به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سیزدهم جمادی الاولی سال دهم هجرت یعنی هفتاد و پنج روز پس از رحلت رسول ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و سلم، بنا به روایتی، سالروز شهادت حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیهاست و همین مناسبت غمبار ما را بر آن داشت تا به شرح ماجرای سقیفه، علت زخمی شدن حضرت فاطمه (س)، بیعت گرفتن از حضرت امیر سلام الله علیه بپردازیم که در مطلب زیر تا حدودی بدان پرداخته شده است که با هم مرور می‌کنیم:

پیامبر اکرم (ص) در روز دوشنبه ۲۸ صفر سال دهم هجرت وفات رحلت کردند (ارشاد، ج۱، ص۱۸۹؛ تهذیب، ج۶، ص۲؛ مصباح المتهجد، ص۷۹۰) عصر همان روز در حالی که امیرالمومنین علی علیه السلام مشغول غسل و تکفین پیامبر بود (شیخ مفید، الارشاد، ج۱، ص۱۹۱.) عده‌ای از انصار در سقیفه بنی ساعده جمع شده و به دنبال تعیین خلیفه از سوی خودشان برآمدند و برای این امر سعدبن عباده را انتخاب کردند (الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۱۸-۲۱۸.) با آگاهی عمر و ابوبکر از این ماجرا آن دو به سرعت به همراه ابوعبیده جراح و معن بن عدی و عویم بن ساعده به طرف سقیفه به راه افتادند (طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۲۱۹) تا از قافله عقب نمانند. پس از کشمکش‌هایی فراوان بالاخره آنان ابوبکر را به عنوان خلیفه انتخاب کردند. (طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۲۱۹-۲۲۲)

پس از آنکه حاضران در سقیفه همگی با ابوبکر بیعت کردند، عده‌ای برای تثبیت آن به راه افتادند. «ابن ابی الحدید» به نقل از «براء بن عازب» می‌نویسد: عده‌ای از بنی‌هاشم مشغول غسل رسول خدا بودند و من از شدت غصه و ناراحتیِ مصیبت وارده و از ترس اینکه مبادا خلافت را از دست بنی‌هاشم خارج سازند، بین این گروه و مسجد در رفت و آمد بودم. در این اثنا خبر رسید که عده‌ای در سقیفه اجتماع کرده اند. ناگهان عمر و ابوبکر غیبشان زد. سپس خبر رسید که با ابوبکر بیعت کرده اند. طولی نکشید که ابوبکر به همراه عمر، ابو عبیدة جراح و عده‌ای از اهل سقیفه را دیدم که به راه افتاده اند وهر که را می‌بینند دستش را گرفته و به عنوان بیعت به دست ابوبکر می‌دهند خواه راضی به چنین عملی باشد یا از آن اکراه داشته باشد.

سریعا خود را به بنی‌هاشم رساندم. آنان در را (برای غسل دادن رسول خدا) به روی خود بسته بودند. با شدت تمام در را کوبیدم و با فریادی بلند آنان را از بیعت مردم با ابوبکر آگاه ساختم. (شرح نهج البلاغه، ج ۱، ص۲۱۹.)

عمر، ابوعبیده، ابوبکر و همرانشان رفته رفته وارد مسجد النبی شدند در حالی که عمر مرتب اطراف ابوبکر می‌دوید و فریاد می‌زد: همانا مردم با ابوبکر بیعت کردند (ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۵۶).

ابوبکر بر منبر رسول خدا نشسته خطبه‌ای خواند. ابوذر که از مسئله بیعت آگاهی یافته بود به مسجد رفت و طیّ سخنانی مردم را به اطاعت از علی (ع) فرا خواند. (تفسیر فرات کوفی، ص۸۱)

