با این وجود، حتی پدرانی که بیش از حد به مراقبت از پسرشان اهمیت می‌دهند، می‌توانند ترس را در زندگی او افزایش دهند که این موضوع نیز می‌تواند باعث سردی رابطه  پدر و پسر شود. 

 

در ادامه، به اشتباهاتی پرداخته می‌شود که هر پدری ممکن است مرتکب آن‌ها شود. چرا که آگاهی از این رفتار‌های ناپسند در قبال فرزندان پسر می‌تواند جلوی دلسرد شدن پسران یک خانواده نسبت به پدر خود را بگیرد.

 

 

یکی از نقش های اصلی پدر‌ها، این است که پسران خود را به مدرسه ببرند. چرا که زبان گفت‌وگوی پدران با پسران در مقایسه با زبان گفت و گوی مادران بسیار متفاوت است و این تفاوت، در ایجاد مهارت‌های ارتباطی، بهتر خود را نشان می دهد و کمک کننده است. اما باید به این موضوع اشاره کرد که اگر والدین همیشه زمان بازی، بچه‌هایشان را کنترل کنند و روی آن ها زیاد حساس باشند، کودکانشان در ایجاد رابطه با دوستان خود با مشکل روبرو می شوند که در این میان، نکته مهم این است که همه والدین به خصوص پدران باید از قوانین پسر خود، هنگام بازی کردن پیروی کند و در صورت لزوم، فقط چند نکته ایمنی را به وی گوشزد کند.

 

 

به نظر می‌رسد شرایط اقتصادی حال حاضر جهان به گونه‌ای روی مشاغل اثر گذاشته که کار، همیشه مشغله زیادی برای پدران ایجاد کرده است و مرد خانواده فقط به مدت چند دقیقه فرصت وقت گذراندن با پسر دوست داشتنی خود را دارد. اما ایجاد این نوع ارتباط برای هیچ یک از آن ها خوب نیست، زیرا حضور پدران در کنار فرزندان، عزت نفس آنان را افزایش می‌دهد و در برخی مشکلات به آن ها کمک می‌کند که در نتیجه همین حضور پدرانه خود، یک قدم به ارتباط صمیمی‌تر با پسرانشان نزدیک‌تر شوند.

 

 

اجازه ندادن به فرزندان برای تجربه کردن موقعیت‌های خطرناک باعث می‌شود که آن‌ها ترسو بار بیایند و علاوه بر این،  اشاره کردن پدرها به خطر به صورت مداوم در هر موقعیت و زمانی که متوجه خطر می‌شوند، تاثیرات منفی روی فرزندشان خواهد گذاشت.

 

والدین باید به فرزندان خود اجازه دهند که خطر را تجربه و احساس کنند. زیرا کودکانی که این تجربه را کسب نمی‌کنند، هنگام بزرگسالی، از مهارت‌های مستقل شدن محروم خواهند ماند؛ پس باید به این نکته توجه داشت که آن پدری که خطر‌ها را محدود می‌کند، فقط در حال دامن زدن به ترس‌ و اضطراب های پسرش است.

 

 

اغلب اوقات، دختران تشویق می‌شوند تا احساسات خود را بروز دهند و حتی برای این کار از دیگران هم کمک می‌گیرند، اما این در حالی است که به پسران آموزش داده می‌شود تا احساسات خود را مخفی کنند که در این میان، باید بدانید نتایج سرکوب کردن احساسات، خیلی زود در زندگی فرد نمایان می‌شود و آینده او را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

 

اینکه پسر نداند چگونه احساسات خود را بروز دهد، به اضطراب و استرس وی می‌افزاید و همچنین باعث می‌شود رابطه دوستی طولانی‌مدتی با کسی برقرار نکند.

 

 

پسران برای رشد کامل، نیاز به تربیت و راهنمایی دارند، اما این تربیت نباید به شکل تنبیه باشد بلکه پدران در کنار فرزندانشان هستند تا قوانین و محدودیت‌هایی منطقی برای آن ها وضع کنند و به فرزند خود یادآوری کنند که هر عمل آن ها، عواقبی به دنبال خواهد داشت.

 

اگر پدران این قوانین را بدون نشان دادن عشق و محبت به پسر خود اجرایی کنند و فقط با داد زدن، او را تربیت کنند، پسر بیشتر از پدر خود خواهد ترسید و پرخاشگری بیشتری را ابراز می کند.

 

 

بهترین راهی که در زندگی می‌توان از آن درس عبرت گرفت،  شکست خوردن است. اما اگر شخص دیگری در آن راه شکست خورده باشد، باید کمی درنگ کرد تا مطمئن شد؛ پس اگر شما تصمیم‌های بد زندگیتان یا موانعی که نتوانستید آن‌ها را رد کنید را پنهان می‌کنید باید این احتمال را هم بدهید که پسر شما می‌تواند آن اشتباه را دوباره تکرار کند.

 

 

اگر پسر شاهد این باشد که یک پدر همیشه با خشونت، پرخاشگری و بی احترامی با مادرش صحبت می‌کند، قطعا پایه‌های روابط آینده‌اش سست خواهند شد. چرا که یک پسر بهتر است ببیند که پدرش چگونه مهربانانه با مادرش رفتار می‌کند و به او ابراز علاقه می‌کند تا از پدر خود یاد بگیرد.

 

حتی اگر زن و شوهر جدا شده باشند، پدر باید جلوی پسرش، با مادر او در کمال احترام برخورد کند. چرا که از این طریق، پدر برای پسرش الگو می‌شود تا پسر بیاموزد که بهترین رفتار را با خواهر و مادرش و همسر آینده اش داشته باشد.

 

به نظر شما، پدران در تربیت فرزند خود، چه حساسیت‌های دیگری دارند؟

 

انتهای پیام/