به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، جنگ حرّان یکی از مشهورترین جنگ‌های تاریخ جهان است؛ نبردی که در آن ۳۰۰ هزار لژیون رومی، مغلوب ۷۰ هزار چابک‌سوار ایرانی شدند؛ اما این‌که چرا و به چه دلیل این نبرد آغاز شد، کمتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

پمپیوس، کراسوس و ژولیوس سزار سه فرمانده رومی بودند که برای مدتی، به صورت مشترک، اداره امپراتوری روم را تحت‌عنوان «تریوم‌ویرات» برعهده داشتند.

در همین دوره بود که با سقوط بقایای سلوکیان در میان‌رودان، روم با دولت اشکانی همسایه شد. در ژانویه سال ۶۲ پیش از میلاد، یعنی حدود ۲۰۲۸ سال قبل، پمپیوس در پیامی آمرانه به ایران، اعلام کرد که شام و مناطق اطراف آن، بخشی از قلمرو امپراتوری روم است و ایرانیان که به طور سنتی بر این مناطق فرمان می‌راندند و به دیگر سخن، این نواحی تحت نفوذ آن‌ها بود، حقی در مالکیت آن ندارند.

این پیام، ۴۰ روز بعد از صدور، با یک پیک به ایران فرستاده شد؛ اما پاسخ ایران بسیار خُردکننده بود؛ «دست رومیان از مناطق شرقی ایران کوتاه؛ این مناطق مستقل هستند و تحت حمایت ایران قرار دارند.»

بیشتر بخوانید

رسیدن این پاسخ به روم، ولوله‌ای در سنا به‌پا کرد؛ رومی‌ها که پیشتر توانسته‌بودند بخشی از شام و فلسطین را اشغال کنند، تصمیم به تکمیل فتوحات گرفتند؛ اما درگیری در ژرمانیا (آلمان امروزی) و مشکلات داخلی، این کار را ۹ سال به تأخیر انداخت. تا آن‌که در سال ۵۳ پیش از میلاد، کراسوس، یکی از سه ژنرال بزرگ روم، با ۳۰۰ هزار لژیونر، مأمور تکمیل فتح و وارد آوردن ضربه سنگین به ایران شد؛ مأموریتی که با شکست تحقیرآمیز و مرگ کراسوس پایان یافت.

منبع:روزنامه خراسان

انتهای پیام/