به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی درباره اسناد پاندورا نوشت: شهر لندن، پایتخت انگلیس در حال پنهان کردن پول‌های سرقت شده از جهان است.

در این گزارش به قلم نیکلاس شاکسون آمده است: در سال ۱۹۶۹ دو سال پس از آن که جزایر کِیمَن- که جزء قلمرو انگلیس است- نخستین قانون خود برای صدور مجوز به منظور فعالیت‌های شرکت‌های مخفی تصویب کرد، یک گزارش رسمی دولتی منتشر شد که در آن هشدار داده شده بود که موجی از پیشنهادات جذاب از سوی شرکت‌های خصوصی روانه این جزایر شده است. کیمن به سرعت در حال تبدیل شدن به منطقه‌ای بود که مملو از پول‌های نامشخص بود.

این آغاز تلخ یک سیستم جدید بود که توسط اسناد پاندورا در معرض نمایش قرار داده شد. این یک فرایند گسترده از درز اطلاعات است که توسط کنسرسیوم بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی انجام شده است. در این اسناد نام بیش از ۳۳۰ سیاست مدار و مقامات دولتی از بیش از ۹۰ کشور و معاملات مالی مخفی و مشکوک و بیش از ۱۳۰ میلیاردر اهل روسیه، آمریکا و کشور‌های دیگر فاش شده است.

این افشاگری که در روز سوم ماه اکتبر منتشر شد ابعادی جهانی دارد. اما اگر تنها یک کشور در قلب این سیستم وجود داشته باشد، آن کشور انگلیس است. انگلیس به همراه مناطق تحت کنترل خود در خارج از این کشور، نقشی کلیدی در پنهان کردن وجوه نقد و دارایی‌ها در سراسر جهان دارد. همانطور که یکی از اعضای حزب محافظه کار حاکم بر این کشور در هفته گذشته گفت این کشور "پایتخت پولشویی در جهان" است و شهر لندن هسته اصلی این سیستم است.

برای انگلیس که بخش مالی اش در حال تجربه کردن مشکلات اقتصادی گسترده‌ای است این موضوع به اندازه کافی بد است. برای جهان به لطف وجود یک سیستم اقتصادی که در راستای منافع ثروتمندان عمل می‌کند این موضوع حتی بدتر است. این اکوسیستم از نظر طراحی به طرز قابل توجهی پیچیده است. بسیاری از ابزار‌های پیچیده و مبهم از جمله شرکت‌های صوری و مفر‌های مالیاتی- به علاوه محرمانه بودن سیستم بانکی و مقررات مالی مملو از سهل انگاری- دارایی‌های ثروتمندان را در شرایط مبهم و پیچیده‌ای از نظر قانونی قرار داده است. پناهگاه‌های مالیاتی همانند جزایر کوک، جزایر ویرجین انگلیس و جرسی (یکی از جزایر مانش) در کانون این روند قرار دارند که می‌توانند همانند پناهگاهی برای قاچاقچیان عمل کنند. افراد ثروتمند و شرور پول خود را به آنجا می‌برند تا از آن محافظت کنند و در عین حال از قوانین و مقررات و مالیات‌هایی که از آن‌ها خوششان نمی‌آید، فرار کنند.

ثروتی که در پناهگاه‌های مالیاتی نگهداری می‌شود، حیرت انگیز است: برآورد‌ها از شش تا ۳۶ تریلیون دلار متغیر است. برخی از پناهگاه‌های مالیاتی از آنچه بسیاری تصور می‌کنند به خانه نزدیکترند. آمریکا با شرکت‌های صوری خود در ایالت دلاور و شرکت‌هایی در ایالت داکوتای جنوبی مدت هاست که بخش بزرگی از این سیستم محرمانه است. مجموعه‌ای از کشور‌های اروپایی از جمله لوکزامبورگ، ایرلند و سوئیس سبب ارائه مسیر‌هایی برای فرار می‌شوند. البته هنگ کنگ و سنگاپور در آسیا هم همین کار را انجام می‌دهند.

اما مطمئنا شبکه انگلیسی بزرگترین شبکه در نوع خود است. شاخص محرمانه بودن مالی شبکه عدالت مالیاتی و رتبه بندی پناهگاه‌های مالیاتی نشان می‌دهد که انگلیس و زیرشاخه‌های فراساحلی آن در رتبه اول قرار دارند. بیش از دو سوم از ۹۵۶ شرکتی که اسناد پاندورا آن‌ها را به مقامات دولتی ربط می‌دهند در جزایر ویرجین انگلیس ایجاد شده اند.

