قاری این سوره در جوار خداوند قرار می‌گیرد + صوت آیات
فایل صوتی تلاوت سوره شعرا با صدای محمد عبدالکریم را اینجا دریافت کنید.
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره شعرا بیست و ششمین سوره قرآن است و در جزء نوزدهم آن قرار دارد.
این سوره به موضوع نهضت انبیا از حضرت نوح (ع) تا حضرت محمد (ص) و یادآوری سرانجام دشمنان آنان پرداخته و بیشتر روی اصول اعتقادی، توحید، معاد، دعوت پیامبران و اهمیت قرآن تأکید می‌کند. هدف اصلی نزول سوره شعرا را دلداری به پیامبر در برابر تکذیب‌ها و تهمت‌های قومش دانسته‌اند.
آیه انذار که در آن، خدا از پیامبر (ص) می‌خواهد تا خویشان نزدیکش را به اسلام دعوت کند، از آیات مشهور سوره شعرا است.
پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره شعرا می‌فرماید: هر کسی سوره شعرا را بخواند، به ازای هر فردی که ایمان به نوح، هود، شعیب، صالح، ابراهیم، عیسی و محمد آورده و هر فردی که آن‌ها را تکذیب کرده، ده پاداش به او داده می‌شود.
و اگر کسی سوره شعرا را قرائت کند به تعداد همه مردان و زنان با ایمان به او ده حسنه عنایت می‌شود و در حالی از قبرش خارج می‌شود که زبانش به ذکر لا اله الا الله مترنم است. هر کس صبحگاه این سوره را بخواند، مانند آن است که همه کتاب‌های آسمانی را قرائت کرده است.
امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: اگر کسی سوره‌های طواسین (سوره‌هایی که با طسم و طس آغاز شده باشد) را در شب جمعه قرائت کند، از جمله اولیای الهی است که در جوار خداوند خواهد بود و در دنیا هیچ ناراحتی به او نخواهد رسید و خداوند در آخرت چندان از نعمت‌های بهشتی به او عطا می‌کند که راضی شود.
فایل صوتی تلاوت سوره شعرا با صدای محمد عبدالکریم
دانلود
متن سوره شعرا همراه با ترجمه
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
طسم ﴿١﴾
طا، سین، میم (۱)
تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿٢﴾
این است آیه‌هاى کتاب روشنگر (۲)
لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿٣﴾
شاید تو از اینکه مشرکان ایمان نمى‌آورند جان خود را تباه سازى (۳)
إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِم مِّنَ السَّمَاءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ ﴿٤﴾
اگر بخواهیم معجزه‌اى از آسمان بر آنان فرود مى‌آوریم تا در برابر آن گردنهایشان خاضع گردد (۴)
وَ مَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مِّنَ الرَّ‌حْمَـٰنِ مُحْدَثٍ إِلَّا کَانُوا عَنْهُ مُعْرِ‌ضِینَ ﴿٥﴾
و هیچ تذکر جدیدى از سوى خداى رحمان برایشان نیامد جز اینکه همواره از آن روى برمى‌تافتند (۵)
فَقَدْ کَذَّبُوا فَسَیَأْتِیهِمْ أَنبَاءُ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿٦﴾
آنان در حقیقت به تکذیب پرداختند و به زودى خبر آنچه که بدان ریشخند مى کردند بدیشان خواهد رسید (۶)
أَوَلَمْ یَرَ‌وْا إِلَى الْأَرْ‌ضِ کَمْ أَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ کَرِ‌یمٍ ﴿٧﴾
مگر در زمین ننگریسته‌اند که چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زیبا رویانیده‌ایم؟ (۷)
إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿٨﴾
قطعا در این هنرنمایى عبرتى است ولى بیشترشان ایمان‌آورنده نیستند (۸)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٩﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۹)
وَ إِذْ نَادَىٰ رَ‌بُّکَ مُوسَىٰ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿١٠﴾
و یاد کن هنگامى را که پروردگارت موسى را ندا در داد که به سوى قوم ستمکار برو (۱۰)
قَوْمَ فِرْ‌عَوْنَ ۚ أَلَا یَتَّقُونَ ﴿١١﴾
قوم فرعون؛ آیا پروا ندارند؟! (۱۱)
قَالَ رَ‌بِّ إِنِّی أَخَافُ أَن یُکَذِّبُونِ ﴿١٢﴾
گفت: پروردگارا، مى‌ترسم مرا تکذیب کنند (۱۲)
وَ یَضِیقُ صَدْرِ‌ی وَ لَا یَنطَلِقُ لِسَانِی فَأَرْ‌سِلْ إِلَىٰ هَارُ‌ونَ ﴿١٣﴾
و سینه‌ام تنگ مى‌گردد و زبانم باز نمى‌شود پس به سوى هارون بفرست (۱۳)
وَ لَهُمْ عَلَیَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن یَقْتُلُونِ ﴿١٤﴾
و از طرفى آنان بر گردن من خونى دارند و مى‌ترسم مرا بکشند (۱۴)
قَالَ کَلَّا ۖ فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا ۖ إِنَّا مَعَکُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿١٥﴾
فرمود: نه، چنین نیست؛ نشانه‌هاى ما را براى آنان بِبَرید که ما با شما شنونده‌ایم (۱۵)
فَأْتِیَا فِرْ‌عَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَ‌سُولُ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٦﴾
پس به سوى فرعون بروید و بگویید: ما پیامبر پروردگار جهانیانیم (۱۶)
أَنْ أَرْ‌سِلْ مَعَنَا بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ ﴿١٧﴾
فرزندان اسرائیل را با ما بفرست (۱۷)
قَالَ أَلَمْ نُرَ‌بِّکَ فِینَا وَلِیدًا وَ لَبِثْتَ فِینَا مِنْ عُمُرِ‌کَ سِنِینَ ﴿١٨﴾