در این اثنا قبیله‌ای از اعراب به نام بنی اسلم که برای تامین معاش خود وارد مدینه شده بودند با بیعت‌گیرندگان برخورد کردند. عمر به اطلاع آنان رساند که اگر در بیعت گرفتن یاری شان کنند در عوض مؤونه آنان را تامین خواهد کرد. آنان نیز پذیرفته و چوب به دست در مدینه به راه افتادند. تعداد آن‌ها به حدی زیاد بود که کوچه‌های مدینه مملو از آنان شد. (تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۴۵۸) آنان هر کس را که می‌دیدند گرفته به زور و کشان‌کشان برای بیعت به نزد ابوبکر می‌آوردند. (شیخ مفید، الجمل، ص۵۹) این روند بیعت گیری تا شب ادامه یافت. با فرا رسیدن شب آن‌ها به منازل خود بازگشتند. (شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۱۹)

روز سه شنبه نیز ابوبکر به همراه عمر و ابوعبیده جراح به مسجد پیامبر آمدند و ضمن خواندن خطبه مجددا مردم را به بیعت با ابوبکر فراخواندند، اما قبل از آن عمر منصب قضاوت و ابو عبیده منصب دریافت غنائم را بین خود تقسیم کردند. (عبد الرزاق صنعانی، المصنف، ج۵، ص۴۳۸.)

اکثریت مورخین و سیره‌نویسان متقدم بر این عقیده اند که پیامبر در شب چهارشنبه به خاک سپرده شده است. (ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۹۰؛ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۴، ص۳۱۴؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۵۱؛ یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۱۴؛ طبری، تاریخ الامم والملوک، ج۳، ص۲۱۳.) برخی نیز مانند ابن هشام و طبری زمان دقیق‌تری از آن را تعیین کرده و تصریح کرده اند که این مسئله در نیمه‌های شب رخ داده است. (همان)

روز چهارشنبه یعنی تنها دو روز بعد از وفات پیامبر (ص)، ابوبکر و عمر با نقشه‌ای حساب شده، دستور دادند که تمام مردانی که در سپاه اسامه بودند باید به لشکر اسامه در بیرون از شهر مدینه پیوسته و از شهر خارج شوند (مغازی واقدی، ج۳، ص۱۱۲۲) هدف آنان کاملا مشخص بود چرا که آنان سعی داشتند تمامی مهاجرین و انصار را از شهر خارج کرده و آنگاه با خیالی آسوده به دنبال بیعت گرفتن از مخالفین سرسخت خود که تا آن موقع بیعت نکرده بودند به خصوص بنی هاشم و امیرالمومنین علی علیه السلام باشند. (مسعودی، مروج الذهب، ج ۱، ص ۶۵۷.)

بیعت نکردن امام علی علیه السلام برای دستگاه خلافت سنگین و غیر قابل تحمل بود، از این رو تصمیم گرفتند که از علی علیه السلام و بنی هاشم و افراد دیگری که بیعت نکرده بودند، بیعت اجباری بگیرند. آنان دو روز بعد از تدفین پیامبر یعنی در روز جمعه اولین یورش را به خانه وحی انجام دادند. (دانشنامة شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها، ص ۲۳۶ و ۲۳۷)

بیشتر بخوانید

یعقوبی در این باره می‌نویسد:

ابوبکر و عمر که خبر یافته بودند گروه بنی هاشم با علی بن ابی طالب در خانه فاطمه دختر پیامبر خدا فراهم گشته اند، پس آنان با گروهی به عنوان مخالفت با این اقدام، به خانه هجوم آورند تا از علی علیه السلام و مخالفان خلافت ابوبکر بیعت بگیرند، به همین علت بود که عمر آن‌ها را برای بیعت ـ به سوی مسجد ـ کشید. (تاریخ یعقوبی، ج ۱، ص ۵۲۷)

یعقوبی در ادامه جریان سقیفه چنین می‌نویسد: علی علیه السلام بیرون آمد و زبیر شمشیری حمایل داشت. پس عمر با او برخورد و با وی درگیر شد و او را بر زمین زد و شمشیرش را شکست و به خانه ریختند، پس فاطمه «علیهاالسلام» بیرون آمد و گفت: به خدا قسم باید بیرون روید وگرنه مویم را برهنه سازم و نزد خدا ناله و زاری کنم. (یعقوبی، همان، و نیز ر. ک: ابن قتیبه دینوری، الامامه و السیاسه، ج ۱، ص ۲۷ ـ ۳۳)

ذهبی در شرح زندگانی ابن ابی دارم از قول ابن حماد کوفی می‌نویسد: هنگامى با مشعل آتش براى تسلیت دختر پیامبر اکرم (ص) آمدند که وى «به محسن» باردار بود و تهاجم به خانه و ... موجب قتل محسن طفلى که هنوز پا به دنیا ننهاده بود گردید. چنانکه ابن ابى دارم در ادامه می‌گوید: عمر لگدى بر حضرت زهرا (س) زد تا محسن سقط گردید. (سیر اعلام النبلاء، ج ۱۵، ص ۵۷۸).

