آیا سیاره‌ای خارج از منظومه شمسی ما وجود دارد؟
دانشمندان دریافته اند که تعداد سیارات در جهان عدد بزرگی را در بر می‌گیرد که تقریباً معادل تعداد دانه‌های ماسه در ساحل‌های روی زمین است.
به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل ازtheconversation، این سوالی است که بشر هزاران سال در مورد آن فکر کرده است. Metrodorus ریاضیدان یونان باستان (۴۰۰-۳۵۰ قبل از میلاد) می‌گوید: جهانی که در آن زمین "تنها جهان" است، به اندازه یک "میدان بزرگ حاوی یک ساقه" غیر قابل باور است.
حدود ۲۰۰۰ سال بعد، در قرن ۱۶، فیلسوف ایتالیایی Giordano Bruno چیزی مشابه را عنوان کرد. او گفت: "بی شماری خورشید و زمین‌های بیشمار" در جا‌های دیگر وجود داشت، همه آن‌ها "به دور خورشید خود به دور سیارات منظومه ما می‌چرخند".
اکنون دانشمندان می‌دانند که نظر Metrodorus و Bruno اساساً درست بوده اند. در حال حاضر شواهدی وجود دارد که وجود "سیاره‌های فراخورشیدی" را نشان می‌دهد یعنی سیاراتی که به دور ستارگان دیگری می‌گردند. این شواهد بر اساس اکتشافات انجام شده توسط تلسکوپ فضایی کپلر که توسط ناسا در سال ۲۰۰۹ به فضا پرتاب شده بود اثبات شد. به مدت چهار سال، این تلسکوپ به طور مداوم به یک منطقه از فضا در صورت فلکی Cygnus خیره شد.
کپلر دارای ۴۲ دوربین بود، مشابه دوربین گوشی‌های هوشمند که برای عکاسی از آن استفاده می‌شود. در آن منطقه، تلسکوپ بیش از ۱۵۰.۰۰۰ ستاره را تشخیص داد. تقریباً هر نیم ساعت میزان تابش نور از هر ستاره را مشاهده می‌کرد. در روی زمین، تیمی از دانشمندان کپلر داده‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کردند. برای بیشتر ستارگان، میزان نور تقریباً ثابت بود. اما برای حدود ۳۰۰۰ ستاره، مقدار نور به طور مکرر، به مقدار کم و برای چند ساعت کاهش یافت.
این افت روشنایی در فواصل منظم اتفاق می‌افتد. این بدان معناست که تلسکوپ کپلر در یک نقطه از فضا ۳۰۰۰ سیاره پیدا کرده است. اگرچه ۳۰۰۰ سیاره زیاد به نظر می‌رسند، اما مطمئناً بسیاری دیگر در آن منطقه کشف نشده باقی می‌مانند. این به این دلیل که مدار‌های آن‌ها هرگز نوری را که توسط کپلر دیده می‌شود را تولید نکردند.
به هر حال مدار‌های سیاره‌ای همه یکسان نیستند. آن‌ها به طور تصادفی جهت گیری می‌کنند. اما به دلیل تعداد گذر‌های مشاهده شده توسط کپلر و دانش ستاره شناسان در مورد هندسه، می‌توانیم تعداد کل سیاره‌های فراخورشیدی را حدس بزنیم. پس از انجام این محاسبات، دانشمندان اکنون به طور متوسط فکر می‌کنند که هر ستاره حداقل یک سیاره دارد. این کشف ستاره شناسی و دیدگاه ما نسبت به جهان را متحول کرد.
به عنوان مثال، کهکشان راه شیری ما حداقل ۱۰۰ میلیارد ستاره دارد. این بدان معناست که حداقل ۱۰۰ میلیارد سیاره نیز دارد. اما به یاد داشته باشید: جهان ۲ تریلیون کهکشان دارد. یعنی ۲.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰! و هر کهکشان دارای ده‌ها یا حتی صد‌ها میلیارد ستاره است؛ بنابراین تعداد سیارات در جهان واقعاً نجومی است برخی از این سیارات غول‌های گازی هستند مانند مشتری در منظومه شمسی، برخی دیگر مانند ناهید می‌جوشند سیارات دیگر ممکن است آبی یا یخی باشند.
در واقع، تیم کپلر فراوانی سیارات شبیه به زمین را در "منطقه قابل سکونت" محاسبه کردند، بخشی از فضا در اطراف هر ستاره که در آن جهان ممکن است دارای دمای متوسط و آب مایع باشد. آن‌ها تقریباً ۵۰ درصد از ستارگان شبیه به خورشید در کهکشان راه شیری را در یک منطقه قابل سکونت که شبیه به زمین باشد را یافتند. این به میلیارد‌ها جهان بالقوه قابل سکونت در کهکشان ما می‌افزاید.
آیا زندگی می‌تواند در جای دیگری وجود داشته باشد؟ اگرچه دانشمندان هنوز شواهدی پیدا نکرده اند، اما بسیاری از دانشمندان اکنون بعید می‌دانند که زمین تنها سیاره‌ای باشد که زندگی در آن ممکن است. این به اندازه یک زمین بزرگ حاوی یک ساقه عجیب به نظر می رسد.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/
