به گزارش خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، المپیک که می‌رسد حرف‌های تکراری زیاد می‌شنویم و می‌خوانیم. از لزوم توجه به ورزش حرفه‌ای و قهرمانی گرفته تا حرف از اینکه المپیک میدان کسب تجربه است و مدال هم نگرفتیم، نگرفتیم!‌ اما شاید بیش از همه این را شنیده باشیم که چشم امید ما در المپیک به کشتی‌گیران، تکواندوکاران و وزنه‌برداران کشورمان است.

تکرار چندین و چندباره این اتفاقات و صحبت درباره آن، نشان از این دارد که انگار قرار نیست برای سایر ورزشکاران ما اتفاق خوبی بیفتد. بیشتر هزینه‌ها و امکانات تنها شامل حال برخی ورزشکاران و رشته‌های ورزشی می‌شود و دیگر ورزشکاران به نوعی فراموش می شوند.

در روایت داریم که پیامبر (ص) تأکید کرده‌اند که به فرزندان خود تیراندازی، شنا و سوارکاری بیاموزید. ورزش‌های پایه و مهمی که بسیاری از کشورها مدال‌های متعددی را از آن در المپیک کسب می‌کند. امروز در خبرها آمده بود که کماندار چینی سومین مدال طلای خود را در ماده‌های مختلف این رشته در توکیو کسب کرده و یا شناگرانی که هر یک چندین مدال را در یک المپیک برای کشورشان کسب می‌کنند.

جای تعجب است که هنوز هم به استعدادیابی و صرف هزینه و استعداد برای برخی رشته‌ها توجهی نمی‌شود. آیا وزارت ورزش ما فقط به دنبال بالابردن تعداد سهمیه نیست؟! ورزشکاران ما تحت فشارهای سخت ورودی المپیک می‌گیرند؛ آسیب می بینند و در نهایت همان ورزشکاران آسیب دیده را به مسابقات می‌فرستیم. نمونه بارز این امر، احسان حدادی نماینده دو و میدانی کشورمان است. 

حدادی امسال چهارمین حضور خود در المپیک را تجربه کرد. او در المپیک ۲۰۰۸ پکن عملکرد ضعیفی داشت؛ در ۲۰۱۲ لندن توانست مدال نقره را بگیرد و در ریو ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ توکیو هم موفقیتی به دست نیاورد و در همان ابتدا از گردونه رقابت ها کنار رفت.

حدادی امسال بارها و بارها در مصاحبه های متعدد از آسیب دیدگی خود گفت؛ تنها دو روز به اعزام توکیو فرصت داشت که در گفتگویی تلویزیونی گفت امیدی به کسب مدالش نداشته باشیم. اشکال از حدادی و حدادی ها نیست؛ کاش در این سالها و چهار دوره المپیک در کنار حدادی و امثال او، ورزشکاران بیشتری را تربیت می کردیم. جوانانی که می توانستند بازدهی بهتری داشته باشند. اصلاً تا زمانی که ورزشکاری رقیب نداشته باشد و جایگاه خود در تیم ملی را متزلزل نبیند، چه امیدی به پیشرفت برای او و کشور می توان داشت؟!

حدادی و حدادی ها مقصر نیستند؛ مقصر مدیرانی هستند که تنها و تنها همه تخم مرغ های خود را در یک سبد گذاشته اند و تلاشی نکردند تا در زمین ورزش کشور سرمایه گذاری های دیگری هم بکنند. 

امثال جواد فروغی‌ها کم نیستند؛ کسانی که با کمترین هزینه‌ها و امکانات پا در میادین بزرگ می‌گذارند و بدون هیچ ادعایی افتخار می آفرینند. این المپیک هم برای خیلی از ورزشکاران و رشته های ورزشی کشورمان تمام شد؛ امید که برای دوره های بعدی به ورزش های پایه و استعدادیابی در آنها توجه بیشتری شود. 

انتهای پیام/