به گزارش  گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از زاهدان ،  کمبود آب سال‌هاست به عنوان یک معضل در استان سیستان‌و‌بلوچستان مطرح و همین موضوع باعث شده با شروع فصل گرما این مشکل بیش از پیش نمود پیدا کند.

آغاز فصل تابستان  و ثبت رکورد‌های جدید افزایش دما در سیستان‌وبلوچستان، ضرورت آبرسانی دائم به مناطق مختلف این استان بزرگ کشور را محسوس کرد، به همین منظور گروه‌های جهادی مختلف از سراسر ایران دست به کار شدند تا اندکی از دغدغه‌های مردمان این دیار از بابت آب را در استان برطرف کنند.

برای نمونه از روز‌های اول تابستان فعالیت جمعیت امام رضایی‌ها در استان سیستان و بلوچستان برای رفع مشکل آب در نقاط محروم این استان شکل گرفته است.

آبرسانی به روستای فاقد شبکه آب‌آشامیدنی یا دارای تنش آبی در سیستان‌وبلوچستان توسط جمعیت امام رضایی‌ها درحال انجام  و قرار است در فاز اول مسئله آب‌آشامیدنی ۲۵ روستا با انجام لوله‌کشی آب سالم و قابل‌شرب برطرف شود.

خداحافظی با تانکر آب در ۱۷ روستای سیستان و بلوچستان

 جمعیت امام رضایی ها در راستای عملیات آبرسانی به روستا‌های سیستان‌وبلوچستان، آبرسانی به ۱۷ روستا را از مدتی پیش آغاز کرده بودند.  

تأمین آب آشامیدنی پایدار و اتصال به منابع تأمین مطمئن اجرای شبکه و خطوط فرعی ۱۱ روستا در شهرستان‌های دشتیاری و چابهار و اصلاح و توسعه شبکه آب‌آشامیدنی و خطوط فرعی ۶ روستا در شهرستان نیمروز از اهم برنامه‌های آبرسانی توسط جمعیت امام‌رضایی‌ها بود که در فاز اول تا ۲۵ روستا ادامه خواهد یافت.

در حاشیه بازدید از این طرح‌های عملیاتی روایت‌های مختلفی از آبرسانی به روستا‌های مناطق محروم سیستان و بلوچستان را با شما به اشتراک می‌گذاریم.

قصه اول

اینجا جاده‌ها امان آدم را می‌برد. انگار یک دستی آمده، یک تکه روستا را با قدرت پرت کرده به دورترین جایی که می‌توانسته. راه هم خیلی هموار نیست. سیستان و بلوچستان را میگویم.

صبح ساعت هشت راه افتادیم، یک ساعت‌و‌نیم بعد، شاید هم بیشتر رسیدیم به روستای میرآباد از توابع بخش عورکیِ شهرستان چابهار. جاده‌  خوب اینجا کیمیاست، یعنی کنار همه کمبودها، داخل پرانتز باید جاده را هم با خودکار بنویسی که پاک نشود.

رسیدنمان حدود ساعت ۱۰ صبح، مصادف بود با آفتابی که دست و دلبازانه گرمای خودش را عمود، روی سر خلق‌الله ارزانی می‌کرد و این یعنی استراحت نیرو‌هایی که از صبح کار می کردند تا هوا سمت بعد از ظهر کمی برای کار بهتر شود.

این موقع تقریبا فعالیت همه، حتی مردم کم می‌شود. خیلی سخت می‌شود کار کرد. بعد از ظهر، حدود ساعت دو و نیم همراه بچه‌های مهندسی جمعیت امام رضایی‌ها زدیم بیرون تا کار را پیش ببرند.

آبرسانی از اول مرداد در استان سیستان‌و‌بلوچستان با کمک خیرین و مردم توسط جمعیت امام رضایی‌ها آغاز شده است، کودکان روستایی هر روز مانند ناظران پروژه یک گوشه می‌نشینند و برای اتمام کار لحظه شماری می‌کنند.

چهره‌های آفتاب سوخته مردم میرآباد حالا با دیدن تلاش بچه‌های مهندسی شاداب‌تر شده، تصور کنید روستایی را با حدود ۹۳ خانوار که تا همین هفته پیش نیاز آب را با تانکر و پر کردن یک حوضچه کوچک برطرف می‌کردند، شست‌و‌شو، پخت‌و‌پز، نظافت و... همه و همه با آب تانکری که آن هم همیشه در دسترس نبوده انجام می‌شود، اما حالا آب لوله‌کشی داشتند.