سلیم بن قیس هلالى که از یاران مخلص امیرمؤمنان علیه السلام است، در این باره مى‌نویسد: عمر آتش طلبید و آن را بر در خانه شعله ور ساخت و سپس در را فشار داد و باز کرد و داخل شد! حضرت زهرا علی‌ها السّلام به طرف عمر آمد و فریاد زد: یا ابتاه، یا رسول اللَّه! عمر شمشیر را در حالى که در غلافش بود بلند کرد و بر پهلوى فاطمه زد. آن حضرت ناله کرد: یا ابتاه! عمر تازیانه را بلند کرد و بر بازوى حضرت زد. (کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ص۵۶۸، ناشر: انتشارات هادى ـ قم، الطبعة الأولی، ۱۴۰۵هـ).

آلوسى مفسر مشهور اهل تسنن مى‌نویسد: أنه لما یجب على غضب عمر وأضرم النار بباب على وأحرقه و دخل فاستقبلته فاطمة وصاحت یا أبتاه و یا رسول الله فرفع عمر السیف وهو فى غمده فوجأ به جنب‌ها المبارک و رفع السوط فضرب به ضرع‌ها فصاحتیا أبتاه فأخذ على بتلابیب عمر وهزه ووجأ أنفه ورقبته؛ عمر عصبانی شد و درب خانه علی را به آتش کشید و داخل خانه شد، فاطمه سلام الله علی‌ها به طرف عمر آمد و فریاد زد: «یا ابتاه، یا رسول الله»! عمر شمشیرش را که در غلاف بود بلند کرد و به پهلوى فاطمه زد، تازیانه را بلند کرد و بر بازوى فاطمه زد، فریاد زد: «یا ابتاه» (بامشاهده این ماجرا) علی (ع) ناگهان از جا برخاست و گریبان عمر را گرفت و او را به شدت کشید و بر زمین زد و بر بینى و گردنش کوبید (الآلوسی البغدادی، العلامة أبی الفضل شهاب الدین السید محمود (متوفای۱۲۷۰هـ)، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم والسبع المثانی، ج۳، ص۱۲۴، ناشر: دار إحیاء التراث العربی – بیروت.)

آلوسى این روایت را بدون هیچ حاشیه و نقدى نقل کرده و رد نکرده است که حکایت از پذیرفتن آن دارد.

سلیم بن قیس نیز می‌نویسد: با مشاهده‌ی این جریان (جسارت عمر)، ناگهان علی (ع) از جا بلند شد و یقه‌ی عمر را گرفت و او را محکم کشید و بر زمین زد و به بینی و گردنش کوبید و خواست او را بُکشد؛ که فرمایش پیامبر و وصیت او را به یاد آورد و فرمود: قسم به خدایی که محمّد را به پیامبری ارج نهاده است،‌ای پسر صهاک (منظور عمر است) اگر نبود کتابی از طرف خدا و نیز عهدی که با رسول الله (ص) کرده، می‌فهمیدی که نمی‌توانی داخل خانه‌ی من شوی! در اینجا، عمر از دست علی آزاد شد و از مردم کمک خواست. (سلیم در کتاب اسرار آل محمد (ص) فصل چهارم، صفحه ۳۲)

چرا حضرت زهرا (س) در خانه را باز کرد؟

حال این سوال پیش می‌آید که چرا با وجود حضرت علی و دیگر افراد حاضر در خانه، حضرت زهرا سلام الله علی‌ها در را باز کرد؟

در جواب از این سوال توجه به چند امر مطلب را روشن خواهدکرد:

