به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره «سبأ» سی و چهارمین سوره قرآن است و در جزء بیست و دوم آن قرار دارد.

پنج سوره قرآن از جمله سوره سبأ با حمد و ستایش الهی آغاز شده و آیه ۲۲ این سوره درباره شفاعت و آیه ۲۸ درباره شمول نبوت از آیات مشهور آن هستند.

همنوایی کوه و پرندگان با داوود پیامبر و زره‌سازی او، فرمانبری جن و رام‌کردن باد برای سلیمان، از داستان‌های تاریخی سوره سبأ است.

بر اساس روایات؛ هر کس سوره سبأ را بخواند، هیچ پیامبری نخواهد بود مگر اینکه در قیامت رفیق و همراه او باشد.

امام صادق (ع) درباره فضیلت سوره سبأ می‌فرماید: هر کس دو سوره سبأ و فاطر را که با کلمه حمد آغاز می‌شوند، در شب بخواند تمام آن شب در حفظ و امان خدا خواهد بود. اگر در روز بخواند، هیچ رنجی در آن روز به او نخواهد رسید و آن قدر از خیر دنیا و آخرت به او می‌دهند که هرگز بر دلش نگذشته و آرزوی آن را نکرده است.

فایل صوتی تلاوت سوره سبا را با صدای ودیع حمادی الیمنی

متن سوره سبا همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

اَلْحَمْدُ لِلَّـهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْ‌ضِ وَ لَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَ‌ةِ ۚ وَ هُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ ﴿١﴾

سپاس خدایى را که آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است از آن اوست و در آخرت نیز سپاس از آن اوست و هم اوست سنجیده‌کار آگاه (۱)

یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْ‌ضِ وَ مَا یَخْرُ‌جُ مِنْهَا وَ مَا یَنزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا یَعْرُ‌جُ فِیهَا ۚ وَ هُوَ الرَّ‌حِیمُ الْغَفُورُ ﴿٢﴾

آنچه در زمین فرو مى‌رود و آنچه از آن بر مى‌آید و آنچه از آسمان فرو مى‌شود و آنچه در آن بالا مى‌رود همه را مى‌داند و اوست مهربان آمرزنده (۲)

وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَا تَأْتِینَا السَّاعَةُ ۖ قُلْ بَلَىٰ وَ رَ‌بِّی لَتَأْتِیَنَّکُمْ عَالِمِ الْغَیْبِ ۖ لَا یَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّ‌ةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَ لَا فِی الْأَرْ‌ضِ وَ لَا أَصْغَرُ مِن ذَٰلِکَ وَ لَا أَکْبَرُ إِلَّا فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ ﴿٣﴾

و کسانى که کافر شدند، گفتند: رستاخیز براى ما نخواهد آمد بگو: چرا، سوگند به پروردگارم که حتما براى شما خواهد آمد همان داناى نهان‌ها که هموزن ذره‌اى نه در آسمان‌ها و نه در زمین از وى پوشیده نیست و نه کوچکتر از آن و نه بزرگتر از آن است مگر اینکه در کتابى روشن درج شده است (۳)

لِّیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۚ أُولَـٰئِکَ لَهُم مَّغْفِرَ‌ةٌ وَرِ‌زْقٌ کَرِ‌یمٌ ﴿٤﴾

تا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند به پاداش رساند؛ آنانند که آمرزش و روزى خوش برایشان خواهد بود (۴)

وَ الَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَـٰئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مِّن رِّ‌جْزٍ أَلِیمٌ ﴿٥﴾

و کسانى که در ابطال آیات ما کوشش مى‌ورزند که ما را درمانده کنند برایشان عذابى از بلایى دردناک باشد (۵)

وَ یَرَ‌ى الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِی أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّ‌بِّکَ هُوَ الْحَقَّ وَ یَهْدِی إِلَىٰ صِرَ‌اطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿٦﴾

