سهم من نگاه ترحم آمیز تو نیست!/ "روی پاهای خودم ایستاده‌ام"
در چهار دیواری که غیر معلول‌ها برای معلولین ساخته‌اند در گوشه‌ای از قلبشان داستان‌های واقعی و دردناک و البته گاهی زیبا و امید بخش وجود دارد.
به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد، معلولان بیشتر از این که به ترحم نیاز داشته باشند به نوشتن و گفتن واقعیت‌های زندگی‌شان نیازمند هستند تا در زندگی شاهد اتفاقات مثبت و سازنده باشند. در چهار دیواری و انزوایی که غیر معلول‌ها برای معلولین ساخته‌اند، گوشه‌ای از قلب پاکشان، در اعماق نگاه و ذهنشان داستان‌های واقعی و دردناک و البته گاهی زیبا و امید بخش وجود دارد.
روایت داستان زندگی معلولین و ایجاد تصویری بهتر از توانایی‌های معلولین در نزد عموم مردم و نهادینه کردن تصورات مثبت از این قشر فقط با همکاری و مشارکت مسئولان و همه نهاد‌ها میسر می‌شود چرا که معلولان به یک گوش شنوا و قلبی مهربان برای گفتن مشکلات خود نیاز دارند.
الهام زور آبادی دختری جسور و مستقل با معلولیت جسمی و حرکتی مادرزادی در شهرستان جوین است که اینک روی پای خود ایستاده و نگاه‌های ترحم‌آمیز را برنمی‌تابد.
الهام می‌گوید: از کودکی سوال‌های زیادی در باره شرایطی که داشتم در ذهنم بود، اما بزرگتر که شدم نگاه‌های اطرافیان به من فهماند که متفاوت از دیگر دختر‌ها هستم، اما تنها هدف من در زندگی این بود که به خود و دیگران بفهمانم معلولیت محدودیت نیست و این که برای یک فرد معلول هم زندگی می‌تواند بسیار زیبا و امید بخش باشد، البته ذهن بیمار برخی از افراد و نگاه‌های تحقیرآمیز آن‌ها خیلی مواقع من را دلسرد می‌کرد، اما با توکل به خدا هر صبح را با امید و انرژی بیشتری از خواب بیدار می‌شدم و زندگی می‌کردم.
بیشتربخوانید
او می افزاید: سعی کردم با هزاران مشکلات و سوالاتی که جسم و ذهن و جان مرا احاطه کرده بود مثل ناتوانی در انجام امورات روزمره و کوچک و محدود بودن محیط روستا از نظر امکانات، دیدگاه خرافی مردم روستا نسبت به معلول. مبارزه کنم و به دنبال راه حلی می‌گشتم تا اینکه با کمک طرح cbr بهزیستی و تسهیل گر محلی خانم صادقی توانستم با کمک کتابچه‌های cbr و آموزش دوره‌های فنی و حرفه‌ای که در روستای ما برگزار شد شرکت کنم.
با توجه به شرایط جسمی که داشتم هر چند دشوار توانستم مدرک فنی و حرفه‌ای خیاطی را بگیرم و با حمایت کارشناس بهزیستی و تسهیل گر محلی روستا و از طریق اعتبارات اشتغال cbr موفق به خرید چرخ خیاطی و سایر وسایل مورد نیاز برای کارگاه خیاطی شدم.
اوایل در خانه مشغول بودم، اما به دلیل معلولیت نمی‌توانستم کار طولانی مدت انجام دهم و دیدگاه اطرافیان هم طوری بود که، چون من معلولم قادر به خیاطی نیستم و ممکن است لباسشان را خراب کنم ... به لطف خدا کم کم تمامی آشنایان و اهالی روستا و حتی روستا‌های اطراف برای دوخت لباس‌هایشان به من مراجعه می‌کردند. توانستم فعالیت‌های اجتماعی بهتر و بیشتری داشته باشم به طوری که در چندین نمایشگاه در سطح شهرستان و استان بر پا شده شرکت کردم.
الهام می‌گوید؛ همراه پدر و مادرش زندگی می‌کند و هر دو بیمار و از کار افتاده هستند و اینکه مادرش چندین عمل دیسک گردن داشته و پدرش تصادف کرده و ناتوانی و کهولت سن دارد مجبور است تمامی مخارج زندگی خود و خانواده اش را تامین کند.
زهرا فردوسی کارشناس cbr خراسان رضوی توان در زمینه شرایط الهام و دیگر معلولین می گوید: بسیاری از معلولین با از دست دادن خانواده و حمایت نشدن از سوی آشنایان به آسایشگاه هدایت میشوند، تمام تلاش‌های ما در طرح cbr توانمند سازی افراد دارای معلولیت است برای اینکه آسایشگاه‌ها و گوشه‌نشینی پایان اتوبان زندگی آن‌ها نشود.
او می افزاید: دادن اطمینان به معلولان در مورد توانمندی‌ها، تامین دسترسی به خدمات عمومی، پیشگیری از معلولیت‌ها از اهداف برنامه توانمند سازی معلولین است، انجمن‌ها و کارشناس‌ها و تسهیلگران توانبخشی مبتنی بر جامعه به معلول خدمت می‌کنند باید از تجربیات معلول نیز به منظور توانمندسازی معلولین در جهت کیفی و کمیت برنامه استفاده کنند.
فردوسی ادامه می دهد: بدیهی است حمایت جامعه از طریق خرید محصولات خود اشتغالی تولید شده در برنامه بیشترین تاثیر را در توانمند سازی افراد دارای معلولیت و ایجاد اشتغال پایدار این افراد دارد.
منبع:تسنیم
انتهای پیام//ز.ق