فرعون گفت: آیا تو را از کودکى در میان خود نپروردیم و سالیانى چند از عمرت را پیش ما نماندى؟ (۱۸)
وَ فَعَلْتَ فَعْلَتَکَ الَّتِی فَعَلْتَ وَ أَنتَ مِنَ الْکَافِرِ‌ینَ ﴿١٩﴾
و سرانجام کار خود را کردى و تو از ناسپاسانى (۱۹)
قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَ أَنَا مِنَ الضَّالِّینَ ﴿٢٠﴾
گفت:آن را هنگامى مرتکب شدم که از گمراهان بودم (۲۰)
فَفَرَ‌رْ‌تُ مِنکُمْ لَمَّا خِفْتُکُمْ فَوَهَبَ لِی رَ‌بِّی حُکْمًا وَ جَعَلَنِی مِنَ الْمُرْ‌سَلِینَ ﴿٢١﴾
و چون از شما ترسیدم از شما گریختم تا پروردگارم به من دانش بخشید و مرا از پیامبران قرار داد (۲۱)
وَ تِلْکَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَیَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ ﴿٢٢﴾
و آیا اینکه فرزندان اسرائیل را بنده خود ساخته‌اى نعمتى است که منتش را بر من مى‌نهى؟ (۲۲)
قَالَ فِرْ‌عَوْنُ وَ مَا رَ‌بُّ الْعَالَمِینَ ﴿٢٣﴾
فرعون گفت: و پروردگار جهانیان چیست؟ (۲۳)
قَالَ رَ‌بُّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ وَ مَا بَیْنَهُمَا ۖ إِن کُنتُم مُّوقِنِینَ ﴿٢٤﴾
گفت: پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است اگر اهل یقین باشید (۲۴)
قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿٢٥﴾
فرعون به کسانى که پیرامونش بودند گفت: آیا نمى‌شنوید؟ (۲۵)
قَالَ رَ‌بُّکُمْ وَ رَ‌بُّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿٢٦﴾
موسى دوباره گفت: پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شما (۲۶)
قَالَ إِنَّ رَ‌سُولَکُمُ الَّذِی أُرْ‌سِلَ إِلَیْکُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿٢٧﴾
فرعون گفت: واقعا این پیامبرى که به سوى شما فرستاده شده سخت دیوانه است (۲۷)
قَالَ رَ‌بُّ الْمَشْرِ‌قِ وَ الْمَغْرِ‌بِ وَ مَا بَیْنَهُمَا ۖ إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿٢٨﴾
موسى گفت: پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو است اگر تعقل کنید(۲۸)
قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَـٰهًا غَیْرِ‌ی لَأَجْعَلَنَّکَ مِنَ الْمَسْجُونِینَ ﴿٢٩﴾
فرعون گفت: اگر خدایى غیر از من اختیار کنى قطعا تو را از جمله زندانیان خواهم ساخت (۲۹)
قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُکَ بِشَیْءٍ مُّبِینٍ ﴿٣٠﴾
گفت: گر چه براى تو چیزى آشکار بیاورم؟ (۳۰)
قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿٣١﴾
گفت: اگر راست مى‌گویى آن را بیاور (۳۱)
فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ ثُعْبَانٌ مُّبِینٌ ﴿٣٢﴾
پس عصاى خود بیفکند و بناگاه آن اژدرى نمایان شد(۳۲)
وَ نَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاءُ لِلنَّاظِرِ‌ینَ ﴿٣٣﴾
و دستش را بیرون کشید و بناگاه آن براى تماشاگران سپید مى‌نمود (۳۳)
قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَـٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِیمٌ ﴿٣٤﴾
فرعون به سرانى که پیرامونش بودند گفت: واقعا این ساحرى بسیار داناست(۳۴)
یُرِ‌یدُ أَن یُخْرِ‌جَکُم مِّنْ أَرْ‌ضِکُم بِسِحْرِ‌هِ فَمَاذَا تَأْمُرُ‌ونَ ﴿٣٥﴾
مى‌خواهد با سحر خود شما را از سرزمینتان بیرون کند اکنون چه رأى مى‌دهید؟ (۳۵)
قَالُوا أَرْ‌جِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِ‌ینَ ﴿٣٦﴾
گفتند:او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهر‌ها بفرست (۳۶)
یَأْتُوکَ بِکُلِّ سَحَّارٍ عَلِیمٍ ﴿٣٧﴾
تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بیاورند (۳۷)
فَجُمِعَ السَّحَرَ‌ةُ لِمِیقَاتِ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿٣٨﴾
پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند (۳۸)
وَ قِیلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿٣٩﴾
و به توده مردم گفته شد: آیا شما هم جمع خواهید شد؟ (۳۹)
لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَ‌ةَ إِن کَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿٤٠﴾
بدین امید که اگر ساحران غالب شدند از آنان پیروى کنیم؟ (۴۰)
فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَ‌ةُ قَالُوا لِفِرْ‌عَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرً‌ا إِن کُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِینَ ﴿٤١﴾
و چون ساحران پیش فرعون آمدند، گفتند: آیا اگر ما غالب آییم واقعا براى ما مزدى خواهد بود؟ (۴۱)
قَالَ نَعَمْ وَإِنَّکُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّ‌بِینَ ﴿٤٢﴾
گفت: آرى و در آن صورت شما حتما از زمره مقربان خواهید شد (۴۲)
قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿٤٣﴾
موسى به آنان گفت: آنچه را شما مى‌اندازید بیندازید (۴۳)
فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَ عِصِیَّهُمْ وَ قَالُوا بِعِزَّةِ فِرْ‌عَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿٤٤﴾
پس ریسمان‌ها و چوبدستى‌هایشان را انداختند و گفتند: به عزت فرعون که ما حتما پیروزیم (۴۴)
فَأَلْقَىٰ مُوسَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ ﴿٤٥﴾
پس موسى عصایش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعید (۴۵)
فَأُلْقِیَ السَّحَرَ‌ةُ سَاجِدِینَ ﴿٤٦﴾
در نتیجه ساحران به حالت سجده درافتادند (۴۶)
قَالُوا آمَنَّا بِرَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٤٧﴾
گفتند:به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (۴۷)
رَ‌بِّ مُوسَىٰ وَ هَارُ‌ونَ ﴿٤٨﴾
پروردگار موسى و هارون (۴۸)
قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ ۖ إِنَّهُ لَکَبِیرُ‌کُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ۚ لَأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَ أَرْ‌جُلَکُم مِّنْ خِلَافٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿٤٩﴾
گفت: آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟ قطعا او همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است به زودى خواهید دانست حتما دست‌ها و پاهاى شما را از چپ و راست خواهم برید و همه‌تان را به دار خواهم آویخت (۴۹)
قَالُوا لَا ضَیْرَ ۖ إِنَّا إِلَىٰ رَ‌بِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿٥٠﴾
گفتند: باکى نیست ما روى به سوى پروردگار خود مى‌آوریم (۵۰)
إِنَّا نَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لَنَا رَ‌بُّنَا خَطَایَانَا أَن کُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿٥١﴾
ما امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشاید چرا که نخستین ایمان‌آورندگان بودیم (۵۱)
وَ أَوْحَیْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی إِنَّکُم مُّتَّبَعُونَ ﴿٥٢﴾
و به موسى وحى کردیم که: بندگان مرا شبانه حرکت ده زیرا شما مورد تعقیب قرار خواهید گرفت (۵۲)
فَأَرْ‌سَلَ فِرْ‌عَوْنُ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِ‌ینَ ﴿٥٣﴾
پس فرعون مأموران جمع‌آورى خود را به شهر‌ها فرستاد (۵۳)
إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ لَشِرْ‌ذِمَةٌ قَلِیلُونَ ﴿٥٤﴾
و گفت: این‌ها عده‌اى ناچیزند (۵۴)
وَ إِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿٥٥﴾
و راستى آن‌ها ما را بر سر خشم آورده‌اند (۵۵)
وَ إِنَّا لَجَمِیعٌ حَاذِرُ‌ونَ ﴿٥٦﴾
ولى ما همگى به حال آماده‌باش درآمده‌ایم(۵۶)
فَأَخْرَ‌جْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَ عُیُونٍ ﴿٥٧﴾
سرانجام ما آنان را از باغستان‌ها و چشمه‌سارها (۵۷)
وَ کُنُوزٍ وَ مَقَامٍ کَرِ‌یمٍ ﴿٥٨﴾
و گنجینه‌ها و جایگاه‌هاى پر ناز و نعمت بیرون کردیم (۵۸)
کَذَٰلِکَ وَ أَوْرَ‌ثْنَاهَا بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ ﴿٥٩﴾
اراده ما چنین بود و آن نعمتها را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم (۵۹)
فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِ‌قِینَ ﴿٦٠﴾
پس هنگام برآمدن آفتاب آن‌ها را تعقیب کردند (۶۰)
فَلَمَّا تَرَ‌اءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَىٰ إِنَّا لَمُدْرَ‌کُونَ ﴿٦١﴾
چون دو گروه همدیگر را دیدند یاران موسى گفتند: ما قطعا گرفتار خواهیم شد(۶۱)
قَالَ کَلَّا ۖ إِنَّ مَعِیَ رَ‌بِّی سَیَهْدِینِ ﴿٦٢﴾
گفت: چنین نیست زیرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمایى خواهد کرد (۶۲)
فَأَوْحَیْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنِ اضْرِ‌ب بِّعَصَاکَ الْبَحْرَ ۖ فَانفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْ‌قٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ ﴿٦٣﴾
پس به موسى وحى کردیم: با عصاى خود بر این دریا بزن تا از هم شکافت و هر پاره‌اى همچون کوهى سترگ بود (۶۳)
وَ أَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِ‌ینَ ﴿٦٤﴾
و دیگران را بدانجا نزدیک گردانیدیم (۶۴)
وَ أَنجَیْنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِینَ ﴿٦٥﴾
و موسى و همه کسانى را که همراه او بودند نجات دادیم (۶۵)
ثُمَّ أَغْرَ‌قْنَا الْآخَرِ‌ینَ ﴿٦٦﴾
آنگاه دیگران را غرق کردیم (۶۶)
إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿٦٧﴾
مسلما در این واقعه عبرتى بود ولى بیشترشان ایمان‌آورنده نبودند (۶۷)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٦٨﴾
و قطعا پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۶۸)
وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْرَ‌اهِیمَ ﴿٦٩﴾
و بر آنان گزارش ابراهیم را بخوان (۶۹)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَ قَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿٧٠﴾
