به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سریال ترسناک Squid Game (بازی ماهب مرکب) که ۹ قسمتی از آن در نت‌فلیکس در ۹۰ کشور دنیا به صورت استریم یا پخش جاری وارد شده، آمار دانلود آن و شبکه‌هایی که بدون اجازه این سریال را پخش می‌کنند، عددی فوق العاده را به ثبت رسانده است.

اما در عین سرگرمی و داستان‌پردازی و شخصیت‌پردازی عالی، هیجان و تعلیق، برخی کره‌ای‌ها از تماشای آن عصبی می‌شوند. زیرا سوژه اصلی آن در مورد مشکلات واقعی کره جنوبی است: بدهی و مبارزه بی‌پایان برای بازپرداخت آن.

بازیگران سریال “بازی ماهی مرکب” از بزرگترین ستارگان کره جنوبی هستند، از جمله لی جونگ جائه به عنوان ضدقهرمان، سئونگ گی هون، پدری که ناامیدانه بدهکار است و از یک غریبه کارت ویزیت دریافت می‌کند تا شاید راه حلی معجزه‌آسا به او پیشنهاد شود. او به همراه ۴۵۵ شرکت‌کننده دیگر – از هر قشر و اقلیتی که در بدهکار مشابه هم هستند- موافقت می‌کند که وارد بازی عجیبی شوند. بازی‌ای که مراحل مختلف دارد و هر مرحله از آن بر اساس بازی‌های سنتی کره‌ای طراحی شده. منتها باختن در این بازی‌های کودکانه که بسیار خشن هم شده‌اند، عاقبت مرگ فوری دارد. اما شرکت‌کنندگان به طمع دریافت جایزه نقدی نهایی ۴۵.۶ میلیارد وونی (حدود ۳۸ میلیون دلار) قبول می‌کنند که در بازی باقی بمانند.

زندگی واقعی آن‌ها در دنیای بیرون، طوری است که آن‌ها مرگ با عزت را به زندگی با ذلت ترجیح می‌دهند!

پروفسور سائجی، استادیار مطالعات کره‌ای و شرقی آسیا در دانشگاه ملی پوسان در مورد سریال اسکویید گیم می‌گوید که کره‌ای‌ها از اینکه یک سریال کره‌ای توانسته در نت‌فلیکس این همه بدرخشد و تسلط پیدا کند، یک نوع احساس غرور ملی می‌کنند. اما این شماره یک بودن، وقتی که به قیمت نشان دادن سیه‌روزی اقشاری از ملت کره باشد، ارزش خود را از دست می‌دهد.

این استاد کره‌ای می‌گوید که کره جنوبی با فیلم انگل “Parasite” که برنده برنده اسکار ۲۰۲۰ شد، هم همین حس و حال را داشت. این فیلم هم بر موضوع نابرابری متمرکز شده.

البته حجم موضوع واقعی مطرح شده در سریال آنقدر نیست که “بازی ماهی مرکب” در کشور اصلی، محبوب نشود.

این شوی تلویزیونی در ۱۷ سپتامبر درست قبل از Chuseok، یک تعطیلات کره‌ای شبیه به روز شکرگزاری غربی‌ها، پخش شد. افزایش ترافیک اینترنت باعث شد یکی از ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی از نت‌فلیکس شکایت کند تا هزینه افزایش یافته‌اش را جبران کند!

عناصر مطرح شده در سریال، راه خود را به زندگی واقعی هم باز کرده‌اند که یکی از آن‌ها آبنبات قندی سنتی کره به نام دالگونا dalgona است. فروشنده کره‌ای که این آبنبات را می‌فروشد گفته که رونق زیادی داشته است.

میزان توجه مردم به جزئیات این سریال بسیار زیاد بوده. مثلا در یک مورد جالب، هزاران نفر از مردم کره جنوبی که متوجه یک شماره تلفن هشت رقمی در کارت ویزیت نشان داده شده بودند، با آن شماره تماس گرفتند. غافل از اینکه این شماره متعلق به یک شهروند عادی است. حتی تماس‌های زیادی با شماره‌هایی که از نظر ارقام تا حدی شباهت داشتند، گرفته شده بود. میزان این مزاحمت آنقدر زیاد شد که روز چهارشنبه، نتفلیکس گفت که با شرکت تولید محلی برنامه برای حل این مشکل، توافق کرده مقداری ویدئو‌ها ویرایش شود تا شماره نمایش داده نشود!