و کسانى که از دانش بهره یافته‌اند مى‌دانند که آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده حق است و به راه آن عزیز ستوده صفات راهبرى مى‌کند (۶)

وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا هَلْ نَدُلُّکُمْ عَلَىٰ رَ‌جُلٍ یُنَبِّئُکُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّکُمْ لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿٧﴾

و کسانى که کفر ورزیدند، گفتند: آیا مردى را به شما نشان دهیم که شما را خبر مى‌دهد که، چون کاملا متلاشى شدید باز قطعا در آفرینشى جدید خواهید بود؟ (۷)

أَفْتَرَ‌ىٰ عَلَى اللَّـهِ کَذِبًا أَم بِهِ جِنَّةٌ ۗ بَلِ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَ‌ةِ فِی الْعَذَابِ وَ الضَّلَالِ الْبَعِیدِ ﴿٨﴾

آیا این مرد بر خدا دروغى بسته یا جنونى در اوست؟ نه! بلکه آنان که به آخرت ایمان ندارند در عذاب و گمراهى دور و درازند (۸)

أَفَلَمْ یَرَ‌وْا إِلَىٰ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ مَا خَلْفَهُم مِّنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۚ إِن نَّشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْ‌ضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَیْهِمْ کِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً لِّکُلِّ عَبْدٍ مُّنِیبٍ ﴿٩﴾

آیا به آنچه از آسمان و زمین در دسترسشان و پشت سرشان است ننگریسته‌اند؟ اگر بخواهیم آنان را در زمین فرو مى‌بریم یا پاره‌سنگهایى از آسمان بر سرشان مى‌افکنیم قطعا در این تهدید براى هر بنده توبه‌کارى عبرت است (۹)

وَ لَقَدْ آتَیْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا ۖ یَا جِبَالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَ الطَّیْرَ ۖ وَ أَلَنَّا لَهُ الْحَدِیدَ ﴿١٠﴾

و به راستى داوود را از جانب خویش مزیتى عطا کردیم و گفتیم: اى کوهها، با او در تسبیح خدا همصدا شوید و اى پرندگان هماهنگى کنید و آهن را براى او نرم گردانیدیم (۱۰)

أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَ قَدِّرْ فِی السَّرْ‌دِ ۖ وَ اعْمَلُوا صَالِحًا ۖ إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿١١﴾

که زره‌هاى فراخ بساز و حلقه‌ها را درست اندازه‌گیرى کن و کار شایسته کنید زیرا من به آنچه انجام مى‌دهید بینایم (۱۱)

وَ لِسُلَیْمَانَ الرِّ‌یحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَ‌وَاحُهَا شَهْرٌ ۖ وَ أَسَلْنَا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ ۖ وَ مِنَ الْجِنِّ مَن یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِإِذْنِ رَ‌بِّهِ ۖ وَ مَن یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِ‌نَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿١٢﴾

و باد را براى سلیمان رام کردیم که رفتن آن بامداد یک ماه و آمدنش شبانگاه یک ماه راه بود و معدن مس را براى او ذوب و روان گردانیدیم و برخى از جن به فرمان پروردگارشان پیش او کار مى‌کردند و هر کس از آن‌ها از دستور ما سر برمى‌تافت از عذاب سوزان به او مى‌چشانیدیم (۱۲)

یَعْمَلُونَ لَهُ مَا یَشَاءُ مِن مَّحَارِ‌یبَ وَ تَمَاثِیلَ وَ جِفَانٍ کَالْجَوَابِ وَ قُدُورٍ رَّ‌اسِیَاتٍ ۚ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرً‌ا ۚ وَ قَلِیلٌ مِّنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ ﴿١٣﴾

آن متخصصان براى او هر چه مى‌خواست از نمازخانه‌ها و مجسمه‌ها و ظروف بزرگ مانند حوضچه‌ها و دیگهاى چسبیده به زمین مى‌ساختند اى خاندان داوود شکرگزار باشید و از بندگان من اندکى سپاسگزارند (۱۳)

