به گزارش خبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، آیا سقفی بالای سرت هست؟ نانی برای خوردن، لباسی برای پوشیدن و ساعتی برای خوابیدن داری؟ یا نامی برای خوانده شدن،کتابی برای آموختن و دانشی برای یاد دادن به دیگران داری؟ بدنی سالم برای برداشتن سبد یک پیرزن چطور؟ دهانی برای خندیدن و خنداندن چه؟ لحظه‌ای برای حس کردن داری؟ یا سقفی برای شاد کردن یک کودک؟ اگر این ها را داری پس خوشبختی، بسیار خوشبخت .

اما اگر سرمان را قدری در شهر بچرخانیم، هستند کسانی که در پیچ و تاب این کوچه ها و خیابان های شلوغ کلانشهر تهران بی سرپناه مانده اند و دیگر جایی برای سکنا گزیدن ندارند. یادمان باشد که چالش مسکن مدت‌هاست گریبانگیر خانواده‌هایی از قشر متوسط به سمت پایین جامعه مان شده است. چالشی که اقشار مختلفی را درگیر خود ساخته و شاید سال‌ها طول می‌کشد تا خانواده‌ها آن هم در شهر‌های بزرگ سقفی امن برای زندگی برای خود داشته باشند. آنهم در شرایطی که از سویی کرونا گریبان اقتصاد این چنین خانواده هایی را گرفته و از سویی دیگر مشکل مسکن خود معضلی بزرگ برای آن ها شده است.
در این بین ورود نهاد‌های مردمی به حوزه مسکن آن هم در شرایطی که حتی سبد کالایی خانواده‌ها روز به روز آب می‌رود خود امری ضروری است، چرا که اقشار مختلف همچون زنان سرپرست خانوار و خانواده‌هایی که سرپرست از کار افتاده دارند، این روز‌ها برای تأمین هزینه یک خانه استیجاری و یا تعمیر و خرید مسکن دچار مشکلات زیادی هستند و نمی‌توانند از پس هزینه‌های سرسام آور تأمین سرپناه برآیند.

مثال های این موضوع هم کم نیستند .در هر محله ، کوچه و خیابانی که راه بروید شاید چشمتان به این  چنین خانواده های نیازمندی افتاده و حتی ممکن است فکرتان را هم مدت ها مشغول کند که اگر من سرپناهی نداشتم چه میشد؟ مانند خانواده روایت ما که به دلیل مشکل تامین اجاره بها و افزایش رقم اولیه رهن مسکن ، صاحب خانه دستور به تخلیه شبانه آن ها از محل سکونتشان را صادر کرد و آن ها را روانه خیابان کرد.

مادر به عنوان  سرپرست خانوار شناخته می شود. از سویی دیگر فرزندی ۲۰ و چند ساله دارد که هر روز هزینه های رشد و پرورش آن بیشتر از پیش می شود. صاحبخانه نیز خود نیاز مبرمی به این خانه داشته و تنها راه تامین مخارج زندگی اش از همین رهن و اجاره مسکن بوده که 16 ماه تنگدستی این خانواده در آخر سبب شده تا او تصمیم به تخلیه منزل اش بگیرد.

اما سرانجام این خانواده و امثال آن ها چه خواهد شد؟ چه ارگانی برای حمایت از این خانواده نیازمند پیش دستی می کند؟

درباره این موضوع احمدرضا دالوند مدیرکل دفتر تامین مسکن و امور مهندسی ساختمان کمیته امداد گفت: بحث مسکن موضوع بسیار گران‌قیمتی است که ۴۰ تا ۶۰ درصد هزینه یک خانوار مددجو را به خود اختصاص می‌دهد.

مدیرکل دفتر تامین مسکن و امور مهندسی ساختمان کمیته امداد بر ضرورت همراهی همه نهادها در تامین مسکن خانواده‌های تحت حمایت تاکید کرد و ادامه داد: اگر هزینه‌های مسکن را از دوش مددجویان برداریم، کمک موثری در زمینه توانمندی آنان انجام خواهد شد.
 
دالوند افزود: سال گذشته نیز ۱۵۲ هزار خدمت مسکن در سراسر کشور برای جامعه هدف کمیته امداد ارائه‌ شد. در این موضوع مثال های خوبی وجود دارد. زلزله سی سخت مثال تمام و کمال همدلی مردم در ایجاد مسکن برای هموطنان نیازمند بود. کاش مسئولان توجه خود را روی هموطنانی که در خیابان ها سکونت دارند افزایش دهند تا این قبیل افراد را از هرگونه حادثه احتمالی بازدارند.

وحید قبادی دانا معاون وزیر و رئیس سازمان بهزیستی کشور هم درباره مشکلات مسکن برخی خانوارها گفت: بودجه ما آنقدر کم است که کار‌های ما را متاسفانه محدود می‌کند. در این زمینه ما از همه ظرفیت‌های موجود در کشور استفاده کرده ایم و در حال حاضر ۱۴۲ هزار مسکن ساماندهی شده است.

قبادی دانا گفت: در سه سال اخیر جهش خوبی داشته ایم. اما امروز این خبر خوش را داریم که با کمک دولت و سازمان برنامه و بودجه و مجلس، مبلغ ۱۵۰۰ میلیارد تومان برای حمایت خانواده‌های تحت پوشش در نظر گرفته شده است.

رئیس سازمان بهزیستی ادامه داد: بخشی از جامعه هدف ما زمین مناسب برای ساخت سرپناه هم ندارند که امیدوارم برای رفع این مشکل با وزارت راه و شهرسازی به تعامل خوبی برسیم.

با این حال تنها ارگان ها نباید به فکر مردم باشند. شاید آن هایی که با مِهر همین مردم روزی تبدیل به ستاره ، اسطوره و یا پهلوان شده اند با کمکی اندک مشکل گشای نیازمندان باشند. آن هایی که راه و رسم جهان پهلوان تختی را به خوبی آموخته اند، نه آنهایی که فضای مجازی را بازیچه افکار خود کرده اند، منظورمان آن هایی است که برای تبدیل قبض برق بیش از ۵۰ میلیون تومانی به کمتر از ۵ میلیون یارانه می گیرند تا عمارتشان را روشن تر از قبل کنند ولی با این حال معترضند. در مقابل هستند افرادی که حالا کورسوی چراغ یک خانه و سرپناه جهت خسپیدن آسوده برایشان تبدیل به یک آرزو شده و تنها روشنایی شب هایشان نور مهتاب آسمان و مهتابی خیابان است.

انتهای پیام/