به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از cam.ac.uk، خرچنگ‌ها و ماهی کپور در بین گونه‌های مهاجمی قرار دارند که دریاچه‌ها را به سمت فروپاشی اکوسیستم سوق می‌دهند. برخی از گونه‌های مهاجم و غیربومی می‌توانند دریاچه‌ها را تا حد فروپاشی سریع اکوسیستم جلو برده، آب را برای نوشیدن، آبزی پروری و تفریح آلوده کنند. فعالیت‌های انسانی و تغییرات آب و هوایی باعث می‌شود گونه‌های غیر بومی مهاجم به سرعت در سراسر جهان پخش شوند. محققان دریافته اند که برخی گونه‌های مهاجم می‌توانند اکوسیستم‌های دریاچه را به نقطه بحرانی برسانند و باعث تغییر ناگهانی شرایط سالم به حالت تخریب شوند.

ماهیان مهاجم مانند ماهی کپور نقره‌ای آسیایی Hypophthalmichthys molitrix و سخت پوستان مانند خرچنگ سیگنال آمریکایی Pacifastacus leniusculus، به میزان قابل توجهی تعداد سایر موجودات مهم را در دریاچه‌ها و کیفیت آب را کاهش می‌دهند. این یافته‌ها در مجله Global Change Biology منتشر شده و راهنمایی‌هایی نیز در مورد بهترین روش‌های مدیریت آب بدن ارائه می‌دهند.

خطرات جلبک ها برای دریاچه‌های کم عمق 

دریاچه‌های کم عمق به طور طبیعی در یکی از دو حالت پایدار قرار دارند؛ سالم و دارای آب شفاف با فراوانی پوشش گیاهی، یا تخریب شده با آب کدر تحت سلطه جلبک ها. هنگامی که دریاچه‌ای در حالت دوم قرار دارد، جلبک‌ها از تمام مواد مغذی موجود در آب استفاده و نور خورشید را مسدود می‌کنند و سبب اختلال در رشد پوشش گیاهی که به بازیابی اکوسیستم کمک می‌کند، می‌شوند. اکوسیستم‌های آب شیرین و تحت سلطه جلبک‌ها همچنین سلامت و امنیت آب مورد نیاز انسان‌ها را تهدید می‌کنند.

شکوفه‌های سیانوباکتریایی که به عنوان "جلبک سبز-آبی" شناخته می‌شوند، با تولید سم شبکه‌های غذایی را آلوده کرده و منابع آب را مسموم می‌کنند. شکوفایی جلبک‌ها یکی از مهمترین تهدید‌ها برای امنیت آب‌های شیرین سطح کره زمین است. به گفته دکتر Sam Reynolds از بخش جانورشناسی دانشگاه کمبریج صرفاً لغو شرایطی که باعث ایجاد بحران شده، اکوسیستم را بازیابی نمی‌کند.

تاثیرات گونه‌های مهاجم بر اکوسیستم

با این حال، اگرچه گونه‌های مهاجم به عنوان یک تهدید مهم برای تنوع زیستی جهانی شناخته می‌شوند، اما تاثیرات آن‌ها بر اکوسیستم قابل چشم پوشی نیست. صدف‌های مهاجم، از جمله صدف گورخر Dreissena polymorpha، سقوط اکوسیستم را به تاخیر می‌اندازند و به طور بالقوه به بازیابی اکوسیستم‌های تخریب شده دریاچه کمک می‌کنند.

پروفسور دیوید آلدریج گفت: "مدیران مخازن آب آشامیدنی می‌توانند با حذف خرچنگ‌های مهاجم از هزینه برخورد با شکوفه‌های جلبک‌های مضر جلوگیری کنند، اما اجازه می‌دهند صدف‌های گورخری غیر بومی باقی بمانند و به عنوان فیلتر‌های بیولوژیکی عمل کنند."

بیشتر بخوانید

• پروژه جدید محققان کمبریج؛ استفاده از ربات‌ های هوشمند در ارائه خدمات رفاهی

انتهای پیام/