فَلَمَّا قَضَیْنَا عَلَیْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَىٰ مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْ‌ضِ تَأْکُلُ مِنسَأَتَهُ ۖ فَلَمَّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ أَن لَّوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ مَا لَبِثُوا فِی الْعَذَابِ الْمُهِینِ ﴿١٤﴾

پس چون مرگ را بر او مقرر داشتیم جز جنبنده‌اى خاکى موریانه که عصاى او را به تدریج مى‌خورد آدمیان را از مرگ او آگاه نگردانید پس چون سلیمان فرو افتاد براى جنیان روشن گردید که اگر غیب مى‌دانستند در آن عذاب خفت‌آور باقى نمى‌ماندند (۱۴)

لَقَدْ کَانَ لِسَبَإٍ فِی مَسْکَنِهِمْ آیَةٌ ۖ جَنَّتَانِ عَن یَمِینٍ وَ شِمَالٍ ۖ کُلُوا مِن رِّ‌زْقِ رَ‌بِّکُمْ وَاشْکُرُ‌وا لَهُ ۚ بَلْدَةٌ طَیِّبَةٌ وَ رَ‌بٌّ غَفُورٌ ﴿١٥﴾

قطعا براى مردم سبا در محل سکونتشان نشانه رحمتى بود دو باغستان از راست و چپ به آنان گفتیم از روزى پروردگارتان بخورید و او را شکر کنید شهرى است خوش و خدایى آمرزنده (۱۵)

فَأَعْرَ‌ضُوا فَأَرْ‌سَلْنَا عَلَیْهِمْ سَیْلَ الْعَرِ‌مِ وَ بَدَّلْنَاهُم بِجَنَّتَیْهِمْ جَنَّتَیْنِ ذَوَاتَیْ أُکُلٍ خَمْطٍ وَ أَثْلٍ وَ شَیْءٍ مِّن سِدْرٍ قَلِیلٍ ﴿١٦﴾

پس روى گردانیدند و بر آن سیل سد عَرِم را روانه کردیم و دو باغستان آن‌ها را به دو باغ که میوه‌هاى تلخ و شوره‌گز و نوعى از کُنار تنک داشت تبدیل کردیم (۱۶)

ذَٰلِکَ جَزَیْنَاهُم بِمَا کَفَرُ‌وا ۖ وَ هَلْ نُجَازِی إِلَّا الْکَفُورَ ﴿١٧﴾

این عقوبت را به سزاى آنکه کفران کردند به آنان جزا دادیم و آیا جز ناسپاس را به مجازات مى‌رسانیم؟ (۱۷)

وَ جَعَلْنَا بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ الْقُرَ‌ى الَّتِی بَارَ‌کْنَا فِیهَا قُرً‌ى ظَاهِرَ‌ةً وَ قَدَّرْ‌نَا فِیهَا السَّیْرَ ۖ سِیرُ‌وا فِیهَا لَیَالِیَ وَ أَیَّامًا آمِنِینَ ﴿١٨﴾

و میان آنان و میان آبادانیهایى که در آن‌ها برکت نهاده بودیم شهرهاى متصل به هم قرار داده بودیم و در میان آن‌ها مسافت را به اندازه مقرر داشته بودیم در این راه ها شبان و روزان آسوده‌خاطر بگردید (۱۸)

فَقَالُوا رَ‌بَّنَا بَاعِدْ بَیْنَ أَسْفَارِ‌نَا وَ ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ وَ مَزَّقْنَاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿١٩﴾

تا گفتند: پروردگارا، میان منزلهاى سفرهایمان فاصله انداز و بر خویشتن ستم کردند پس آن‌ها را براى آیندگان موضوع حکایت‌ها گردانیدیم و سخت تارومارشان کردیم؛ قطعا در این ماجرا براى هر شکیباى سپاسگزارى عبرتهاست (۱۹)

وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِ‌یقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿٢٠﴾