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت: چه مى‌پرستید؟ (۷۰)
قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاکِفِینَ ﴿٧١﴾
گفتند:بتانى را مى‌پرستیم و همواره ملازم آنهاییم (۷۱)
قَالَ هَلْ یَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿٧٢﴾
گفت:آیا وقتى دعا مى‌کنید، از شما مى‌شنوند؟ (۷۲)
أَوْ یَنفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّ‌ونَ ﴿٧٣﴾
یا به شما سود یا زیان مى‌رسانند؟ (۷۳)
قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا کَذَٰلِکَ یَفْعَلُونَ ﴿٧٤﴾
گفتند:نه بلکه پدران خود را یافتیم که چنین مى‌کردند (۷۴)
قَالَ أَفَرَ‌أَیْتُم مَّا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿٧٥﴾
گفت: آیا در آنچه مى‌پرستیده‌اید تأمل کرده‌اید؟ (۷۵)
أَنتُمْ وَ آبَاؤُکُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿٧٦﴾
شما و پدران پیشین شما؟ (۷۶)
فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّی إِلَّا رَ‌بَّ الْعَالَمِینَ ﴿٧٧﴾
قطعا همه آن‌ها جز پروردگار جهانیان دشمن منند (۷۷)
الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ ﴿٧٨﴾
آن کس که مرا آفریده و همو راهنماییم مى‌کند (۷۸)
وَ الَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَ یَسْقِینِ ﴿٧٩﴾
و آن کس که او به من خوراک مى‌دهد و سیرابم مى‌گرداند (۷۹)
وَ إِذَا مَرِ‌ضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ ﴿٨٠﴾
و چون بیمار شوم او مرا درمان مى‌بخشد (۸۰)
وَ الَّذِی یُمِیتُنِی ثُمَّ یُحْیِینِ ﴿٨١﴾
و آن کس که مرا مى‌میراند و سپس زنده‌ام مى‌گرداند (۸۱)
وَ الَّذِی أَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی یَوْمَ الدِّینِ ﴿٨٢﴾
و آن کس که امید دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشاید (۸۲)
رَ‌بِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَ أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ ﴿٨٣﴾
پروردگارا، به من دانش عطا کن و مرا به صالحان ملحق فرماى (۸۳)
وَ اجْعَل لِّی لِسَانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِ‌ینَ ﴿٨٤﴾
و براى من در میان آیندگان آوازه نیکو گذار (۸۴)
وَ اجْعَلْنِی مِن وَرَ‌ثَةِ جَنَّةِ النَّعِیمِ ﴿٨٥﴾
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان (۸۵)
وَ اغْفِرْ لِأَبِی إِنَّهُ کَانَ مِنَ الضَّالِّینَ ﴿٨٦﴾
و بر پدرم ببخشاى که او از گمراهان بود (۸۶)
وَ لَا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ ﴿٨٧﴾
و روزى که مردم برانگیخته مى‌شوند رسوایم مکن (۸۷)
یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَ لَا بَنُونَ ﴿٨٨﴾
روزى که هیچ مال و فرزندى سود نمى‌دهد (۸۸)
إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّـهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿٨٩﴾
مگر کسى که دلى پاک به سوى خدا بیاورد (۸۹)
وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ ﴿٩٠﴾
و آن روز بهشت براى پرهیزگاران نزدیک مى‌گردد (۹۰)
وَ بُرِّ‌زَتِ الْجَحِیمُ لِلْغَاوِینَ ﴿٩١﴾
و جهنم براى گمراهان نمودار مى‌شود (۹۱)
وَ قِیلَ لَهُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿٩٢﴾
و به آنان گفته مى‌شود: آنچه جز خدا مى‌پرستیدید کجایند؟ (۹۲)
مِن دُونِ اللَّـهِ هَلْ یَنصُرُ‌ونَکُمْ أَوْ یَنتَصِرُ‌ونَ ﴿٩٣﴾
آیا یاریتان مى‌کنند یا خود را یارى مى‌دهند؟ (۹۳)
فَکُبْکِبُوا فِیهَا هُمْ وَ الْغَاوُونَ ﴿٩٤﴾
پس آن‌ها و همه گمراهان در آن آتش افکنده مى‌شوند (۹۴)
وَ جُنُودُ إِبْلِیسَ أَجْمَعُونَ ﴿٩٥﴾
و نیز همه سپاهیان ابلیس (۹۵)
قَالُوا وَ هُمْ فِیهَا یَخْتَصِمُونَ ﴿٩٦﴾
آن‌ها در آنجا با یکدیگر ستیزه مى‌کنند و مى‌گویند (۹۶)
تَاللَّـهِ إِن کُنَّا لَفِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿٩٧﴾
سوگند به خدا که ما در گمراهى آشکارى بودیم (۹۷)
إِذْ نُسَوِّیکُم بِرَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٩٨﴾
آنگاه که شما را با پروردگار جهانیان برابر مى‌کردیم (۹۸)
وَ مَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِ‌مُونَ ﴿٩٩﴾
و جز تباهکاران ما را گمراه نکردند (۹۹)
فَمَا لَنَا مِن شَافِعِینَ ﴿١٠٠﴾
در نتیجه شفاعتگرانى نداریم (۱۰۰)
وَ لَا صَدِیقٍ حَمِیمٍ ﴿١٠١﴾
و نه دوستى نزدیک(۱۰۱)
فَلَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّ‌ةً فَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٠٢﴾
و اى کاش که بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مى‌شدیم (۱۰۲)
إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٠٣﴾
حقا در این سرگذشت درس عبرتى است ولى بیشترشان مؤمن نبودند (۱۰۳)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٠٤﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۱۰۴)
کَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْ‌سَلِینَ ﴿١٠٥﴾