رقابت شدید اقتصادی بین مردم که یکی از دلایل موفقیت کره جنوبی بود، در دوره صنعتی شدن سریع در دهه ۱۹۶۰ شدت پیدا کرد. متعاقب این جهش اقتصادی، کره تبدیل به دهمین اقتصاد بزرگ جهان شد.

اما در پی آن، مانند بسیاری از کشور‌ها، دیگر مدرک دانشگاهی و شغل‌های به اصطلاح یقه سفید دیگر امنیت مالی قبلی را تضمین نمی‌کردند. شهروندان کره‌ای با درآمد متوسط ۴۲۰۰۰ دلار در سال، در کمال تعجب متوجه شدند که برای ادامه زندکی مجبور به وام گرفتن هستند!

بدهی خانواده‌ها در کره جنوبی، در سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته و اکنون برابر با تولید ناخالص داخلی سالانه این کشور است. بخش بزرگی از این بدهی، بدهی‌های خرید خانه است.

قیمت مسکن به ویژه در دوران ریاست جمهوری «مون جائه این» به سرعت در حال افزایش است و متوسط ​​قیمت آپارتمان در سئول نزدیک به ۱ میلیون دلار است. علاوه بر مسکن، برخی از کرهای‌ها، به ویژه جوانان، برای سرمایه‌گذاری در رمزارز‌ها پول قرض می‌کنند.

بسیاری از کره ای‌ها با استقراض از موسسات مالی قانونی مانند بانک‌ها شروع می‌کنند. وقتی این پول تمام شود، سراغ وام‌دهندگان درجه دو می‌روند که سود بیشتری دریافت می‌کنند. بر اساس برخی برآورد‌ها، ۴۰۰۰۰۰ کره‌ای بدهکار ربادهندگان هستند.

طرح کلی “بازی ماهی مرکب” به راحتی برای کره‌ای‌ها قابل پذیرش است، زیرا در آن به داستان‌های آشنای افراد بدهکار در زندگی واقعی اشاره می‌شود.

ورشکستگی در کره جنوبی به طور کلی نه به عنوان فرصتی برای شروع دوباره، بلکه به عنوان یک سرنوشت ویرانگر تلقی می‌شود. در سریال هم روی این نکته تاکید شده، زمانی که به شرکت‌کنندگان این امکان داده می‌شود که آنجا را ترک کنند، اما آن‌ها تصمیم می‌گیرند حتی به قیمت از دست دادن جان، بازی را ادامه دهند.

در دنیای واقعی، شاید کره‌ای‌ها فراتر از ترس مرگ جسمانی، از مرگ غرورشان بترسند. در چشم آنها، شرم‌آور است که در یک خانواده برچسب عضو ناموفق بودن خانواده به شما چسبیده شود.

برخی بینندگان سریال در کره جنوبی می‌گویند این سریال اضطراب‌زا است، زیرا مرگ و خشونت را محیط بازی‌های کودکانه مانند چراغ قرمز، چراغ سبز و طناب کشی به نمایش گذاشته. به عبارتی نوستالژی دوران کودکی و زمانه معصومیت با خشونت و مرگ گره می‌خورد.

محبوبیت سریال اسکویید گیم در غرب عجیب بود و هیچ کس آن را پیشبینی نمی‌کرد. اما در واقع صادرات فرهنگی کره‌ای سالهاست که آسیا را فرا گرفته، حالا هم دارد بعدی جهانی به خود می‌گیرد. نت‌فلیکس امسال ۵۰۰ میلیون دلار برای محتوای کره‌ای هزینه کرده، تقریباً به همان میزانی که در کل پنج سال گذشته هزینه کرده بود.

در حالی که سریال بازی مرکب، اولین داستان در مورد مبارزه تا مرگ نیست، کارگردان هوانگ دونگ هیوک، که دارای مدرک کارگردانی از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است، آن را به شیوه خود تأثیرگذار کرده و نشان داده که کره‌ای‌ها می‌توانند احساس‌برانگیزتر از هالیوودی‌ها محتوا تولید کنند.

منبع: یک پزشک

انتهای پیام/