و قطعا شیطان گمان خود را در مورد آن‌ها راست یافت و جز گروهى از مومنان بقیه از او پیروى کردند! (۲۰)

وَ مَا کَانَ لَهُ عَلَیْهِم مِّن سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَن یُؤْمِنُ بِالْآخِرَ‌ةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِی شَکٍّ ۗ وَ رَ‌بُّکَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ حَفِیظٌ ﴿٢١﴾

و شیطان را بر آنان تسلطى نبود جز آنکه کسى را که به آخرت ایمان دارد از کسى که در باره آن در تردید است باز شناسیم و پروردگار تو بر هر چیزى نگاهبان است (۲۱)

قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُم مِّن دُونِ اللَّـهِ ۖ لَا یَمْلِکُونَ مِثْقَالَ ذَرَّ‌ةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَ لَا فِی الْأَرْ‌ضِ وَمَا لَهُمْ فِیهِمَا مِن شِرْ‌کٍ وَ مَا لَهُ مِنْهُم مِّن ظَهِیرٍ ﴿٢٢﴾

بگو: کسانى را که جز خدا معبود خود پنداشته‌اید بخوانید هموزن ذرّه‌اى نه در آسمان‌ها و نه در زمین مالک نیستند و در آن دو شرکتى ندارند و براى وى از میان آنان هیچ پشتیبانى نیست (۲۲)

وَ لَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ ۚ حَتَّىٰ إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَ‌بُّکُمْ ۖ قَالُوا الْحَقَّ ۖ وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿٢٣﴾

و شفاعتگرى در پیشگاه او سود نمى‌بخشد مگر براى آن کس که به وى اجازه دهد تا چون هراس از دلهایشان برطرف شود مى‌گویند: پروردگارتان چه فرمود؟ مى گویند: حقیقت و هموست بلندمرتبه و بزرگ (۲۳)

قُلْ مَن یَرْ‌زُقُکُم مِّنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۖ قُلِ اللَّـهُ ۖ وَ إِنَّا أَوْ إِیَّاکُمْ لَعَلَىٰ هُدًى أَوْ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿٢٤﴾

بگو: کیست که شما را از آسمان‌ها و زمین روزى مى‌دهد؟ بگو: خدا و در حقیقت یا ما، یا شما بر هدایت یا گمراهى آشکاریم (۲۴)

قُل لَّا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَ‌مْنَا وَ لَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٢٥﴾

بگو: شما از آنچه ما مرتکب شده‌ایم بازخواست نخواهید شد و ما نیز از آنچه شما انجام مى‌دهید بازخواست نخواهیم شد (۲۵)

قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنَا رَ‌بُّنَا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنَا بِالْحَقِّ وَ هُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِیمُ ﴿٢٦﴾

بگو: پروردگارمان ما و شما را جمع خواهد کرد سپس میان ما به حق داورى مى کند و اوست داور دانا (۲۶)

قُلْ أَرُ‌ونِیَ الَّذِینَ أَلْحَقْتُم بِهِ شُرَ‌کَاءَ ۖ کَلَّا ۚ بَلْ هُوَ اللَّـهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٢٧﴾

بگو: کسانى را که به عنوان شریک به او ملحق گردانیده‌اید به من نشان دهید چنین نیست بلکه اوست خداى عزیز حکیم (۲۷)

وَ مَا أَرْ‌سَلْنَاکَ إِلَّا کَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِیرً‌ا وَ نَذِیرً‌ا وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿٢٨﴾

و ما تو را جز به سمت بشارتگر و هشداردهنده براى تمام مردم نفرستادیم لیکن بیشتر مردم نمى‌دانند (۲۸)

وَ یَقُولُونَ مَتَىٰ هَـٰذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٢٩﴾

و مى‌گویند: اگر راست مى‌گویید این وعده چه وقت است؟ (۲۹)

