به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، گونه انسان از گذشته‌های بسیار دور تا به امروز راهی نسبتا طولانی را پیموده است. در طول هزاران سال انسان‌ها با پذیرش تغییراتی عمده در راه تکامل به آنچه در حال حاضر می‌بینیم تبدیل شده‌اند.

امروز برخی واکنش‌های طبیعی و البته سرنخ‌هایی در بدن‌مان، این راه طولانی و پر تغییر را برای دانشمندان آشکار می‌کند و یادآوری می‌کند اجداد ما پیش از این تغییرات چگونه بودند.

سیخ شدن مو‌های بدن

حیوانات زیادی مانند خوکچه هندی در هوای سرد با سیخ کردن مو‌های بدن و ایجاد لایه‌ای عایق از نظر حرارتی از خود در برابر سرما محافظت می‌کنند. اجداد ما مانند بیشتر پستانداران با بدنی پوشیده از مو از چنین قابلیتی برخوردار بودند.

انسان مدرن البته با از دست دادن بیشتر مو‌های بدنش قادر به استفاده از چنین مکانیسمی نیست، اما بدن ما هنوز عضلات کوچکی که در پوست مسئول سیخ کردن مو‌ها هستند را حفظ کرده است. این عضلات بسیار کوچک در مواقعی مانند سرما یا احساس خطر هنوز مانند گذشته واکنش نشان می‌دهند البته با این تفاوت که دیگر خبری از مو‌های انبوه نیست.

استخوان دنبالچه

انسان‌ها و البته نزدیک‌ترین بستگانشان (شامپانزه‌ها، بانوباب‌ها، گوریل‌ها. اورانگوتان‌ها) همگی در انتهای ستون فقراتشان مجموعه‌ای از مهره‌ها به نام کاکسیکس یا دنبالچه دارند. این مهره‌ها در حقیقت باقی‌مانده‌ایست از آنچه در بقیه پستانداران پس از رشد به دم تبدیل می‌شود و در مواردی متنوع مانند تکان دادن دم در سگ‌ها، گرفتن شاخه‌ها با دم در میمون‌ها و یا ایجاد تعادل در سنجاب‌ها کاربرد دارد.

ایجاد استخوان دم در حقیقت به زمانی بسیار دور و اجداد مهره‌دار ما انسان‌ها برمی‌گردد و به همین دلیل است که پرنده‌ها و ماهی‌ها هم چنین استخوانی دارند. با توجه به عدم وجود دم در اجداد متاخر انسان‌ها، دانشمندان معتقدند در همان اوایل ایستادن روی دو پا به مرور عضوی به نام دم از بدن انسان حذف شد، اما مهره‌های باقی‌مانده از آن اتفاق هنوز در بدن وجود دارد. بد نیست بدانید جنین انسان در چهارمین هفته بارداری صاحب استخوان دنبالچه می‌شود.

بیشتر بخوانید

دندان عقل

انسان‌های اولیه آرواره‌هایی بزرگتر از ما داشتند و این فضای بزرگتر اجازه برخورداری از یک دست دندان آسیاب بیشتر را به آن‌ها می‌داد. با تکامل انسان و بزرگترشدن حجم مغز، به مرور فضای کمتری به آرواره‌ها رسید و این موضوع باعث شد دندان‌های اضافی درون لثه عقب‌نشینی کنند.

این دندان‌ها به دلیل نبود فضا برای بیرون آمدن از لثه معمولا باعث احساس درد و ناراحتی می‌شوند و در حال حاضر همین دندان‌های اضافی هستند که به عنوان دندان عقل کشیده می‌شوند.

آپاندیس

آپاندیس یکی دیگر از باقی‌مانده‌های راه طولانی تکامل در بدن ما می‌باشد که نه تنها در حال حاضر فایده‌ای ندارد بلکه در صورت عفونت باعث زحمت هم می‌شود.

آپاندیس عضو کوچکی در نزدیکی نقطه آغاز روده بزرگ است و به عقیده چارلز داروین باقی مانده‌ای است از سیستم گوارشی انسان‌ها زمانی که هنوز علف‌خوار بودند. داروین معتقد بود با میوه‌خوار شدن بوزینه‌ها، این سیستم گوارشی تغییر کرد و آپاندیس تنها باقی‌مانده این سیستم گوارشی در بدن انسان امروز است.

