضانورد مشهوری به نام جیک گارن که حتی قبل از خروج از زمین نشانه‌های این بیماری را تجربه کرده بود بعد از بازگشت به زمین حتی نمی‌توانست به درستی راه برود.

بیماری گارن آنقدر وحشتناک بود که نامش مقیاس اندازه گیری رسمی این بیماری شد. فضانوردان می‌توانند علائم خود را با عباراتی مثل «یک گارن»، «دو گارن»، «سه گارن» و ... ارزیابی کنند. ناسا در حال پیدا کردن راه حل برای این بیماری، یک دستگاه هشداردهنده اولیه اختراع کرده است که به فضانوردان اجازه می‌دهد بدانند که در معرض این بیماری قرار گرفته‌اند.

انتهای پیام/