به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، حضور تیاگو سیلوای ۳۶ ساله در چلسی انتخابی عجیب ازسوی فرانک لمپارد به نظر می‌رسید. تیم او فصل پیش به وضوح در خط دفاعی مشکل داشت و لمپارد برای رفع این معضل سراغ مدافع برزیلی پاری‌سن‌ژرمن رفت که به تازگی قراردادش به پایان رسیده بود و بازیکن آزاد محسوب می‌شد.

با توجه به هزینه‌های هنگفت چلسی در تابستان و خرید‌های زیادی که داشتند، عده‌ای معتقد بودند لمپارد مجبور شده تا برای این فصل به سراغ سیلوا برود تا برای سال بعد به فکر یک مدافع جوان‌تر باشد.

سیلوا در نخستین حضورش در ترکیب آبی‌ها عملکردی ضعیف داشت و اشتباهاتش باعث شکست این تیم شد، اما در ادامه در ترکیب تیمش جا افتاد و حالا یکی از نفرات تاثیرگذار این تیم لندنی محسوب می‌شود. او در دیدار روز شنبه هم یکی از گل‌های تیمش را در جریان برتری ۴ بر یک برابر شفیلدیونایتد زد تا ثابت کند لمپارد در خریدش اشتباه نکرده است.

به همین بهانه به سراغ بررسی ۱۰ بازیکن پا به سن گذاشته تاریخ لیگ برتر می‌رویم که توانستند نمایشی درخشان در این لیگ ارائه کرده و ستاره تیم خود لقب بگیرند.

ساموئل اتوئو (۲۰۱۳ از آنژی به چلسی)

بدون‌شک این ستاره کامرونی یکی از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال است و در باشگاه پیرمرد‌های لیگ برتر نیز جایگاه مناسبی دارد. اتوئو در ۳۲ سالگی در حالی از آنژی ماخاچکالا راهی چلسی شد که سلیمان کریموف، مالک ثروتمند باشگاه روسی پروژه‌ای جاه‌طلبانه را در این باشگاه آغاز کرده بود که به سرانجام خوبی نرسید.

این مهاجم گلزن که در ۱۹۹ بازی برای بارسا ۱۳۰ گل و در ۱۰۲ بازی برای اینتر ۵۳ گل به ثمر رسانده بود پس از افت مهاجمان چلسی ازجمله فرناندو تورس و دمبا با برای تقویت خط حمله خریداری شد. مورینیو که از دو مهاجم تیمش ناامید شده بود به سراغ اتوئو رفت تا او با تجربه خودش به آبی‌ها کمک کند.

آقای خاص در یکی از مصاحبه‌هایش گفت: «من اتوئو را دارم که ۳۲ ساله است، شاید هم ۳۵ ساله! واقعا نمی‌دانم.» این ستاره کامرونی در بازی بعدی تیمش گلزنی کرد و شادی گلش به سبک پیرمردی بود که کمرش درد می‌کند که بسیارهم سر و صدا کرد و معروف شد. اتوئو درمجموع ۳۵ بار برای این تیم به میدان رفت و ۱۲ گل هم زد. چلسی در پایان فصل در رده سوم لیگ ایستاد و تا نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان هم پیش رفت که در این مرحله مغلوب اتلتیکومادرید شد. اتوئو هم فصل بعد راهی اورتون شد.

استبان کامبیاسو (۲۰۱۴ از اینتر به لستر)

حضور یک‌ساله این هافبک آرژانتینی در لستر با کسب جام و موفقیت همراه نبود، اما در همان سال توانست تاثیرگذاری خود را در این باشگاه نشان دهد. او در سال ۲۰۱۴ و درحالی که ۳۴ ساله بود راهی لیگ جزیره شد و به روباه‌ها کمک کرد تا از سقوط به دسته پایین‌تر فرار کنند.