قوم نوح پیامبران را تکذیب کردند (۱۰۵)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٠٦﴾
چون برادرشان نوح به آنان گفت:آیا پروا ندارید؟ (۱۰۶)
إِنِّی لَکُمْ رَ‌سُولٌ أَمِینٌ ﴿١٠٧﴾
من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم(۱۰۷)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٠٨﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید(۱۰۸)
وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَىٰ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٠٩﴾
و بر این رسالت اجرى از شما طلب نمى‌کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۰۹)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١١٠﴾
پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۱۰)
قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَکَ وَ اتَّبَعَکَ الْأَرْ‌ذَلُونَ ﴿١١١﴾
گفتند: آیا به تو ایمان بیاوریم و حال آنکه فرومایگان از تو پیروى کرده‌اند؟ (۱۱۱)
قَالَ وَ مَا عِلْمِی بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١١٢﴾
نوح گفت: به جزئیات آنچه مى‌کرده‌اند چه آگاهى دارم؟ (۱۱۲)
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَ‌بِّی ۖ لَوْ تَشْعُرُ‌ونَ ﴿١١٣﴾
حسابشان اگر درمى‌یابید جز با پروردگارم نیست (۱۱۳)
وَ مَا أَنَا بِطَارِ‌دِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١١٤﴾
و من طردکننده مؤمنان نیستم (۱۱۴)
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿١١٥﴾
من جز هشداردهنده‌اى آشکار بیش نیستم (۱۱۵)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یَا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْ‌جُومِینَ ﴿١١٦﴾
گفتند: اى نوح، اگر دست برندارى قطعا از جمله سنگسارشدگان خواهى بود (۱۱۶)
قَالَ رَ‌بِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ ﴿١١٧﴾
گفت: پروردگارا، قوم من مرا تکذیب کردند (۱۱۷)
فَافْتَحْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ فَتْحًا وَ نَجِّنِی وَ مَن مَّعِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١١٨﴾
میان من و آنان فیصله ده و من و هر کس از مؤمنان را که با من است نجات بخش (۱۱۸)
فَأَنجَیْنَاهُ وَ مَن مَّعَهُ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿١١٩﴾
پس او و هر که را در آن کشتى آکنده با او بود رهانیدیم(۱۱۹)
ثُمَّ أَغْرَ‌قْنَا بَعْدُ الْبَاقِینَ ﴿١٢٠﴾
آنگاه باقى‌ماندگان را غرق کردیم (۱۲۰)
إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَمَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٢١﴾
قطعا در این ماجرا درس عبرتى بود ولى بیشترشان ایمان‌آورنده نبودند (۱۲۱)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٢٢﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۱۲۲)
کَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْ‌سَلِینَ ﴿١٢٣﴾
عادیان، پیامبران خدا را تکذیب کردند (۱۲۳)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٢٤﴾
آنگاه که برادرشان هود به آنان گفت: آیا پروا ندارید؟ (۱۲۴)
إِنِّی لَکُمْ رَ‌سُولٌ أَمِینٌ ﴿١٢٥﴾
من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم (۱۲۵)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٢٦﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۲۶)
وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَىٰ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٢٧﴾
و بر این رسالت اجرى از شما طلب نمى‌کنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۲۷)
أَتَبْنُونَ بِکُلِّ رِ‌یعٍ آیَةً تَعْبَثُونَ ﴿١٢٨﴾
آیا بر هر تپه‌اى بنایى مى‌سازید که در آن دست به بیهوده‌کارى زنید؟ (۱۲۸)
وَ تَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّکُمْ تَخْلُدُونَ ﴿١٢٩﴾
و کاخهاى استوار مى‌گیرید به امید آنکه جاودانه بمانید؟ (۱۲۹)
وَ إِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِ‌ینَ ﴿١٣٠﴾
و چون حمله‌ور مى‌شوید چون زورگویان حمله‌ور مى‌شوید؟ (۱۳۰)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٣١﴾
پس از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (۱۳۱)
وَ اتَّقُوا الَّذِی أَمَدَّکُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿١٣٢﴾
و از آن کس که شما را به آنچه مى‌دانید مدد کرد پروا دارید (۱۳۲)
أَمَدَّکُم بِأَنْعَامٍ وَ بَنِینَ ﴿١٣٣﴾
شما را به دادن دام‌ها و پسران مدد کرد (۱۳۳)
وَ جَنَّاتٍ وَ عُیُونٍ ﴿١٣٤﴾
و به دادن باغ‌ها و چشمه‌ساران (۱۳۴)
إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٣٥﴾
من از عذاب روزى هولناک بر شما مى‌ترسم (۱۳۵)
قَالُوا سَوَاءٌ عَلَیْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَکُن مِّنَ الْوَاعِظِینَ ﴿١٣٦﴾
گفتند:خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما یکسان است (۱۳۶)
