به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،قرآن نور مبین است، یعنى معرفت و بصیرتى در قلب‌های اهل ایمان و پیروانش به وجود مى آورد و شعاعى است که از ساحت پروردگار بر دل هاى آنان مى تابد.قرآن علاوه بر آن که نور است، هدایتگر به نور هم هست؛ قرآن کریم نورى است که انسان را از ظلمات طبیعت بیرون مى برد و به سوى نور معرفت پروردگار، هدایت مى کند.

«نور» در معنای وسیع کلمه هر چیزی است که ذاتش ظاهر و آشکار باشد و ظاهر کننده غیرخود نیز باشد، حال خداوند در عالم هستی از هر چیزی آشکارتر است و هر چه غیر اوست در پرتو هستی و وجود او دارای ظهور و وجود است. در فراز ۴۷ از دعای جوشن کبیر در مورد صفات خداوند آمد است: «یا نور النور، یا منور النور، یا خالق النور، یا مدبر النور، یا مقدر النور، یا نور کل نور، یا نورا قبل کل نور، یا نورا بعد کل نور، یا نورا فوق کل نور، یا نور لیس کمثله نور»‌ای نور نورها،‌ای روشنی بخش روشنایی ها،‌ای آفریننده نور،‌ای تدبیر کننده نور،‌ای تقدیر کننده نور،‌ای نور همه نورها،‌ای نور قبل از هر نور،‌ای نور بعد از هر نور،‌ای نوری که برتر از هر نوری،‌ای نوری که مانند آن نوری نیست. همه‌ی نور‌های هستی و وجود از نور او مایه می‌گیرد و به نور ذات پاک او منتهی می‌شود.

هر موجودی به هر مقدار که با خداوند که اصل هر نور است، ارتباط دارد، به همان اندازه نورانیت و روشنایی کسب می‌کند پس: قرآن نور است، چون کلام اوست، اسلام نور است، چون آیین او است. پیامبران نورند، چون فرستادگان اویند امامان معصوم (ع) انوار الهی هستند، چون حافظان دین او بعد از پیامبرانند.«ایمان» نور است، چون رمز پیوند با او است.

چرا خداوند قران را نور نامید؟
قرآن نوری است که انسان را از جهالت و تاریکی رها می‌کند و به نور خداوندی متصل می‌کند.

علت نور بودن قرآن این است که قلب را روشن می‌کند و راه حق را به انسان نشان می‌دهد و حق را از باطل جدا می‌کند. نور هم روشن است و هم روشن کننده، به انسان کمک می‌کند تا راه را از بیراهه تشخیص بدهد و راه خود را پیدا کند، بنابراین قرآن مانند نور عمل می‌کند و حداوند قرآن را نور نامیده است.

قرآن علاوه بر اینکه نور است، هدایتگر به نور هم هست؛ قرآن نورى است که انسان را از ظلمات بیرون مى برد و به سوى نور معرفت پروردگار، هدایت مى کند.

قرآن بر کل وجود انسان نورافشانی می‌کند در عالم هستی خداوند نور است و هر مخلوقی که با عبودیت و بندگی به سوی خدا رفته در واقع به مبدأ نور وصل شده و خود نیز نور می‌شود از این رو خداوند خود را هم نور معرفی می‌کند. "الله نور السماوات و الارض"

خداوند تبارک و تعالی در موارد متعددی قرآن را نور نامیده است: " قَدْ جاءَکُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبِینٌ " «سوره مائده آیه ۶۵» که مراد از نور، قرآن است.

" وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ " «سوره اعراف، آیه ۱۵۷»، و خداوند نیز فرموده است: " وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبِیناً " «سوره نساء، آیه ۱۷۴»، همچنین خداوند فرموده است: " فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِی أَنْزَلْنا " «سوره تغابن، آیه ۸». خداوند در تمام این آیات، قرآن کریم را نور نامیده است، زیرا از ویژگی نور این است که هم خود روشن است و هم اطراف خود را روشن می‌کند.

قرآن انسان را به سوی راه راست هدایت می‌کند. هر کس از قرآن تبعیت کند و آیات آن را در زندگی سر لوحه‌ی خود قرار بدهد، به بیراهه نمی‌رود و از راه راست منحرف نمی‌شود و به مقصد که همان سعادت و کمال انسان است می‌رسد.

امیرالمومنین على (ع)، در توصیف و تعریف قرآن چنین مى گوید: قرآن آن نور مطلق است که غروب و افول بر آن راه ندارد، چراغ روشنى است که به خاموشى نمى گراید، آن دریاى ژرف و پهناورى است که عمق آن پیدا نیست، آن راه راست و مستقیمى است که رهروانش را گمراه نمى سازد، پرتو تابانى است که ظلمت و تاریکى به آن راه ندارد. (خطبه ۱۹۸ نهج البلاغه)

منظور امام (ع) در این سخنان (قرآن چراغ روشنى است که نور آن به خاموشى نمی‌گراید)، با توجه به اینکه نوعاً پدیده‌های جهان پس از مدتی مندرس شده و از بین می‌روند، این است که قرآن معجزه‌ی جاوید و همیشگی است و حقایق و مفاهیم آیات آن موقت و محصور در زمان و مکان خاص نیست، آیات آن همیشه نو و زنده است که هر چه زمان بگذرد با طراوت‌تر و شاداب‌تر خواهد شد.

منبع:بیتوته

انتهای پیام/