اتفاقی که فصل بعد با قهرمانی دراماتیک آن‌ها همراه بود و نقش این هافبک تکنیکی آرژانتینی را بیش از پیش نشان داد. کامبیاسو پیش از لستر در تیم‌هایی، چون ریورپلاته، رئال‌مادرید و اینترمیلان بازی کرده بود و رزومه خوبی در فوتبال اروپا داشت، اما نراتزوری پس از ۱۰ سال دیگر پیشنهاد قراردادی جدید به او نداد تا این بازیکن به صورت آزاد به تیم تازه صعود کرده لستر برود. ۳۱ بازی در لیگ و ۵ گل حاصل عملکرد او در طول یک فصل حضورش در این تیم بود.

فرانک لمپارد(۲۰۱۴ از نیویورک‌سیتی به منچسترسیتی)

برای بیش از یک دهه تصور اینکه لمپارد در لیگ انگلیس پیراهن تیمی به‌جز چلسی را به تن کند بسیار دشوار بود و درخشش او با لباس این تیم در لیگ برتر و گلزنی‌هایش هیچ‌گاه از ذهن هواداران پاک نمی‌شود. در تابستان ۲۰۱۴ چلسی او را در لیست فروش قرار داد و او هم بازی در لیگ آمریکا را انتخاب کرد.

لمپارد با نیویورک‌سیتی قرارداد امضا کرد یا بهتر بگوییم این‌گونه به نظر می‌رسید. خرید او اتفاق مهمی برای این باشگاه بود، اما خیلی زود اعلام شد که او به‌صورت قرضی و تا آغاز رقابت‌های لیگ MLS راهی منچسترسیتی خواهد شد. قراردادی که البته تا پایان فصل لیگ برتر تمدید شد. لمپارد در ۳۵ سالگی همچنان درخشان ظاهر شد و در طول یک‌سال حضورش در ورزشگاه اتحاد ۸ گل برای این تیم زد که ۶ گل آن در لیگ برتر بود.

او ۴۰ بازی برای تیم مانوئل پیگرینی انجام داد و از قضا نخستین گلش هم در آخرین دقایق دیدار این تیم برابر چلسی به ثمر رسید. البته سیتی در آن فصل کورس قهرمانی را به آبی‌های لندن باخت و در رده دوم قرار گرفت.

جیانلوکا ویالی (۱۹۹۶ از یوونتوس به چلسی)

شاید قراردادن این مهاجم ایتالیایی در این فهرست کمی دور از انتظار باشد، چراکه او درحالی از یووه به چلسی رفت که در آستانه ۳۲ سالگی بود. در سال ۱۹۹۶ او پس از ۱۴۵ بازی برای بیانکونری و زدن ۵۳ گل تصمیم گرفت به‌عنوان بازیکن آزاد به لیگ برتر کوچ کند. رابطه او و این باشگاه انگلیسی بسیار خوب پیش رفت و ویالی تا ۳۶ سالگی در این باشگاه ماند.

او شروع خوبی در این تیم داشت و کمک کرد تا رود گولیت، مربی-بازیکن آن زمان چلسی بتواند فصل نسبتا خوبی را سپری کند. ویالی به همراه جیان‌فرانکو زولا و روبرتو دی‌متئو سه ایتالیایی بودند که گولیت برای تقویت تیم خود خرید، اما خیلی زود با این مهاجم ملی‌پوش به مشکل خورد.

چلسی اگرچه با مربی هلندی خود قهرمان جام حذفی شد، اما گولیت خیلی زود فهمید که نمی‌تواند در این تیم موفق شود. در اوایل سال ۹۸ گولیت برکنار شد و در کمال تعجب ویالی به‌عنوان مربی- بازیکن در تیم مشغول به‌کار شد. یک قهرمانی در جام اتحادیه و یک جام برندگان جام اروپا که یکی از سه جام اروپایی آن زمان بود حاصل کار ویالی در چلسی بود و او را به جوان‌ترین مربی فاتح یک جام اروپایی تا آن زمان تبدیل کرد.