أوّلاً: از آن چه که از برخى از روایات استفاده مى شود: حضرت فاطمه سلام الله علی‌ها نزدیک در ورودى منزل بود و با دیدن عمر و همراهان وى، در را به روى آنان بست. مرحوم عیاشى در تفسیرش، شیخ مفید در الإختصاص و... نوشته‌اند:

عمر گفت: برخیزید تا پیش او (علی) برویم، پس ابوبکر، عمر، عثمان، خالد بن ولید، مغیرة بنشعبة، ابوعبید جراح، سالم مولى ابوحذیفة، قنفذ و من به همراه او راه افتادیم، چون نزدیک خانه رسیدیم، فاطمه آنان را دید و لذا در را بست و شک نداشت که بدون اجازه وارد نخواهند شد، عمر در را با لگد شکست، سپس وارد خانه شدند و علی را بیرون آوردند در حالى که به خاطر این پیروزى الله اکبر مى‌گفتند. (عیاشی، تفسیر العیاشی، ج۲، ص۶۷؛ شیخ المفید، الاختصاص ص ۱۸۶؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۲۸، ص ۲۲۷) پس در حقیقت حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها، چون نزدیکترین فرد به درب خانه بوده به محض مشاهده افراد مهاجم، برای اینکه آنان نتوانند وارد منزل شوند به پشت درب خانه رفته بوده تا درب خانه را ببندد و در اینجاست که آن وقایع دردناک و جانسوز اتفاق می‌افتد.

ثانیاً: حضرت صدیقه شکى نداشت که جمعیت بدون اذن داخل منزل نخواهند شد؛ چون نص قرآن است که بدون اجازه وارد خانه کسى نشوید:

یَأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لَا تَدْخُلُواْ بُیُوتًا غَیرَْبُیُوتِکُمْ حَتىَ تَسْتَأْنِسُواْ وَتُسَلِّمُواْ عَلىَ أَهْلِهَا ذَالِکُمْ خَیرٌْ لَّکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ. فَإِن لَّمْ تجَِدُواْ فِیهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتىَ یُؤْذَنَ لَکمُ ْ وَ إِن قِیلَ لَکُمُ ارْجِعُواْ فَارْجِعُواْ هُوَ أَزْکىَ لَکُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیم. (النور / ۲۷ و ۲۸)

اى افرادى که ایمان آورده اید! در خانه هایى غیر از خانه خود وارد نشوید تا اجازه بگیرید و بر اهل آن خانه سلام کنید این براى شما بهتر است شاید متذکّر شوید! و اگر کسى را در آن نیافتید، وارد نشوید تا به شما اجازه داده شود و اگر گفته شد: «بازگردید!» بازگردید این براى شما پاکیزه‌تر است و خداوند به آنچه انجام مى دهید آگاه است!.

بر طبق نص این آیه شریفه اگر آن غاصبان و مهاجمان ذره‌ای ایمان داشتند مرتکب چنین عمل زشت و دور از انسانیت و مسلمانی نمی‌شدند.

ثالثا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله هم در موارد متعددی به همسران خود اجازه می‌داد که در را باز کنند و این هیچ مشکلی نداشت به طور نمونه نقل می‌کنند: روزی رسول خدا (ص) وارد خانه امّ‌سلمه شد؛ چون آن روز نوبت آمدن آن حضرت به خانه وى بود، مدتى نگذشته بود که علی آهسته دقّ الباب کرد، رسول خدا (ص) بیدار شد، امّ‌سلمه پاسخ نداد، اما پیامبر فرمود: بلند شو و در را باز کن. (ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۴۲، ص ۴۷۰؛ الرافعی القزوینی، التدوین فی أخبار قزوین (متوفای۶۲۳ هـ)، ج ۱، ص ۸۹)

نیز از عایشه هم نقل شده که موارد متعددی با اینکه پیامبر در خانه بوده، ولی وی به دستور رسول خدا در را باز کرده است. (الطبرسی، الاحتجاج، ج۱، ص ۲۹۲ و ۲۹۳؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۳۴۸).

