به گزارش خبرنگار حوزه محیط زیست گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان،یکی از حیوانات دوست داشتنی در جهان، پنگوئن‌های سفید و سیاه هستند، حیواناتی که در دسته پرندگان، اما فاقد قدرت پرواز هستند. این پرندگان نسبتا عمر کوتاهی داشته و بین ۱۵ تا ۲۰ سال عمر می‌کنند.

۲۵ آوریل  مصادف با ۶ اردیبهشت ماه به دلیل مهاجرت پنگوئن‌ها در فصل بهار به قطب شمال روز جهانی پنگوئن نامیده شده است. طبق گفته دوستداران محیط زیست نزدیک به ۸۰ درصد پنگوئن‌ها طی بیست سال اخیر منقرض شده اند و خطر انقراض این دسته از پرندگان را  تهدید می‌کند.

پنگوئن به دو دسته مونث و مذکر تقسیم می‌شوند، آن‌ها به شدت احساسی و عاطفی هستند. آن‌ها به هنگام بالغ شدن به دنبال پیدا کردن جفت خود می‌روند و هنگامی که پنگوئنی از جفت خودش جدا می‌شود به شدت افسردگی می‌گیرد تا حدی که ممکن است مریض شود.

برخی از آن‌ها ساکن مناطق سردسیر قطب شمالی و برخی از آن‌ها ساکن جزایری با آب و هوای گرم‌تر هستند، اما بیشتر آن‌ها در قطب جنوب یخ زده یا اطراف آن سکونت دارند.

در جهان ۱۸ گونه مختلف از پنگوئن‌ها وجود دارد که از لحاظ شکل و شمایل شبیه هم هستند و وجود لایه ضخیم ازچربی و پر‌های روغنی باعث می‌شود که آنان به راحتی در دمای پائین زندگی کنند.

درحالی که پنگوئن‌ها نمی‌توانند پرواز کنند اما باله‌های سفت و سخت، پا‌های پرده دار و بدن صیقلی آن‌ها را به شناگران متخصص تبدیل می‌کند، آن‌ها بیشتر زندگی خود را در اقیانوس می‌گذرانند واز زیر آب شکار می‌کنند.

آن‌ها می‌توانند در حدود ۲۴ کیلومتر در ساعت شنا کنند و هنگامی که می‌خواهند سریعتر پیش بروند، غالبا در هنگام شنا بالا و پایین می‌روند و یا از آب به بیرون خیز برمی دارند.

پنگوئن‌ها می‌توانند در خشکی نیز زندگی کنند، اما بیشتر علاقه‌مند به زندگی در آب هستند، در خشکی پنگوئن‌ها از حالت ایستاده برخوردار هستند و در هنگام راه رفتن، جست و خیز کردن و یا دویدن بدن خود را به سمت جلو خم می‌کنند.

پنگوئن‌های قطبی می‌توانند مسافت‌های طولانی را با حرکت سورتمه‌ای یا سر خوردن بر روی یخ روی شکم و هل دادن خود به جلو با پاهایشان به سرعت طی کنند. در صورت سرمای شدید، پنگوئن‌ها در گروه‌های بزرگ کنارهم می‌ایستند و به این ترتیب نه تنها خود را در مقابل شکارچیان محافظت می‌کنند بلکه گرم می‌شوند.

تولید مثل پنگوئن‌ها

پنگوئن‌ها برای تخم گذاری و پرورش جوجه‌های خود به ساحل می‌آیند. اکثر پنگوئن‌ها سال‌ها در کنار جفت خود می‌مانند و هر بار فقط یک یا دو تخم می‌گذارند.

والدین به نوبت تخم‌ها را گرم نگه می‌دارند و وقتی جوجه‌ها از تخم در می‌آیند، به آن‌ها غذا می‌دهند و کار محافظت از جوجه‌ها را انجام می‌دهند. هر سال چندین هفته، هزاران جوجه در کنار هم منتظر می‌مانند تا والدین شان به جستجوی غذا بروند.

وقتی پدر و مادر برمی گردند، جوجه‌ها به فرکانس صدای منحصر به فرد والدین شان گوش می‌دهند که به آن‌ها امکان می‌دهد تا در میان سر و صدا و هیاهو یکدیگر را پیدا کنند.

بلافاصله پس از آنکه جوجه‌ها پر در می‌آورند، والدین شروع به پرریزی می‌کنند. برعکس برخی از پرندگان که کم کم پر‌های خود را از دست می‌دهند، پنگوئن‌ها تمام پر‌های خود را یک جا در فرآیندی که پرریزی فاجعه بار نامیده می‌شود، از دست می‌دهند. آن‌ها این روند را در چند هفته جمع می‌کنند، زیرا در این مدت نمی‌توانند شکایت کنند.

حدود دو سوم از گونه‌های پنگوئن در لیست قرمز اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت قرار دارند و پنگوئن‌ها در معرض خطر بیشتری نسبت به سایر پرندگان قرار دارند؛ از بین رفتن زیستگاه ها، بیماری و امراض عفونی که توسط گردشگران گسترش می‌یابد برای پنگوئن‌ها تهدید محسوب می‌شود.

انتهای پیام/