ادوین فن‌درسار (۲۰۰۵ از فولام به منچستریونایتد)

این گلر هلندی در ۳۴ سالگی از فولام به یونایتد رفت تا معضل این تیم در دروازه را حل کند. درخشش او به‌عنوان شماره یک یونایتد ۶ سال ادامه داشت و در این مدت در ۲۶۶ بازی ۱۳۹ کلین‌شیت ثبت کرد که رکوردی عالی برای او بود. یونایتد در سال ۱۹۹۹ هم به‌دنبال خرید فن‌درسار بود، اما پیشنهاد آن‌ها دیر به او و آژاکس رسید و او در داخل هواپیما به سمت تورین می‌رفت تا با یوونتوس قرارداد ببندد.

پس از ۴ سال حضور در فولام یونایتد دوباره به سراغ او رفت و این بار خود سر الکس فرگوسن بود که برای خرید او شخصا وارد عمل شد. فن‌درسار یکی از معدود بازیکنانی است که با دو تیم متفاوت قهرمان اروپا شده و درمجموع ۲۶ قهرمانی، ازجمله ۴ لیگ برتر را به همراه یونایتد فتح کرد.

زلاتان ابراهیموویچ (۲۰۱۶ از پاری‌سن ژرمن به منچستریونایتد)

زلاتان را می‌توان پادشاه پیرمرد‌های فوتبال نامید و اگر قرار باشد تیمی از بهترین بازیکنان پا به سن گذاشته تاریخ تهیه کرد، بی‌شک این ستاره سوئدی کاپیتان آنهاست. ابراهیموویچ نه‌تن‌ها در زمین مسابقه بلکه در خارج از آن نیز بسیار موفق است. در سال ۲۰۱۶ و در ۳۴ سالگی او آخرین بازی‌اش را برای پاریسی‌ها انجام داد و گفت که به‌عنوان یک پادشاه به این باشگاه آمد و به‌عنوان یک اسطوره آنجا را ترک می‌کند.

او این‌بار راهی اولدترافورد شد تا الگویی برای ستاره‌های جوان آن زمان از مله آنتونی مارسیال و مارکوس رشفورد باشد. «زلاتان تایم» در لیگ برتر آغاز شد و او در نخستین فصل اثرگذاری خود را در این سن‌وسال نشان داد. او که پیش از این در آژاکس، بارسا و اینتر هم درخشیده بود در سال نخست ۲۸ گل در ۴۶ بازی برای شیاطین سرخ زد و نقش مهمی در قهرمانی آن‌ها در جام اتحادیه و همین‌طور لیگ اروپا داشت.

مصدومیت شدید باعث شد تا فصل بعد کمتر بتواند در ترکیب تیمش موفق باشد و درنهایت با توافقی دوطرفه از این باشگاه جدا شد. او حتی این روز‌ها هم در اوج قرار دارد و در ۳۹ سالگی با ۶ گل زده برای میلان در سری A این تیم را صدرنشین مسابقات کرده است.

بیشتر بخوانید

دیدیه دروگبا (۲۰۱۴ از گالاتاسرای به چلسی)

دومین دوره حضور دروگبا در چلسی در ۳۴ سالگی آغاز شد. این مهاجم ساحل عاجی درحالی این تیم را ترک کرده بود که در ۳۴۱ مسابقه برای آن‌ها ۱۵۷ گل زده بود و در دهه نخست قرن جدید میلادی به آن‌ها کمک کرد تا با سه قهرمانی در لیگ، ۴ جام حذفی و سه جام اتحادیه دوران درخشانی را سپری کنند.

همچنین چلسی با ضربه پنالتی او در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۲ بایرن‌مونیخ را شکست داد و قهرمان شد. دروگبا که در یک رای‌گیری به‌عنوان برترین بازیکن تاریخ باشگاه انتخاب شده بود شهامت زیادی داشت که دوباره به استمفوردبریج برگشت. او این بار در طول یک فصل ۷ گل زد و کمک کرد تا این تیم فاتح لیگ و جام اتحادیه شود. او در آخرین حضورش با پیراهن چلسی به‌عنوان کاپیتان راهی میدان شد، اما در دقیقه ۳۰ مصدوم شد و پایان تلخی در این باشگاه داشت.