إِنْ هَـٰذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِینَ ﴿١٣٧﴾
این جز شیوه پیشینیان نیست (۱۳۷)
وَ مَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿١٣٨﴾
و ما عذاب نخواهیم شد (۱۳۸)
فَکَذَّبُوهُ فَأَهْلَکْنَاهُمْ ۗ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٣٩﴾
پس تکذیبش کردند و هلاکشان کردیم. قطعا در این ماجرا درس عبرتى بود ولى بیشترشان ایمان‌آورنده نبودند (۱۳۹)
وَإِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٤٠﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۱۴۰)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْ‌سَلِینَ ﴿١٤١﴾
ثمودیان پیامبران خدا را تکذیب کردند (۱۴۱)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٤٢﴾
آنگاه که برادرشان صالح به آنان گفت: آیا پروا ندارید؟ (۱۴۲)
إِنِّی لَکُمْ رَ‌سُولٌ أَمِینٌ ﴿١٤٣﴾
من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم (۱۴۳)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٤٤﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۴۴)
وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَىٰ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٤٥﴾
و بر این رسالت اجرى از شما طلب نمى‌کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۴۵)
أَتُتْرَ‌کُونَ فِی مَا هَاهُنَا آمِنِینَ ﴿١٤٦﴾
آیا شما را در آنچه اینجا دارید آسوده رها مى‌کنند؟ (۱۴۶)
فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿١٤٧﴾
در باغ‌ها و در کنار چشمه‌ساران (۱۴۷)
وَ زُرُ‌وعٍ وَ نَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِیمٌ ﴿١٤٨﴾
و کشتزار‌ها و خرمابنانى که شکوفه‌هایشان لطیف است؟ (۱۴۸)
وَ تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا فَارِ‌هِینَ ﴿١٤٩﴾
و هنرمندانه براى خود از کوه‌ها خانه‌هایى مى‌تراشید (۱۴۹)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٥٠﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۵۰)
وَ لَا تُطِیعُوا أَمْرَ الْمُسْرِ‌فِینَ ﴿١٥١﴾
و فرمان افراطگران را پیروى مکنید (۱۵۱)
الَّذِینَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْ‌ضِ وَلَا یُصْلِحُونَ ﴿١٥٢﴾
آنان که در زمین فساد مى‌کنند و اصلاح نمى‌کنند (۱۵۲)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِ‌ینَ ﴿١٥٣﴾
گفتند: قطعا تو از افسون‌شدگانى (۱۵۳)
مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآیَةٍ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿١٥٤﴾
تو جز بشرى مانند ما بیش نیستى. اگر راست مى‌گویى معجزه‌اى بیاور (۱۵۴)
قَالَ هَـٰذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْ‌بٌ وَلَکُمْ شِرْ‌بُ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿١٥٥﴾
گفت: این ماده‌شترى است که نوبتى از آب او راست و روزى معین نوبت آب شماست (۱۵۵)
وَ لَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٥٦﴾
و به آن گزندى مرسانید که عذاب روزى هولناک شما را فرو مى‌گیرد. (۱۵۶)
فَعَقَرُ‌وهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِینَ ﴿١٥٧﴾
پس آن را پى کردند و پشیمان گشتند (۱۵۷)
فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ ۗ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٥٨﴾
آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت. قطعا در این ماجرا عبرتى است، و لى بیشترشان ایمان‌آورنده نبودند (۱۵۸)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٥٩﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۱۵۹)
کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْ‌سَلِینَ ﴿١٦٠﴾
قوم لوط فرستادگان را تکذیب کردند (۱۶۰)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٦١﴾
آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت: آیا پروا ندارید؟ (۱۶۱)
إِنِّی لَکُمْ رَ‌سُولٌ أَمِینٌ ﴿١٦٢﴾
من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم (۱۶۲)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٦٣﴾
از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (۱۶۳)
وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَىٰ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٦٤﴾
و بر این رسالت اجرى از شما طلب نمى‌کنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۶۴)
أَتَأْتُونَ الذُّکْرَ‌انَ مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿١٦٥﴾
آیا از میان مردم جهان با مرد‌ها در مى‌آمیزید؟ (۱۶۵)
وَ تَذَرُ‌ونَ مَا خَلَقَ لَکُمْ رَ‌بُّکُم مِّنْ أَزْوَاجِکُم ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿١٦٦﴾
