به گزارش خبرنگار دنیای ورزش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، شب گذشته دیگو آرماندو مارادونا، اسطوره فوتبال جهان در ۶۰ سالگی بر اثر حمله قلبی درگذشت. او افتخارات زیادی در رده باشگاهی و ملی داشت. مارادونا جزو بهترین فوتبالیست‌های تاریخ دنیا محسوب می‌شد که عاشقان زیادی داشت.

گابریل کالدرون سرمربی آرژانتینی سابق تیم فوتبال پرسپولیس سال‌های زیادی با آرماندو مارادونا اسطوره فوتبال دنیا همبازی بود. کالدرون در خصوص خاطرات خود با مارادونا توضیحاتی را بیان کرد.

احساس غم بی نهایت و غیر قابل وصفی دارم

*فوتبال دنیا یک اسطوره را از دست داد، شما چه احساسی دارید؟

بی شک احساس غم بی نهایت و غیر قابل وصف تمام وجودم را گرفته است. در فضایی پر از خاطرات شخصی و فوتبالی احساس خلا می‌کنم.

مارادونا در ۲۲ سالگی نشان داد نابغه است

*شما چند سال با مارادونا بازی کردید و رابطه شما چگونه بود؟

ما از ۱۹ سالگی با هم بودیم. من تا ۳۰ سالگی در تیم ملی بازی کردم. ما در کنار هم در ۳ جام جهانی بازی کردیم: ۱۹۷۹ - ۱۹۸۲ - ۱۹۹۰ و در یک کوپا آمریکا در سال ۱۹۸۹ در برزیل به مقام سوم رسیدیم. ما در جام جهانی ۷۹ جوانان قهرمان و در سال ۹۰ نایب قهرمان شدیم. اگرچه در سال ۱۹۸۲ آرژانتین نمایش عالی نداشت، اما دیگو ۲۲ ساله به همه دنیا نشان داد چه کسی در آینده خواهد آمد: یک نابغه.

خاطرات زیادی از مارادونا دارم

*بهترین خاطره شما با مارادونا چیست؟

من خاطرات زیادی از او دارم و همه آن‌ها عالی هستند، اما امروز ابعاد این خاطرات به بی نهایت می‌رسند. من به ویژه، شروع جام جهانی زیر ۲۰ سال ژاپن را به خاطر می‌آورم، ما هنوز بچه بودیم و دیگو هنوز مارادونا نشده بود. ما قهرمان شدیم و به یاد دارم که در فینال وقتی داور در سوت خود دمید، ما چطور یکدیگر را در آغوش کشیدیم.

مارادونا پرچمدار فوتبال آرژانتین بود

*نقش مارادونا در فوتبال آرژانتین چه بود؟

او پرچمدار فوتبال آرژانتین بود. مارادونا همیشه آرژانتینی‌ها را شاد می‌کرد، او کاری کرد مردم این کشور گرفتاری‌های خود را فراموش کنند، کشوری که غرق در مشکلات بود. وقتی دیگو پیراهن تیم ملی را به تن می‌کرد، خنده بر لب همه آرژانتینی‌ها می‌آورد، مردم لذت می‌بردند و آن لحظه را جشن می‌گرفتند. من همیشه می‌گویم که ما عاشق دیگو هستیم، به خاطر همه چیز‌هایی که به ما داد. شما هر کجا بروید آرژانتین را با مارادونا می‌شناسند.

دیگو به توپ یک زندگی موازی می‌بخشید

*چه چیزی مارادونا را از بقیه متمایز می‌کند؟

من هرگز ندیدم کسی مانند دیگو بر توپ سوار باشد، انگار توپ بخشی از وجود او بود. او همچنین از قدرت بدنی بالایی برخوردار بود، کمتر در این مورد صحبت شده، حتی در مواقعی که معمولی بود، باز هم بهترین و مصمم‌ترین بود. والدانو همیشه یک داستانی درباره دیگو تعریف می‌کرد، می‌گفت وقتی در هتل بودند دیگو با توپ از اتاقش بیرون می‌آمد و سوار آسانسور می‌شد، سر میز ناهار حاضر می‌شد و توپ هنوز به زمین نخورده بود. دیگو نان می‌خورد و همزمان به توپ یک زندگی موازی می‌بخشید.

دیگو یک رهبر بود

*رابطه مارادونا با همبازی هایش چطور بود؟

دیگو یک رهبر، یک برنده، حامی و سرشار از فروتنی بود.

*واکنش‌ها به درگذشت مارادونا نشان می‌دهد که او یک اسطوره برای همه مردم آرژانتین و دنیا بود. نظر شما در این باره چیست؟

به نظر من گرچه مارادونا دیگر در میان ما نیست، اما این افسانه همیشه با ما خواهد بود. دیگو ما را ترک کرد، اما مارادونا ابدی است. فوتبال و مارادونا مترادف یکدیگر هستند. فوتبال جهانی است و مارادونا هم همینطور.

در سرتاسر جهان همه او را تحسین می‌کنند

*مارادونا افتخارات زیادی در فوتبال کسب کرد، اما خیلی‌ها می‌گویند او بیشتر از این‌ها می‌توانست موفقیت‌های فردی و تیمی داشته باشد. از دید شما او به حق خود رسید؟

هر فوتبالیستی در دوران فوتبالی خود می‌تواند موفقیت‌های بیشتر یا کمتری داشته باشد، این یک بازی است و آنچه دیگو به دست آورد بالاتر از موفقیت‌های گروهی و فردی است. در سرتاسر جهان همه او را تمجید و تحسین می‌کنند و کمتر کسی به این درجه می‌رسد.

انتهای پیام/