گری مک آلیستر (۲۰۰۰ از کاونتری به لیورپول)

مک‌آلیستر در ۳۵ سالگی و پس از حضور در تیم‌هایی، چون لستر، لیدز و کاونتری راهی لیورپول شد. او تنها دوسال در مرسی‌ساید حضور داشت، اما در همین مدت نامش را در تاریخ این تیم ثبت کرد. مک‌آلیستر در همان فصل نخست به قرمز‌ها کمک کرد تا جام اتحادیه، جام حذفی و جام یوفا را فتح کنند.

جرارد هولیه، مربی آن زمان لیورپول این بازیکن اسکاتلندی را الهام‌بخش سایر بازیکنان خوانده بود و نقشی مهم برایش در موفقیت‌های لیورپول قائل بود. هواداران این تیم هنوز هم ضربات سر ویرانگر و شوت‌های پای راست او را به خوبی به‌خاطر دارند، اما بدون‌شک بهترین گل او برای این تیم ضربه ایستگاهی راه دوری بود که در گودیسون پارک و در دربی مرسی‌ساید برابر اورتون زد و باعث شد بازی به تساوی ۲ – ۲ کشیده شود.

گرت بری (۲۰۱۳ از منچسترسیتی به اورتون)

شاید این هافبک انگلیسی به اندازه نفراتی، چون اتوئو یا زلاتان و حتی کامبیاسو تاثیرگذار نباشد، اما مسلما در هر فهرست اینچنینی جای ثابتی دارد. استمرار او در لیگ جزیره مثال‌زدنی است و با رکورد ۶۵۳ بازی در تیم‌هایی، چون استون‌ویلا، منچسترسیتی، اورتون و وست‌برومویچ بیشترین حضور در تاریخ این مسابقات را به نام خود ثبت کرده است.

بری در سال ۲۰۱۳ از سیتی به صورت قرضی راهی اورتون شد و سال بعد قراردادش را دائمی کرد. او پنج‌فصل در این باشگاه به میدان رفت و تا ۳۷ سالگی ۱۵۵ بازی برای تافی‌ها انجام داد. در سال ۲۰۱۶ او به‌عنوان بهترین بازیک فصل باشگاه نیز انتخاب شد.

رود گولیت (۱۹۹۵ از سمپدوریا به چلسی)

وقتی گلن هادل، سرمربی آن زمان چلسی موفق شد برنده سابق توپ طلای اروپا و یکی از بهترین‌های تاریخ فوتبال هلند را به خدمت بگیرد، بسیاری شگفت‌زده شدند و حتی وب‌سایت باشگاه نوشت که تاکنون بازیکنی به این بزرگی در استمفودبریج حضور نداشته است.

گولیت پس از هشت‌سال حضور در سری A و درخشش در تیم‌های میلان و سمپدوریا در ۳۲ سالگی به انگلیس رفت تا بازی در لیگ جزیره را نیز تجربه کند. لیگ ایتالیا در آن سال‌ها در اوج قرار داشت و این هافبک تکنیکی و توانمند هلندی در ۲۳۶ بازی خود در این تورنمنت ۸۳ گل به ثمر رسانده بود و ۳ قهرمانی لیگ و دو جام اروپایی در کارنامه داشت.

در آن زمان ستاره‌هایی، چون دنیس برگ‌کمپ، دیوید ژینولا و جونینیو به‌دنبال اثبات توانایی‌های خود در لیگ انگلیس بودند، اما گولیت تنها به‌خاطر اهداف بلندپروازانه هادل که می‌خواست چلسی را به یکی از مدعیان لیگ تبدیل کند راهی این باشگاه شد. گولیت در ابتدا به‌عنوان مدافع میانی در این تیم به بازی گرفته شد و بسیار هم تاثیرگذار بود.

او یکی از خرید‌های موفق تیم در آن زمان بود و دو سال بعد که هادل هدایت تیم ملی انگلیس را برعهده گرفت به‌عنوان مربی- بازیکن در تیم مشغول به‌کار شد و یک قهرمانی جام حذفی را به دست آورد. این اسطوره هلندی بعد‌ها دوران حضورش در چلسی را به‌عنوان بهترین برهه ورزشی‌اش عنوان کرد و گفت: «آنجا برایم مثل بهشت بود.»

منبع: روزنامه فرهیختگان

انتهای پیام/