و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفریده وامى‌گذارید؟ نه بلکه شما مردمى تجاوزکارید (۱۶۶)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یَا لُوطُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَ‌جِینَ ﴿١٦٧﴾
گفتند:اى لوط، اگر دست برندارى قطعا از اخراج‌شدگان خواهى بود (۱۶۷)
قَالَ إِنِّی لِعَمَلِکُم مِّنَ الْقَالِینَ ﴿١٦٨﴾
گفت: به راستى من دشمن کردار شمایم (۱۶۸)
رَ‌بِّ نَجِّنِی وَ أَهْلِی مِمَّا یَعْمَلُونَ ﴿١٦٩﴾
پروردگارا، مرا و کسان مرا از آنچه انجام مى‌دهند رهایى بخش (۱۶۹)
فَنَجَّیْنَاهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿١٧٠﴾
پس او و کسانش را همگى رهانیدیم (۱۷۰)
إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِ‌ینَ ﴿١٧١﴾
جز پیرزنى که از باقى‌ماندگان در خاکستر آتش بود (۱۷۱)
ثُمَّ دَمَّرْ‌نَا الْآخَرِ‌ینَ ﴿١٧٢﴾
سپس دیگران را سخت هلاک کردیم (۱۷۲)
وَ أَمْطَرْ‌نَا عَلَیْهِم مَّطَرً‌ا ۖ فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنذَرِ‌ینَ ﴿١٧٣﴾
و بر سر آنان بارانى از آتش گوگرد فرو ریختیم و چه بد بود باران بیم‌داده‌شدگان (۱۷۳)
إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٧٤﴾
قطعا در این عقوبت عبرتى است ولى بیشترشان ایمان‌آورنده نبودند (۱۷۴)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٧٥﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۱۷۵)
کَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَیْکَةِ الْمُرْ‌سَلِینَ ﴿١٧٦﴾
اصحاب ایکه فرستادگان را تکذیب کردند (۱۷۶)
إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَیْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٧٧﴾
آنگاه که شعیب به آنان گفت: آیا پروا ندارید؟ (۱۷۷)
إِنِّی لَکُمْ رَ‌سُولٌ أَمِینٌ ﴿١٧٨﴾
من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم (۱۷۸)
فَاتَّقُوا اللَّـهَ وَ أَطِیعُونِ ﴿١٧٩﴾
از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (۱۷۹)
وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَىٰ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٨٠﴾
و بر این رسالت اجرى از شما طلب نمى‌کنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۸۰)
أَوْفُوا الْکَیْلَ وَ لَا تَکُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِ‌ینَ ﴿١٨١﴾
پیمانه را تمام دهید و از کم‌فروشان مباشید (۱۸۱)
وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِیمِ ﴿١٨٢﴾
و با ترازوى درست بسنجید (۱۸۲)
وَ لَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْیَاءَهُمْ وَ لَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْ‌ضِ مُفْسِدِینَ ﴿١٨٣﴾
و از ارزش اموال مردم مکاهید و در زمین سر به فساد بر مدارید (۱۸۳)
وَ اتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَ الْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ ﴿١٨٤﴾
و از آن کس که شما و خلق انبوه گذشته را آفریده است پروا کنید (۱۸۴)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِ‌ینَ ﴿١٨٥﴾
گفتند: تو واقعا از افسون‌شدگانى(۱۸۵)
وَ مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَ إِن نَّظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿١٨٦﴾
و تو جز بشرى مانند ما بیش نیستى و قطعا تو را از دروغگویان مى‌دانیم (۱۸۶)
فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿١٨٧﴾
پس اگر از راستگویانى پاره‌اى از آسمان بر سر ما بیفکن (۱۸۷)
قَالَ رَ‌بِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿١٨٨﴾
شعیب گفت: پروردگارم به آنچه مى‌کنید داناتر است (۱۸۸)
فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٨٩﴾
پس او را تکذیب کردند و عذاب روز ابر آتشبار آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناک بود (۱۸۹)
إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَمَا کَانَ أَکْثَرُ‌هُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٩٠﴾
قطعا در این عقوبت درس عبرتى است و لى بیشترشان ایمان آورنده نبودند (۱۹۰)
وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٩١﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‌ناپذیر مهربان است (۱۹۱)
وَ إِنَّهُ لَتَنزِیلُ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٩٢﴾
و راستى که این قرآن وحى پروردگار جهانیان است (۱۹۲)
نَزَلَ بِهِ الرُّ‌وحُ الْأَمِینُ ﴿١٩٣﴾
روح الامین آن را بر دلت نازل کرد (۱۹۳)
عَلَىٰ قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنذِرِ‌ینَ ﴿١٩٤﴾
تا از جمله هشداردهندگان باشى (۱۹۴)
بِلِسَانٍ عَرَ‌بِیٍّ مُّبِینٍ ﴿١٩٥﴾
به زبان عربى روشن (۱۹۵)
وَ إِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الْأَوَّلِینَ ﴿١٩٦﴾
و وصف آن در کتابهاى پیشینیان آمده است (۱۹۶)
أَوَلَمْ یَکُن لَّهُمْ آیَةً أَن یَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ ﴿١٩٧﴾
