به گزارش خبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، اوایل بهمن ماه بود که اولین موارد ابتلا به کرونا هم در ایران ثبت شد و پای این تحفه چشم بادامی ها به ایران هم باز شد. همان روزهای اول مردم حسابی ترسیده بودند و مواد ضدعفونی کننده و‌ ماسک جدا نشدنی ترین قسمت از زندگی ما ایرانی‌ها شد.

دیگر خبری از مهمانی ها و شب نشینی ها نبود همه قرنطینه شدن هرکس در خانه خود، حتی جوان ترها از ترس گرفتاری پدر و مادرشان جرأت رفتن به خانه های پدر و مادرشان را نداشتند چراکه می‌گفتند این ویروس برای افراد مسن خطرناک تر است. کی فکرش را می‌کرد دیدار پدران و مادران با نوه و فرزندانشان یک آرزو شود.

تماس تصویری از انواع پیام رسان ها بخشی از این دلتنگی را جبران می‌کرد اما فقط بخش کوچکی چراکه دلنتگی از راه دور و پشت این ماسماسک ها به راحتی رفع شدنی نبود، تا پدر بزرگ و مادر بزرگ نوه خود را در آغوش نگیرند که دلشان آرام شدنی نیست.

علیرضا شریفی یزدی روانشناس اجتماعی در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، اظهار کرد: کشور‌های دنیا از لحاظ فرهنگی به دو گروه فردگرا یا جمع‌گرا تقسیم می‌شوند و ایران جزء کشور‌های جمع‌گراست.

وی افزود: نمود بارز آن را در ارتباط‌های خانوادگی و قومی می‌بینیم که اعضای خانواده با هم ارتباط دارند، رفت و آمد می‌کنند و با یکدیگر سفر می‌روند که بخش اعظمی از هدف سفر‌ها دیدار با بستگان است تا سفر تفریحی.

شریفی یزدی گفت: ارتباطات چهره به چهره در فرهنگ ما جای پررنگی داشته است اما در ایام کرونا ارتباطات مجازی بسیار زیاد شده است و افراد در قرنطینه از روی اجبار از طریق ویدئو کال و پیام‌های تصویری ارتباط گرفتند، در شرایط کرونا و قرنطینه که ارتباطات بین افراد کم شد، به جای ارتباط چهره به چهره ارتباط مجازی جایش را گرفت و یک نوع تغییر در سبک زندگی مردم به وجود آمد.

بیشتر بخوانید: چرا این روز‌ها کسل هستیم؟/ چند راهکار ساده برای شادابی خانواده‌های در قرنطینه 

عید ۹۹ عجیب ترین عید تمام این سال ها بود، هیچکس فکرش را نمی‌کرد نوروز باشد اما دید بازدیدها نباشد، عید باشد اما عیدی بزرگترها که از لای قرآن بیرون می‌آورند و به کوچکترها می‌دادند نباشد، عید باشد و خرید عید نباشد. همیشه نزدیک به نوروز جای سوزن انداختن در خیابان ها نبود؛ نزدیک عید خیابان ها، مراکز خرید، پاساژها همه کیپ تا کیپ پر بود از آدم هایی که با شوق و ذوق به استقبال از نوروز می‌رفتند.

اما نوروز ۹۹ غریب نوروزی بود، خیابان ها نزدیک به عید آنقدر خلوت بود که مسیر یک ساعته پر ترافیک را یک ربع طی می‌کردیم، شهر خلوت و ساکت شده بود.

ما ایرانی‌ها عادت داشتیم وقتی به دیدار هم می‌رفتیم یکدیگر را در آغوش بگیریم روبوسی کنیم دیدار‌ها که قطع شد و اگر گاهی هم یکدیگر را می‌دیدیم به هم نزدیک نمی‌شدیم با خنده می‌گفتیم «فاصله گذاری اجتماعی رو رعایت کنیم».

قبل از کرونا مترو و اتوبوس همه مردم نزدیک به هم می‌ایستادند ‌و ابایی نداشتند اما حالا همه از هم فرار می‌کنند هیچکس به دیگری نزدیک نمی‌شود هیچکس دست خود را به هرجایی نمی‌زند، همه جوری در شهر حضور پیدا می‌کنند انگار می‌خواهند برای جراحی به اتاق عمل بروند چراکه شکل شمائلشان با آن دستکش ها و ماسک ها شبیه پزشکان در اتاق عمل است، ماسک و دستکش وجه جدا نشدنی این روزهای نه تنها ما ایرانی ها بلکه کل دنیا شده بود.