مرکز این روند شهر لندن است. این شهر از طریق فهرست بندی بازار‌های بین المللی سهام، معاملات ارزی، انتشار اوراق قرضه و موارد دیگر فعالیت‌های مالی کاملا معتبری را از سراسر جهان انجام می‌دهد. اما این شهر در عین حال مرکز اصلی سیستم تاریک جهانی است که ثروت سرقت شده جهان را پنهان و از آن‌ها محافظت می‌کند.

این شهر زمانی که قلب سرمایه داری امپراتوری انگلیس بود، خود را به عنوان یک مجرای مهم برای سرمایه‌های بین المللی از هر نظر تثبیت کرد. لحظه کلیدی زمانی فرا رسید که در بحبوحه استعمارزدایی، بانک انگلیس به این کشور اجازه داد میزبان بازار جدید یورودلار Eurodollar باشد. این یک فضای فراساحلی تقریبا غیرقابل کنترل و بسیار سودآور جدا از اقتصاد انگلیس بود، جایی که در آن بانک‌های خارجی- عمدتاً آمریکایی- می‌توانستند کار‌هایی را انجام دهند که در کشور خودشان نمی‌توانستند انجام دهند.

در دهه ۱۹۷۰، این بازار سریعاً رو به رشد به ادغام با پناهگاه‌های مالیاتی انگلیسی و دیگر کشور‌ها در یک شبکه جهانی یکپارچه پرداخت. پناهگاه‌های مالی انگلیسی از آن زمان به عنوان مجموعه‌ای برای فعالیت‌های مالی متنوع از سراسر جهان- قانونی یا غیرقانونی- عمل کرده اند و اغلب امور حسابداری، بانکداری و وکالت را به شرکت‌های شهر واگذار می‌کنند.

این مسائل در کنار یکدیگر سبب ایجاد خسارت‌های ناخواسته‌ای شدند. درآمد از دست رفته مالیاتی قابل توجه است: شرکت‌ها از پناهگاه‌های مالیاتی برای فرار از پرداخت حدود ۲۴۵ تا ۶۰۰ میلیارد دلار در سال استفاده می‌کنند. افراد مبالغ هنگفتی را ذخیره می‌کنند. اما مالیات تنها بخشی از این روایت است. بازی فریب و تقلب در سطح جهان که چندین دهه افراد ثروتمند و کارمندانشان در آن حضور داشتند حاکمیت قانون و اعتماد شهروندان را در قبال سیستم از بین برده است.

پس از سقوط مالی جهانی در سال ۲۰۰۸ -که سبب افشای افراط و تفریط‌های سیستم مالی شد- تلاش‌هایی برای اجرای اصلاحات در پیش گرفته شد. همانطور که گری جنسلر، رئیس آژانس نظارتی آمریکا می‌گوید "مفر لندن" تحت کنترل قرار گرفت. اما در حال حاضر با محو شدن خاطرات مرتبط با وقوع این بحران و آغاز روند برگزیت، دولت انگلیس می‌خواهد هنر‌های تاریک این شهر را احیا کند. "فصل جدید خدمات مالی" -که یک سند راهنمای کلیدی است که در ماه ژوئیه منتشر شد- به وضوح نشان دهنده بازگشت به زمان‌های مجازتر است.

پذیرش این پول‌ها توسط انگلیس نوعی شکست است. مرکز مالی این کشور شاهد پیامد‌هایی مانند نابرابری منطقه ای، اقتصاد نامتعادل، کاهش بهره وری، سرمایه گذاری متوقف شده، تورم و فساد سیاسی است. پس از سال‌ها ریاضت اقتصادی و در بحبوحه کمبود مواد غذایی و سوخت، انگلیس دیگر توان مدیریت شهری به این ابعاد را ندارد.

اما این جهان است که بیشترین آسیب را می‌بیند. این سیستم سبب ایجاد مصونیت برای تجار و رهبران سیاسی و همچنین پنهان شدن سرمایه و محافظت از ثروت می‌شود. این سیستم اغلب عاری از پاسخگویی و غالباً قابل ردیابی نیست و تضمین می‌کند که رفاه در انحصار افراد کمی قرار داشته باشد. ما به منظور از بین بردن نابرابری و بی عدالتی، که به طرز قابل توجهی به واسطه این همه گیری آشکار شده است، باید با این پناهگاه ها- و منافع خواص و ثروتمندانِ فاسد که لندن از آن‌ها حمایت و حفاظت می‌کند- مقابله کنیم.

انتهای پیام/