آیا براى آنان این خود دلیلى روشن نیست که علماى بنى‌اسرائیل از آن اطلاع دارند؟ (۱۹۷)
وَ لَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ ﴿١٩٨﴾
و اگر آن را بر برخى از غیر عرب زبانان نازل مى‌کردیم(۱۹۸)
فَقَرَ‌أَهُ عَلَیْهِم مَّا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿١٩٩﴾
و پیامبر آن را برایشان مى‌خواند به آن ایمان نمى‌آوردند (۱۹۹)
کَذَٰلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِ‌مِینَ ﴿٢٠٠﴾
این گونه در دلهاى گناهکاران انکار را راه مى‌دهیم (۲۰۰)
لَا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ یَرَ‌وُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿٢٠١﴾
که به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببینند (۲۰۱)
فَیَأْتِیَهُم بَغْتَةً وَ هُمْ لَا یَشْعُرُ‌ونَ ﴿٢٠٢﴾
که به طور ناگهانى در حالى که بى‌خبرند بدیشان برسد (۲۰۲)
فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُ‌ونَ ﴿٢٠٣﴾
و بگویند: آیا مهلت خواهیم یافت؟ (۲۰۳)
أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿٢٠٤﴾
پس آیا عذاب ما را به شتاب مى‌خواهند؟ (۲۰۴)
أَفَرَ‌أَیْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ ﴿٢٠٥﴾
مگر نمى‌دانى که اگر سال‌ها آنان را برخوردار کنیم (۲۰۵)
ثُمَّ جَاءَهُم مَّا کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿٢٠٦﴾
و آنگاه آنچه که بدان بیم داده مى‌شوند بدیشان برسد (۲۰۶)
مَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا کَانُوا یُمَتَّعُونَ ﴿٢٠٧﴾
آنچه از آن برخوردار مى‌شدند به کارشان نمى‌آید و عذاب را از آنان دفع نمى‌کند؟ (۲۰۷)
وَ مَا أَهْلَکْنَا مِن قَرْ‌یَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُ‌ونَ ﴿٢٠٨﴾
و هیچ شهرى را هلاک نکردیم مگر آنکه براى آن هشداردهندگانى بود (۲۰۸)
ذِکْرَ‌ىٰ وَ مَا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿٢٠٩﴾
تا آنان را تذکر دهند و ما ستمکار نبوده‌ایم (۲۰۹)
وَ مَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیَاطِینُ ﴿٢١٠﴾
و شیطان‌ها آن را فرود نیاورده‌اند (۲۱۰)
وَ مَا یَنبَغِی لَهُمْ وَ مَا یَسْتَطِیعُونَ ﴿٢١١﴾
و آنان را نسزد و نمى‌توانند وحى کنند (۲۱۱)
إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿٢١٢﴾
در حقیقت آن‌ها از شنیدن معزول و محروم اند (۲۱۲)
فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّـهِ إِلَـٰهًا آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِینَ ﴿٢١٣﴾
پس با خدا، خداى دیگر مخوان که از عذاب‌شدگان خواهى شد (۲۱۳)
وَ أَنذِرْ عَشِیرَ‌تَکَ الْأَقْرَ‌بِینَ ﴿٢١٤﴾
و خویشان نزدیکت را هشدار ده (۲۱۴)
وَ اخْفِضْ جَنَاحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿٢١٥﴾
و براى آن مؤمنانى که تو را پیروى کرده‌اند بال خود را فرو گستر (۲۱۵)
فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنِّی بَرِ‌یءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٢١٦﴾
و اگر تو را نافرمانى کردند، بگو: من از آنچه مى‌کنید بیزارم(۲۱۶)
وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّ‌حِیمِ ﴿٢١٧﴾
و بر خداى عزیز مهربان توکل کن (۲۱۷)
الَّذِی یَرَ‌اکَ حِینَ تَقُومُ ﴿٢١٨﴾
آن کس که چون به نماز برمى‌خیزى تو را مى‌بیند (۲۱۸)
وَ تَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿٢١٩﴾
و حرکت تو را در میان سجده‌کنندگان مى‌نگرد (۲۱۹)
إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٢٢٠﴾
او همان شنواى داناست (۲۲۰)
هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَىٰ مَن تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿٢٢١﴾
آیا شما را خبر دهم که شیاطین بر چه کسى فرود مى‌آیند؟ (۲۲۱)
تَنَزَّلُ عَلَىٰ کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿٢٢٢﴾
بر هر دروغزن گناهکارى فرود مى‌آیند (۲۲۲)
یُلْقُونَ السَّمْعَ وَ أَکْثَرُ‌هُمْ کَاذِبُونَ ﴿٢٢٣﴾
که دزدانه گوش فرا مى‌دارند و بیشترشان دروغگویند (۲۲۳)
وَ الشُّعَرَ‌اءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿٢٢٤﴾
و شاعران را گمراهان پیروى مى‌کنند (۲۲۴)
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿٢٢٥﴾
آیا ندیده‌اى که آنان در هر وادیى سرگردانند؟ (۲۲۵)
وَ أَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿٢٢٦﴾
و آنانند که چیزهایى مى‌گویند که انجام نمى‌دهند (۲۲۶)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ ذَکَرُ‌وا اللَّـهَ کَثِیرً‌ا وَ انتَصَرُ‌وا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ ﴿٢٢٧﴾
مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و خدا را بسیار به یاد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‌اند یارى خواسته‌اند و کسانى که ستم کرده‌اند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت (۲۲۷)
انتهای پیام/