رابعا: دفاع از امام معصوم بر همه واجب است و اینجا نباید بر حضرت صدیقه طاهره خرده گرفت که چرا در را باز کرده است بلکه باید به این همه بزرگواری و ولایت مداری احسنت گفت که در آن شرائط سخت آن حضرت خود را فدای امام زمان خویش می‌کند و در دفاع از آن حضرت به پا می‌خیزد. نتیجه: اولاً: صدیقه شهیده، برای باز کردن درب خانه نرفته بوده است؛ بلکه کنار در ایستاده بود که با دیدن عمر و همراهان او به داخل خانه رفت و در را بست؛ پس اصلا حضرت زهرا سلام الله علی‌ها برای باز کردن درب نرفته بود بلکه به محض اینکه متوجه شد مهاجمان قصد ورود به منزل را دارند برای جلوگیری از این امر به پشت درب خانه آمده بود. ثانیاً: حتى اگر این مطلب صحت نیز داشته باشد و حضرت برای باز کردن در منزلش رفته باشد، به دلیل این که عین همین قضیه براى رسول خدا صلى الله علیه وآله پیش آمده و آن حضرت به همسران خود دستور داده‌اند که در را باز نمایند، جای اشکال و ایرادی باقی نمی‌ماند چرا که این کار امری طبیعی بوده است. ثالثا دفاع از امام معصوم علیه السلام تحت هر شرائطی و بر هر شخصی واجب است.

بعد از این اتفاقات جانکاه و غم انگیز است که ماجرای غم انگیز دیگری به نام غصب فدک اتفاق می‌افتد چنانکه امام صادق علیه السلام در حدیثی می‌فرماید:

عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ قَالَ: لَمَّا بُویِعَ أَبُو بَکْرٍ وَ اسْتَقَامَ لَهُ الْأَمْرُ عَلَى جَمِیعِ الْمُهَاجِرِینَ وَ الْأَنْصَارِ، بَعَثَ إِلَى فَدَکَ مَنْ أَخْرَجَ وَکِیلَ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللّه مِنْهَا. یعنی: زمانی که مردم با ابوبکر بیعت کردند و او بر همه مهاجرین و انصار تسلط پیدا کرد کسی را به سوی فدک فرستاد تا وکیل حضرت زهرا (ع) را از آن خارج سازد. (بحارالانوار، ج ۲۹، ص ۱۲۷، حدیث ۲۷) از این عبارت استفاده می‌شود که غصب فدک بعد از آتش زدن خانه، با فاصله زمانی چند روز صورت گرفته است.

اما در مورد بیعت حضرت علی با خلفا و جریان بستن دست‌های آن حضرت باید گفت: ابتدا باید دید که بیعت به چه معنا است.

بیعت، پیمانی است میان شهروند و حاکم که امروزه با رفراندوم و انتخابات در میان مردم رایج است. در آن زمان بیعت، به این صورت بوده است که مردم با اختیار خودشان می‌رفتند و دست خود را در دست حاکم قرار می‌دادند.

این نوع بیعت از امام علی علیه السلام با هیچ یک از خلفای سه گانه صورت نگرفته است.

از دیدگاه اهل سنت، آن طور که در صحیح‌ترین کتاب‌های اهل سنت آمده است، امیر المومنین علیه السلام در شش ماه اول حکومت ابوبکر با او بیعت نکردند و تنها زمانی که حضرت صدیقه طاهره به شهادت رسیدند، این بیعت آن هم از روی اجبار و اکراه صورت گرفته است.

بخاری در صحیح‌ترین کتاب اهل سنت می‌نویسد:

وعاشت بعد النبی صلى الله علیه وسلم، ستة أشهر فلما توفیت دفن‌ها زوج‌ها على لیلا ولم یوءذن بها أبا بکر و صلى علی‌ها و کان لعلى من الناس وجه حیاة فاطمة فلما توفیت استنکر على وجوه الناس فالتمس مصالحة أبى بکر و مبایعته ولم یکن یبایع تلک الأشهر.

صحیح البخاری، ج ۵، ص ۸۲.

حضرت زهرا سلام الله علی‌ها بعد از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم شش ماه زنده بود. بعد از آن که از دنیا رفت، شوهرش علی او را شبانه دفن کرد و به ابوبکر که حاکم اسلامی بود و معمولاً نماز بر میت را حاکم اسلامی می‌خواند، به او اعلام نکردند. در این شش ماه با ابوبکر بیعت نکردند.

