به گزارش خبرنگار حوزه دانشگاهی گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، صبح امروز (دوشنبه، ۱۷ خرداد) مناظره‌ای با موضوع مسیر توسعه یافتگی با حضور ابراهیم صالحی عمران رئیس دانشگاه فنی و حرفه‌ای کشور و محمدرضاپور عابدی معاون پژوهش و فناوری جهاد دانشگاهی کشور در باشگاه خبرنگاران جوان برگزار شد.

پورعابدی، معاون پژوهش و فناوری جهاددانشگاهی در زمینه سند چشم انداز جمهوری اسلامی اظهار کرد: این سند در بهترین شرایط داخلی و خارجی تدوین شده است و در صورت بهم خوردن هرکدام از آن‌ها نمی‌توانیم جایگاه اصلی خود را پیدا کنیم.

او افزود: مهم‌ترین عدم دستیابی به توسعه یافتگی، عدم اتفاق نظر راجع به خود توسعه در داخل کشور و در بین مسئولان است، یکی از مهم‌ترین بحث‌ها در این زمینه، انقلابی بودن و پیشرفت است.

پورعابدی گفت: برخی افراد اعتقاد دارند که اگر می‌خواهیم پیشرفت کنیم باید به نظم نوین جهانی اتصال پیدا کنیم و اتصال ما باید یک استقلال مستقیم باشد و در آن هضم شویم تا بتوانیم به پیشرفت دلخواه برسیم، برخی دیگر اعتقاد دارند که باید از هر صدای حق طلبانه با دیدگاه انقلابی حمایت کنیم؛ بنابراین در صورت تحقق این مورد نمی‌توانیم به نظم جهانی وارد شویم و ارتباط و تعامل داشته باشیم و به اینصورت دوگانگی وجود دارد.

معاون پژوهش و فناوری جهاددانشگاهی کشور تاکید کرد: در تاریخ تمام پیشرفت‌ها و توسعه کشور‌های مختلف وجود یک اتفاق نظر روی برنامه مرتبط با توسعه کشور که نوشته شده وجود دارد، اما طی سال‌ها کمتر اتفاق نظری در بین مسئولان نظام برای توسعه یافتگی دیده ایم.

تابع برنامه های توسعه یافتگی در کشور نبوده ایم

در ادامه صالحی عمران، رئیس دانشگاه فنی و حرفه‌ای کشور بیان کرد: برنامه‌های توسعه یافتگی کشور مانند سند چشم انداز ۱۴۰۴ در دولت تدوین و در مجلس تصویب می‌شوند و سپس طبق روال عادی تبدیل به قانون خواهند شد. طراحی، اجرا و ارزشیابی ۳ قسمت مهم این برنامه‌ها هستند، اما همیشه در تمامی برنامه‌ها بین مطالب گفته شده، طراحی شده و اجرا شده هماهنگی وجود ندارد.

او افزود: خیلی تابع نظم و قانون برنامه‌های توسعه کشور نبوده ایم و شاید این موضوع به علت فرهنگ جامعه ما باشد، گاهی اوقات عمل نکردن به مطالب نوشته شده نشان از بی نظمی فکری ما در عقیده و عمل است که در حال حاضر بیشتر کارشناسان عقیده دارند که اکثر برنامه‌های توسعه یافته کشور بین ۲۰ تا ۳۰ درصد اجرایی می‌شود و همین عامل یک معظل جدی است.

صالحی عمران بیان کرد: در سال ۱۴۰۴ یک برنامه چشم انداز ۲۰ ساله تحقق می‌یابد. با مشاهده تمام کشور‌های آسیای شمال شرقی، کره، سنگاپور، مالزی، ایرلند و ... به این نتیجه دست می‌یابیم که  آنها در یک برنامه ۲۰ ساله به توسعه دست یافتند، چرا که بین قوه مجریه، قوه مقننه و تمامی افراد اختلاف نظری در خصوص تحقق برنامه نوشته شده وجود نداشته است.

او اضافه کرد: گاهی اوقات برنامه‌های موجود در کشور یک ساله هستند و اصولا عادت نکرده ایم که خیلی نگاه به برنامه چشم انداز حتی در مجلس و دولت داشته باشیم، یعنی برنامه محور نبوده ایم تا بتوانیم براساس آن عمل کنیم؛ بنابراین این موضوع یک مشکل اساسی است و تا زمانی که اعتقاد در نظر و عمل به وجود نیاید به توسعه دست نخواهیم یافت.

بروز انقلابی جدید با تغییر هر دولت در کشور 

در ادامه پورعابدی گفت: هر چه افق سند طولانی‌تر باشد بحث‌های آرمانی تا حدودی باید در آن وجود داشته باشد تا انگیزه و توان در کشور برای حرکت افراد صورت پذیرد در غیر اینصورت شاهد تحولات نخواهیم بود.

او افزود: هر ۸ سال یک بار با روی کار آمدن دولتی جدید، انقلابی در کشورمان صورت می‌گیرد و تمامی موضوعات با تغییرات وسیعی همراه است، در حالیکه یک برنامه ۲۰ ساله باید به صورت مداوم پیشرفت کند. مجلس، دولت، شورای نگهبان و نظارت مقام معظم رهبری همواره وجود دارد و نباید بعد از تغییر هر دولتی از صفر برنامه ریزی‌های خود را شروع کنیم.

پورعابدی مطرح کرد: اعتقاد به برنامه باید در عمل مشخص شود اما چنین چیزی تا به حال وجود نداشته است. طرح توسعه، یک برنامه‌ای است که باید مورد اتفاق نظر همگان قرار گیرد؛ باید گفت که کشور‌های توسعه یافته تا حدودی هم برای اجرای این برنامه‌ها از اجبار استفاده کرده اند و تمامی مباحث دموکراتیک نبوده است، بنابراین دولت جدید باید ملزم به اجرای برنامه‌های توسعه یافتگی باشد نه اینکه تمامی برنامه ریزی‌ها را تغییر دهد؛ در اینصورت توسعه‌ای حاصل نخواهد شد. اگر این اتفاق نظر ایجاد شود، در رسیدن به برنامه‌های مدنظر توسعه یافتگی پیشرفت خواهیم کرد.

 انسان‌های علمی به هیچ عنوان در کشور حاکمیت ندارند

در ادامه صالحی عمران اضافه کرد: یکی از مهم‌ترین شاخص‌های توسعه یافتگی در کشور تولید مقالات علمی است و احتمال دارد که از منظر فناوری نواقصی وجود داشته باشد. بعد از انقلاب اسلامی نیرو‌های فارغ التحصیل انسانی خوبی تربیت کرده ایم و جزو کشور‌هایی هستیم که در این حوزه توانسته ایم زمینه را برای جهش آماده کنیم.

او افزود: بحث اصلی این است که تا چه میزان انسان‌های علمی در راس امور هستند و در سیاست، اقتصاد، بهداشت و ... فعالیت می‌کنند. باید گفت که انسان‌های علمی به هیچ عنوان در کشور حاکمیت ندارند؛ با تغییر دولت‌ها نگرش‌های سیاسی هم تغییر می‌کند، در واقع بحث‌های حاشیه‌ای و بحث‌های غیر علمی در سازو کار توسعه دخالت می‌کنند و باعث عقب ماندگی کشور خواهد شد.

انتهای پیام/