به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، قرآن کریم مشتمل بر معانی دقیق، تعالیم و حکمت‌هایی والا درباره حقیقت خلقت و اسرار هستی است که عمده مردم در عصر رسالت از درک آن ناتوان بودند. از این رو پیامبر اکرم (ص) و پس از ایشان مفسران به تبیین و شرح جزئیات آیات قرآن کریم می‌پرداختند. ما نیز با هدف آشنایی بیشتر با آیات الهی، هر روز به چند آیه از کلام الله با استناد به تفاسیر معتبر مفسران قرآن کریم می‌پردازیم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْیَةً کَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً یَأْتِیهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ کُلِّ مَکَانٍ فَکَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا کَانُوا یَصْنَعُونَ

و خدا بر شما حکایت کرد و مثل آورد مثل شهری را که در آن امنیت کامل حکمفرما بود و اهلش در آسایش و اطمینان زندگی می‌کردند و از هر جانب روزی فراوان به آن‌ها می‌رسید تا آنکه اهل آن شهر نعمت‌های خدا را کفران کردند، خدا هم به موجب آن کفران و معصیت طعم گرسنگی و بیمناکی را به آن‌ها چشانید و، چون لباس، سراپای وجودشان را پوشاند.

فایل صوتی تلاوت آیه ۱۱۲ سوره نحل

تفسیر آیه ۱۱۲ سوره نحل

تعبیر «لِباسَ» در مورد گرسنگی و ترس، شاید بخاطر آن باشد که این دو همچون لباس، همه وجود و زندگی آن‌ها را فراگرفته بود، چنانکه تعبیر «چشاندن» کنایه از نفوذِ آثار گرسنگی و ترس، در عمق وجود آنان است.

بیشتر بخوانید

• ویژگی‌های همسر خوب از منظر قرآن چیست؟ + صوت

معناى آیه این است که خداى متعال مثلى زده است و آن مثل قریه اى است که اهلش از هر شرى که جان و عرض و مالشان را تهدید کند در امنیت بودند و براى روزى، حاجت به پیمودن کوه و دشتى نداشتند، رزق پاک و بسیارى از هر سو بطرف ایشان سرازیر بود، اهل این قریه به این نعمت هاى الهى کفران کردند و شکر آن را بجا نیاوردند.

خدا هم به اندکى از نقمت و عذاب خود گرفتارشان کرد و آن نقمت اندک، گرسنگى و ترس بود که، چون لباس بر آنان احاطه کرد و این در قبال کفرانى بود که بطور استمرار به نعمت هاى خدا مى ورزیدند.

پیام‌های آیه ۱۱۲ سوره نحل

۱-تاریخ بشر، دارای ضابطه، قانون و برپایه سنّت‌های الهی است. «ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً»

۲-از بیان مثال‌های قرآنی در مورد تاریخ واقوام گذشته، عبرت بگیریم. «ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً»

۳-امنیّت و آرامش در رأس نعمت‌ها و زمینه توسعه در رزق و اقتصاد جامعه می‌باشد. «آمِنَهً مُطْمَئِنَّهً یَأْتِیها رِزْقُها»

۴-لازم نیست یک منطقه همه نیازش را خودش تأمین کند، بلکه می‌تواند واردات داشته باشد. «یأتی‌ها رزق‌ها غدا من کل مکان»

۵-عذاب‌های دنیوی نسبت به عذاب‌های اخروی، نوعی چشیدن است نه نوشیدن. «فَأَذاقَهَا اللّهُ»

۶-کفران نعمت در همین دنیا، عقاب دارد. «فَکَفَرَتْ ... فَأَذاقَهَا اللّهُ»

۷-کفران نعمت باعث زوال آن است. «فَکَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللّهِ فَأَذاقَهَا اللّهُ لِباسَ الْجُوعِ»

۸-فقر اقتصادی و ناامنی اجتماعی، از نشانه‌های بی اعتنایی جامعه به اصول دینی است. «فَکَفَرَتْ ... فَأَذاقَهَا اللّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ»

۹-کفران نعمت هم عذاب جسمی دارد. (فقر و گرسنگی)، هم عذاب روحی و روانی (ترس و نا امنی) «فَکَفَرَتْ ... فَأَذاقَهَا اللّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ»

انتهای پیام/