حسن شیردل نویسنده آثار دفاع مقدس درخصوص جدیدترین اثر خود در گفت و گو با خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت:کتاب جدیدی به نام «ماه دمت گرم» را دارم که آماده چاپ است، اما زمان چاپ آن با شیوع بیماری همزمان شد البته این کتاب به زودی از انتشارات «صریر» چاپ و راهی بازار می‌شود. این رمان حدود ۳۳۰ صفحه روایتگر داستان نوجوان یازده ساله است که بسیار شیطنت و بازیگوشی دارد، حالا این نوجوان راهی جبهه می‌شود و با نوجوان دیگری به نام جعفر آشنا می‌شود که او هم نوجوانی بازیگوش است. این دو نوجوان فضای طنز و خنده را ایجاد و داستان‌های جبهه و جنگ را روایت می‌کنند.

او ادامه داد: امیدواریم که برای رمان «ماه دمت گرم» اتفاقات خوبی بیفتد. عموما کار‌های جنگ برگرفته از واقعیت است و خاطرات را روایت می‌کنند. در این کتاب تلاش کردم تا با زبانی ساده‌تر از کتاب‌های قبلی خود آن را نگارش کنم. مطمئنم که نوجوانان از خواندن این کتاب لذت می‌برند.

شیردل با اشاره به شیوع بیماری کرونا و تاخیر در چاپ کتاب‌ها بیان کرد: کتاب «تاتیک» که اولین کتاب داستانی درباره شهدای اقلیت کشور و از سوی انتشارات شهید کاظمی چاپ شد، بسیار مورد استقبال قرار گرفت، اما امکانات برای چاپ دوم مهیا نشد. رمان دیگری به نام «انارستان» را برادرم، حسین شیردل نوشته اند که آن هم در فضای بومی و جنگی به روایت خاطره‌ها پرداخته که آن رمان هم دیده نشد. برای رمان «ماه دمت گرم» زحمت بسیاری کشیده ام که امیدوارم نتیجه تلاش‌های خود را ببینم.

وی افزود: در جشنواره بین المللی سرخ نگاران جزو برگزیدگان بودیم که این جشنواره هم لغو شد. البته اتفاق جالبی برای ما افتاد، ما در مازندران زندگی می‌کنیم و قرار شد کتاب‌هایی را که در سه سال اخیر چاپ شده از سوی کتابخانه، انتخاب و برای حوزه هنری ارسال کنیم تا داوری شود که یک جلد از کتاب ما هم در آن میان بود این در حالی بود که حوزه هنری استان آن را برای جشنواره بین المللی مناسب نمی‌دانست و آن را کتابی در سطح استان معرفی کرد. کتاب «شیری شبیه آهو» را من و برادرم نوشته بودیم و حدود ۵۰۰ الی ۶۰۰ صفحه خاطرات ناب درباره کودکی است که به جبهه می‌رود و البته خاطرات در بخش عملیات‌های برون مرزی روایت می‌شوند. ما بیشتر از خاطرات افراد گمنام می‌نویسیم و تا کنون از افراد شناخته شده خاطراتی ننوشته ایم.

شیردل با اشاره به مظلومیت نویسندگان استان‌ها گفت: در حال حاضر نویسندگان استانی بیکار هستند، در حالی که این دوستان می‌توانند بنویسند و وقایع را ثبت کنند. نویسندگان ماه‌ها و شاید سال‌ها برای یک کتاب زحمت می‌کشند و اکنون قرارداد‌ها لغو یا به تعویق افتاده است.متاسفانه نویسندگی را شغل نمی دانند, باید نهادهای فرهنگی موظف شوند تا نویسندگی را به عنوان یک شغل محسوب کنند , ما دانشکده های مرتبط با نویسندگی نداریم و باید این مشکلات حل شود. در استان مازندران هم امکانات کافی برای نویسندگی وجود ندارد در صورتی که  باید امکاناتی را برای نویسندگان اختصاص دهند. اکثر نویسندگان شاخص در استان ها هستند و باید توجه بیشتری شود.

انتهای پیام/