هرچند در سال‌های اخیر دانشمندان دریافتند که پستانداران زیادی از جمله کوالا و سگ آبی دارای آپاندیس هستند و در نتیجه تئوری داروین درباره آپاندیس نادرست است. آن‌ها حدس می‌زنند که این عضو کوچک بخشی از سیستم ایمنی بدن است که با ذخیره برخی از باکتری‌های مفید معده، به سیستم دفاعی بدن یاری می‌رساند.

زائده هلالی شکل گوشه چشم

بسیاری از پستانداران، برخی از پرنده‌ها، خزنده‌ها و کوسه‌ها دارای پلک دوم و نیمه شفافی با نام غشای تحریک کننده هستند. این پلک اضافی از چشم در برابر صدمات و بیماری‌ها محافظت می‌کند و البته وظیفه مرطوب نگه داشتن آن را بر عهده دارد. این پلک اضافی در انسان‌های مدرن به زائده‌ای بی‌فایده در گوشه چشم تبدیل گشته است.

دانشمندان معتقدند عدم احتیاج انسان مدرن به پلک دوم به دلیل استفاده از دست برای برداشتن غذا بوده است چرا که انسان مدرن مانند اجداد خود با دهان به غذا نزدیک نمی‌شود و در نتیجه نیاز کمتری به محافظت از چشم وجود دارد.

ماهیچه‌های گوش

اجداد بسیار دور ما انسان‌ها از این ماهیچه‌ها برای حرکت گوش به سمت منبع صدا استفاده می‌کردند (عملی که برای نمونه خرگوش انجام می‌دهد).

با گذشت زمان و عدم احتیاج به چنین مکانیسمی، به تدریج این ماهیچه‌ها ضعیف و ضعیف‌تر شدند و امروز این ماهیچه‌های ضعیف و کوچک تنها نشانی است از آنچه در گذشته‌های دور وجود داشته است.

سکسکه کردن

در زمان سکسکه ماهیچه‌های مامور تنفس منقبض شده و تار‌های صوتی توسط زبان وسقف دهان کاملا مسدود می‌شوند. در حال حاضر هیچ فایده‌ای برای سکسکه شناخته نشده است، اما جالب است بدانید الگویی از حرکات مشابه سکسکه در دوزیستان، بسیار پر فایده است. زمانی‌که بچه قورباغه‌ها در زیر آب نفس می‌کشند (در مرحله‌ای که هم ریه و هم آبشش دارند) در حقیقت با پر کردن دهان از آب و بستن راه ورودی به ریه، آب را با فشار از راه آبشش خارج می‌کنند.

دانشمندان با بررسی بیشتر دریافتند فعالیت سلول‌های مغز انسان در زمان سکسکه بسیار شبیه به الگوی عملکرد سلول‌های مغز بچه قورباغه‌ها در زمان نفس کشیدن زیر آب است. همین موضوع باعث شد تا دانشمندان تئوری ارث رسیدن سکسکه به انسان از اجداد دوزیستش مطرح کنند که در حال حاضر درست‌ترین تئوری درباره سکسکه می‌باشد.

توانایی نوشیدن شیر

برخی از خصوصیات انسان امروز نتیجه تغییراتی بسیار جدید در جاده طولانی تکامل است و تفاوت سبک زندگی و البته فاکتور‌های فرهنگی دلیل ایجاد این تغییرات است. پیش از ۱۰ هزار سال قبل تنها بدن نوزادان قادر به ترشح لاکتوز بود و به همین دلیل تنها آن‌ها قادر به نوشیدن شیر بودند.

با آغاز دام‌داری و گله‌داری در شمال اروپا، شرق آفریقا و خاور میانه تنها تعداد اندکی از انسان‌ها با تنوع ژنتیکی، قادر به نوشیدن شیر در بزرگسالی بودند. این تعداد اندک به مرور زمان به دلیل برتری ژنتیکی و توانایی هضم این نوشیدنی مقوی بیشتر و بیشتر شدند تا جاییکه در حال حاضر بیش از ۹۰ درصد انسان‌ها در بزرگسالی توانایی ترشح لاکتوز و هضم شیر را دارند. از این موضوع می‌توان نتیجه گرفت ۹ نفر از هر ۱۰ نفر انسان امروز نواده آن تعداد اندک از انسان‌ها هستند که در زمان آغاز دام‌داری به دلیل تنوع ژنتیکی قادر به هضم شیر بودند.

منبع:برترین‌ها

انتهای پیام/