این شاید برای ما خیلی قابل لمس نیست، که آب لوله کشی چه نعمت بزرگی است، اما برای آن‌ها شیر آب یک موهبت الهی بود.

میرآباد حالا با لوله‌کشی آب، یک قدم به محلی بهتر برای زندگی نزدیک شده هرچند که تا رسیدن به مکانی استاندارد هنوز فرسنگ‌ها فاصله دارد. اما این تازه اول راه برای جمعیت امام رضایی هااست و پروژه آبرسانی هم هنوز خبر‌های خوش بیشتری با خود دارد خبر‌هایی که به یواش یواش هم به دست شما می‌رسد و هم بر لبان این مردم رنج کشیده لبخند می‌نشاند.

چه کسی فکر می‌کرد روزی یک شیر آب بساط جشن را فراهم کند، همان شیری که هر روز از کنارش رد می‌شویم، این را شاید اجداد ما ساکنان شهر‌های بزرگ و همه چیز تمام بهتر از ما بدانند، روزی که برای اولین بار از آب لوله کشی بهره بردند.

قصه دوم

 نکته تلخ، اما این است که گاهی این تجربه‌ها برای همه در یک بستر زمانی یکسان رخ نمی‌دهد، میرآباد خیلی دیرتر از ما به آب لوله کشی سلام داد شاید اجداد ما شهرنشینان شهر‌های پیشرفته هم آن روز همین حال را داشتند.

اینکه دیگر آب کشی از چشمه و تانکر و چاه دیگر تمام شد و همه آن زحمت و توانی که برای آب به کار می‌بستند حالا خلاصه می‌شود در پیچاندن یک شیر.

به همت خیرین جمعیت امام رضایی ها، یک روز بلاخره تمام این دوری‌ها تمام می‌شود، تمام تجربه‌های بدیهی از امکانات اولیه! یک روز که خیلی هم دور نیست.. همه ما مثل هم زندگی می کنیم، به لطف مهربانی مردم، روستا به روستا در سیستان وبلوچستان آبرسانی می‌شود.

‌قصه سوم

داشت آب‌تنی می کرد، شیرجه می زد، قوس می کرد می‌رفت زیر آب، پا می زد و جلو می‌آمد، به من که رسید اسمش را پرسیدم، گفت: فضل الله، از حس و حالش خوشحال بودم، پیرمرد کنار دستم آرام گفت در این حوضچه‌ای که برای گاوها و داممون آب می‌بریم شنا می کنه! چند روز قبل از آن برای کار‌های روزمره مان استفاده می‌کردیم.

به همت خیرین جمعیت امام رضایی‌ها و مسئولیت اجتماعی چند شرکت بزرگ و کوچک حالا به روستای فضل الله آب لوله کشی رسیده بود، ولی باید این را بدانیم که روستای فضل الله‌ها هنوز خیلی راه برای بهتر شدن دارند.

قصه چهارم

آبرسانی هنوز ادامه دارد، این جمله‌ای‌است که در آغاز روایت این قسمت، دوست دارم بگویم و حتی بیشتر، آبرسانی حالا حالا‌ها ادامه خواهد داشت و این یعنی کار در جمعیت امام‌رضایی‌ها هیچ وقت تمامی ندارد، فرایند آبرسانی در روستا‌هایی که به آن سرکشی کردیم هر کدام در مرحله‌  متفاوتی است.

اما فصل مشترک تمام این مراحل این است که برای همه روستا‌ها کار تا ۹۰ درصد تمام شده و بعضی از روستا‌ها نیز با تمام شدن تعهدات امام رضایی‌ها، کار لنگِ چند کاغذ بازی ساده است.روستا‌هایی مثل فتی محمد دورکشی، عبدالرحمان درفشه، احمد جدگال، دور کاله و روستا‌های دیگر 

برای روشن‌تر شدن قصه آبرسانی  بگذارید دوباره بگویم که رسیدن آب یعنی چه، یعنی دیگر نیازی نیست برای آوردن آب هر روز در این روستا‌ها بین یک تا سه کیلومتر مصافت طی شود برای یک بشکه آب، یعنی دیگر نیاز نیست آب گندیده و شور و ناسالم از تانکر‌های آب روستا برداشته شود، یعنی ان‌شاالله دیگر کسی به خاطر شوری آب سنگ کلیه نخواهد گرفت، یعنی دیگر نیاز نیست کودک ۱۰ ساله رنج بالا کشیدن سطل‌های سنگین آب از چاه را تحمل کند.

منبع: فارس

انتهای پیام/ع