بیش از این کلاهبرداری اینترنتی خیلی ها را ترسانده بود و اکثرا برای خرید سمت فضای مجازی نمی‌رفتند اما قرنطینه خانگی کاری کرد که همه چیز مجازی شود مردم در خانه ماندن و مجازی خرید کردند اما بعد از اینکه وسایل خریداری شده به دستشان می‌رسید تا با الکل و مواد ضدعفونی کننده آنها را تمیز نمی‌کردند دست به وسایل نمی‌زدند.

بیشتر بخوانید: چگونگی جلوگیری از اختلافات زناشویی در ایام خانه‌نشینی 

اما گفتیم همه چیز مجازی شد تا یادمان نرفته اشاره کنیم به کلاس های مجازی بچه ها. مدارس بعد از کرونا تعطیل شد و حالا حالا ها معلوم نیست کی باز شود. هرچند که مدارس تعطیل شد اما آموزش تعطیل نشد معلم ها پای فضای مجازی کلاس درس راه انداختن و پا پس نکشیدند چراکه این قشر زحمتکش راضی نبودند دانش آموزانشان از درس هایشان عقب بیفتند.

روزهایی که تا این سن و سالمان ندیده بودیم را بعد از کرونا دیدیم تا قبل از این خانواده‌ها فرزندانشان را از فضای مجازی دور می‌کردند اما در این مدت فضای مجازی شد تنها راه که فرزندانمان از درس هایشان عقب نمانند.

حالا بعد از همه این مشکلات، نیمه شعبان امسال هم حال دیگری داشت، ما همیشه شب تولد منجی عالم را جشن می‌گرفتیم و شیرینی و شربت پخش می‌کردیم اما امسال به جای شربت مایع ضدعفونی کننده و به جای شیرینی ماسک پخش کردیم.

مکان های زیارتی که همیشه در شب نیمه شعبان برای به پا کردن جشن شلوغ و پرهیاهو بود امسال خلوت و مجازی شده بود نمونه اش مراسم چیذر که به صورت آنلاین و با تصاویر شهدا برگزار شد. حالا رمضان شده اما خبری از مراسم های نزدیک سحر نیست معلوم هم نشده که برای شب های قدر مساجد و هیئت ها باز می‌شوند یا خیر.

در ادامه شریفی یزدی، روانشناس اجتماعی مطرح کرد: ما به لحاظ اعتقادی بسیاری از مناسکی که در کشورمان برگزار می‌کنیم به صورت جمعی است به عنوان مثال؛ نماز جماعت، نماز جمعه، دعای کمیل، دعای ندبه، زیارت هایی که به صورت دسته جمعی انجام می‌شود.

وی ادامه داد: درحال حاضر برخی از مراسم های مذهبی به صورت مجازی برگزار شده و افراد در خانه به صورت فردی شرکت می‌کنند و ممکن است این اتفاق باعث تغییر سبک زندگی افراد شود و از حالت جمعی به حالت فردی گرایش پیدا کنند و بعد از کرونا کمتر شاهد چنین فضاهایی باشیم.

این روانشناس با بیان اینکه از دیگر تغییراتی که کرونا و قرنطینه خانگی در سبک زندگیمان ایجاد خواهد کرد آن است که از سمت روحیه جمع‌گرایی به روحیه فردگرایی گرایش پیدا خواهیم کرد، گفت: از دیگر تاثیراتی که کرونا در زندگی می‌گذارد حالت اضطرابی که برای ما ایجاد شده است  و شرایطی به وجود آمده که هر منبع استرس را که با آن مواجه می‌شویم می‌خواهیم قطع کنیم به جای اینکه با آن مشکلات در هر شرایطی مواجه شویم.

حالا در این روزها یکی از هشتگ هایی که در توییتر ترند می‌شود هشتگ #پساکرونا است ما بعد از کرونا ممکن است دیگر به آن شرایط قبلی باز نگردیم ممکن است روحیه ما بعد از کرونا مثل سابق نشود مثل سابق عاشق سفر و جمع های دورهمی خانوادگی نباشیم چراکه عادت کردیم به تنهایی و فردگرایی.

بعد از کرونا چه می‌خواهد بر سر ما بیاید معلوم نیست فقط این واضح است که هیچ کدام از ما زندگی سابق را نخواهیم داشت.

انتهای پیام/