قُل لَّکُم مِّیعَادُ یَوْمٍ لَّا تَسْتَأْخِرُ‌ونَ عَنْهُ سَاعَةً وَ لَا تَسْتَقْدِمُونَ ﴿٣٠﴾

بگو: میعاد شما روزى است که نه ساعتى از آن پس توانید رفت و نه پیشى توانید جُست (۳۰)

وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَن نُّؤْمِنَ بِهَـٰذَا الْقُرْ‌آنِ وَ لَا بِالَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ ۗ وَلَوْ تَرَ‌ىٰ إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِندَ رَ‌بِّهِمْ یَرْ‌جِعُ بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ الْقَوْلَ یَقُولُ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُ‌وا لَوْلَا أَنتُمْ لَکُنَّا مُؤْمِنِینَ ﴿٣١﴾

و کسانى که کافر شدند گفتند: نه به این قرآن و نه به آن توراتى که پیش از آن است هرگز ایمان نخواهیم آورد و اى کاش بیدادگران را هنگامى که در پیشگاه پروردگارشان بازداشت شده‌اند مى‌دیدى که چگونه برخى از آنان با برخى دیگر جدل و گفتگو مى‌کنند کسانى که زیردست بودند به کسانى که ریاست و برترى داشتند، مى‌گویند: اگر شما نبودید قطعا ما مومن بودیم (۳۱)

قَالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُ‌وا لِلَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاکُمْ عَنِ الْهُدَىٰ بَعْدَ إِذْ جَاءَکُم ۖ بَلْ کُنتُم مُّجْرِ‌مِینَ ﴿٣٢﴾

کسانى که ریاست و برترى داشتند به کسانى که زیردست بودند مى‌گویند: مگر ما بودیم که شما را از هدایت پس از آنکه به سوى شما آمد بازداشتیم؟ نه بلکه خودتان گناهکار بودید (۳۲)

وَ قَالَ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُ‌وا بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُ‌ونَنَا أَن نَّکْفُرَ بِاللَّـهِ وَ نَجْعَلَ لَهُ أَندَادًا ۚ وَ أَسَرُّ‌وا النَّدَامَةَ لَمَّا رَ‌أَوُا الْعَذَابَ وَ جَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِی أَعْنَاقِ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا ۚ هَلْ یُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿٣٣﴾

و کسانى که زیردست بودند به کسانى که ریاست و برترى داشتند مى‌گویند: نه بلکه نیرنگ شب و روز شما بود آنگاه که ما را وادار مى‌کردید که به خدا کافر شویم و براى او همتایانى قرار دهیم و هنگامى که عذاب را ببینند پشیمانى خود را آشکار کنند و در گردنهاى کسانى که کافر شده‌اند غلها مى‌نهیم آیا جز به سزاى آنچه انجام مى‌دادند مى‌رسند؟ (۳۳)

وَ مَا أَرْ‌سَلْنَا فِی قَرْ‌یَةٍ مِّن نَّذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَ‌فُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْ‌سِلْتُم بِهِ کَافِرُ‌ونَ ﴿٣٤﴾

و ما در هیچ شهرى هشداردهنده‌اى نفرستادیم جز آنکه خوشگذرانان آن‌ها گفتند: ما به آنچه شما بدان فرستاده شده‌اید کافریم (۳۴)

وَ قَالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوَالًا وَ أَوْلَادًا وَ مَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿٣٥﴾

و گفتند: ما دارایى و فرزندانمان از همه بیشتر است و ما عذاب نخواهیم شد (۳۵)

قُلْ إِنَّ رَ‌بِّی یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿٣٦﴾

بگو: پروردگار من است که روزى را براى هر کس که بخواهد گشاده یا تنگ مى گرداند لیکن بیشتر مردم نمى‌دانند (۳۶)

وَ مَا أَمْوَالُکُمْ وَ لَا أَوْلَادُکُم بِالَّتِی تُقَرِّ‌بُکُمْ عِندَنَا زُلْفَىٰ إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَأُولَـٰئِکَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَ هُمْ فِی الْغُرُ‌فَاتِ آمِنُونَ ﴿٣٧﴾