امام علی علیه السلام در نهج البلاغه نامه ۲۸ می‌فرماید:

إنّی کنت أقاد کما یقاد الجمل المخشوش حتى أبایع.

مرا از خانه‌ام کشان کشان به مسجد بردند؛ همان‌گونه‌ای که شتر را مهار می‌زنند و هر گونه فرار و اختیار از او می‌گیرند؛ و جالب این است که می‌گوید وقتی امیر المؤمنین علیه السلام وارد مسجد شد، گفتند با ابوبکر بیعت کن. حضرت فرمود: اگر من بیعت نکنم، چه می‌شود؟ گفتند: قسم به خدای که شریک ندارد، گردنت را می‌زنیم. حضرت فرمود: در این هنگام بندۀ خدا و برادر پیامبر را کشته‌اید. ابوبکر ساکت شد و چیزی نگفت.

فقالوا له: بایع. فقال: إن أنا لم أفعل فمه؟! قالوا: إذا والله الذی لا إله إلا هو نضرب عنقک! قال: إذا تقتلون عبد الله وأخا رسوله. وأبو بکر ساکت لا یتکلم.

الإمامة والسیاسة بتحقیق الشیری: ۳۱، باب کیف کانت بیعة علی بن أبی طالب

و از آن جالب‌تر این که در اثبات الوصیۀ مسعودی آمده است که امیر المؤمنین علیه السلام را کشان کشان بردند به طرف ابوبکر و گفتند که باید بیعت کنی. دست علی علیه السلام مشت بود و باز نبود. تمام این‌ها جمع شدند تا مشت آن حضرت را باز کنند و در درون دست ابوبکر قرار دهند، نتوانستند. ابوبکر جلو آمد و دست خود را بر روی دست بستۀ امیر المؤمنین علیه السلام به عنوان بیعت کشید.

فروی عن عدی بن حاتم أنه قال: والله، ما رحمت أحدا قط رحمتی علی بن أبی طالب علیه السلام حین اتى به ملببا بثوبه یقودونه إلى أبی بکر و قالوا: بایع، قال: فإن لم أفعل؟ قالوا: نضرب الذی فیه عیناک، قال: فرفع رأسه إلى السماء، و قال: اللهم إنی اشهدک أنهم أتوا أن یقتلونی فإنى عبد الله و أخو رسول الله، فقالوا له: مد یدک فبایع فأبى علیهم فمدوا یده کرها، فقبض على أنامله فراموا بأجمعهم فتح‌ها فلم یقدروا، فمسح علی‌ها أبو بکر وهی مضمومة ....

إثبات الوصیة للمسعودی: ۱۴۶، الشافی: ۳ / ۲۴۴، علم الیقین: ۲ / ۳۸۶ - ۳۸۸. بیت الأحزان للمحدث القمی: ۱۱۸، الأسرار الفاطمیّة للشیخ محمد فاضل المسعودی: ۱۲۲، علم الیقین للکاشانی: ۶۸۶، المقصد الثالث، الهجوم على بیت فاطمة (ع) لعبد الزهراء مهدی: ۱۳۶، ۳۴۳.

از دیدگاه شیعه هم، هیچ بیعتی حتی یک لحظه هم صورت نگرفته است.

شیخ مفید در کتاب الفصول المختاره، ص۵۶ می‌فرماید:

قد اجمعت الأمّة على أن أمیر الموءمنین علیه السلام تأخّر عن بیعة أبی بکر ... والمحققّون من أهل الإمامة یقولون: لم یبایع ساعة قطّ.

اجماع امت است که امیر المؤمنین علیه السلام در آن شش ماه بیعت نکرده است؛ و بعد از آن هم که اهل سنت می‌گویند که بیعت کرده است. محققین از شیعه بر این عقیده هستند که علی علیه السلام حتی یک ساعت هم با خلفا بیعت نکرده است؛ بنابراین، اولاً هیچ بیعتی صورت نگرفته است و ثانیا اگر صورت گرفته باشد، از روی اختیار نبوده؛ بلکه از روی اجبار و اکراه بوده است.

منبع:جماران

انتهای پیام/