و اموال و فرزندانتان چیزى نیست که شما را به پیشگاه ما نزدیک گرداند مگر کسانى که ایمان آورده و کار شایسته کرده باشند پس براى آنان دو برابر آنچه انجام داده‌اند پاداش است و آن‌ها در غرفه‌هاى بهشتى آسوده خاطر خواهند بود (۳۷)

وَ الَّذِینَ یَسْعَوْنَ فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَـٰئِکَ فِی الْعَذَابِ مُحْضَرُ‌ونَ ﴿٣٨﴾

و کسانى که در ابطال آیات ما مى‌کوشند که ما را به خیال خود درمانده کنند آنانند که در عذاب احضار مى‌شوند (۳۸)

قُلْ إِنَّ رَ‌بِّی یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ یَقْدِرُ لَهُ ۚ وَ مَا أَنفَقْتُم مِّن شَیْءٍ فَهُوَ یُخْلِفُهُ ۖ وَ هُوَ خَیْرُ الرَّ‌ازِقِینَ ﴿٣٩﴾

بگو: در حقیقت پروردگار من است که روزى را براى هر کس از بندگانش که بخواهد گشاده یا براى او تنگ مى‌گرداند و هر چه را انفاق کردید عوضش را او مى‌دهد و او بهترین روزى دهندگان است (۳۹)

وَ یَوْمَ یَحْشُرُ‌هُمْ جَمِیعًا ثُمَّ یَقُولُ لِلْمَلَائِکَةِ أَهَـٰؤُلَاءِ إِیَّاکُمْ کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿٤٠﴾

و یاد کن روزى را که همه آنان را محشور مى‌کند آنگاه به فرشتگان مى‌فرماید: آیا این‌ها بودند که شما را مى‌پرستیدند؟ (۴۰)

قَالُوا سُبْحَانَکَ أَنتَ وَلِیُّنَا مِن دُونِهِم ۖ بَلْ کَانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ ۖ أَکْثَرُ‌هُم بِهِم مُّؤْمِنُونَ ﴿٤١﴾

مى‌گویند: منزهى تو سرپرست ما تویى نه آن‌ها بلکه جنیان را مى‌پرستیدند بیشترشان به آن‌ها اعتقاد داشتند (۴۱)

فَالْیَوْمَ لَا یَمْلِکُ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ نَّفْعًا وَ لَا ضَرًّ‌ا وَنَقُولُ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِی کُنتُم بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿٤٢﴾

اکنون براى یکدیگر سود و زیانى ندارید و به کسانى که ستم کرده‌اند مى‌گوییم: بچشید عذاب آتشى را که آن را دروغ مى‌شمردید (۴۲)

وَ إِذَا تُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَـٰذَا إِلَّا رَ‌جُلٌ یُرِ‌یدُ أَن یَصُدَّکُمْ عَمَّا کَانَ یَعْبُدُ آبَاؤُکُمْ وَ قَالُوا مَا هَـٰذَا إِلَّا إِفْکٌ مُّفْتَرً‌ى ۚ وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَـٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿٤٣﴾

و چون آیات تابناک ما بر آنان خوانده مى‌شود مى‌گویند: این جز مردى نیست که مى‌خواهد شما را از آنچه پدرانتان مى‌پرستیدند باز دارد و نیزمى‌گویند: این جز دروغى بربافته نیست و کسانى که به حق -چون به سویشان آمد کافر شدند مى‌گویند: این جز افسونى آشکار نیست (۴۳)

وَ مَا آتَیْنَاهُم مِّن کُتُبٍ یَدْرُ‌سُونَهَا ۖ وَ مَا أَرْ‌سَلْنَا إِلَیْهِمْ قَبْلَکَ مِن نَّذِیرٍ ﴿٤٤﴾

و ما کتابهایى به آنان نداده بودیم که آن را بخوانند و پیش از تو هشداردهنده‌اى به سویشان نفرستاده بودیم (۴۴)

وَ کَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَ مَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَیْنَاهُمْ فَکَذَّبُوا رُ‌سُلِی ۖ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿٤٥﴾

و کسانى که پیش از اینان بودند نیز تکذیب کردند در حالى که اینان به ده‌یک آنچه بدیشان داده بودیم نرسیده‌اند آرى فرستادگان مرا دروغ شمردند پس چگونه بود کیفر من؟ (۴۵)

قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ ۖ أَن تَقُومُوا لِلَّـهِ مَثْنَىٰ وَفُرَ‌ادَىٰ ثُمَّ تَتَفَکَّرُ‌وا ۚ مَا بِصَاحِبِکُم مِّن جِنَّةٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ لَّکُم بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ شَدِیدٍ ﴿٤٦﴾

بگو: من فقط به شما یک اندرز مى‌دهم که دو دو و به تنهایى براى خدا به پا خیزید سپس بیندیشید که رفیق شما هیچ گونه دیوانگى ندارد او شما را از عذاب سختى که در پیش است جز هشداردهنده‌اى بیش نیست (۴۶)

قُلْ مَا سَأَلْتُکُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَى اللَّـهِ ۖ وَ هُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿٤٧﴾

بگو: هر مزدى که از شما خواستم آن از خودتان مزد من جز بر خدا نیست و او بر هر چیزى گواه است (۴۷)

قُلْ إِنَّ رَ‌بِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿٤٨﴾

بگو: بى‌گمان پروردگارم حقیقت را القا مى‌کند اوست داناى نهانها (۴۸)

قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَ مَا یُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَ مَا یُعِیدُ ﴿٤٩﴾

بگو: حق آمد و دیگر اطل از سر نمى‌گیرد و برنمى‌گردد (۴۹)

قُلْ إِن ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَىٰ نَفْسِی ۖ وَ إِنِ اهْتَدَیْتُ فَبِمَا یُوحِی إِلَیَّ رَ‌بِّی ۚ إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِ‌یبٌ ﴿٥٠﴾

بگو: اگر گمراه شوم فقط به زیان خود گمراه شده‌ام و اگر هدایت یابم این از برکت چیزى است که پروردگارم به سویم وحى مى‌کند که اوست شنواى نزدیک (۵۰)

وَ لَوْ تَرَ‌ىٰ إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِن مَّکَانٍ قَرِ‌یبٍ ﴿٥١﴾

و اى کاش مى‌دیدى هنگامى را که کافران وحشت‌زده‌اند آنجا که راه گریزى نمانده است و از جایى نزدیک گرفتار آمده‌اند (۵۱)

وَ قَالُوا آمَنَّا بِهِ وَ أَنَّىٰ لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِن مَّکَانٍ بَعِیدٍ ﴿٥٢﴾

و مى‌گویند: به او ایمان آوردیم و چگونه از جایى چنین دور دست یافتن به ایمان براى آنان میسر است؟ (۵۲)

وَ قَدْ کَفَرُ‌وا بِهِ مِن قَبْلُ ۖ وَ یَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِن مَّکَانٍ بَعِیدٍ ﴿٥٣﴾

و حال آنکه پیش از این منکر او شدند و از جایى دور به نادیده تیر تهمت مى‌افکندند (۵۳)

وَ حِیلَ بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ مَا یَشْتَهُونَ کَمَا فُعِلَ بِأَشْیَاعِهِم مِّن قَبْلُ ۚ إِنَّهُمْ کَانُوا فِی شَکٍّ مُّرِ‌یبٍ ﴿٥٤﴾

و میان آنان و میان آنچه به آرزو مى‌خواستند حایلى قرار مى‌گیرد همان گونه که از دیرباز با امثال ایشان چنین رفت زیرا آن‌ها نیز در دودلى سختى بودند (۵۴)

انتهای پیام/