به گزارش خبرنگار حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سریال تلویزیونی «هم سایه» پس از پخش سی و چهار قسمت به پایان رسید؛ سریالی که بعد از مجموعه جاسوسی- امنیتی «گاندو» به آنتن آمد. جالب اینکه قرار است به زودی «سرجوخه» با همین درونمایه جایگزین «هم سایه» شود!

شاید بد نباشد با پایان یافتن این مجموعه، گذری انتقادی و کوتاه بر آن داشته باشیم؛ انتقادی که هم نقاط ضعف و هم نقاط قوت این سریال را در بر بگیرد.

به لحاظ موضوعی این مجموعه چندان اتفاق و موضوع جدیدی نداشت؛ محوریت اصلی داستان قصه علاقه مندی دختر و پسری به یکدیگر بود که با هم تفاوت‌های فرهنگی و اقتصادی زیادی داشتند؛ با این تفاوت که این بار دختر افغانستانی بود.

شاید همین تفاوت قصه هم سایه را برای مخاطب جذاب کرد؛ به خصوص جایی که امیر محمد قزوینی در نقش حافظ جهانبخش (شخصیت اصلی قصه) متوجه شد دختر مورد علاقه اش (نورا با بازی آزاده سیفی) افغانستانی است. در آن سکانس می‌توانستیم ترس، شک و شاید ناامیدی برای وصال به معشوق را در چشمان حافظ ببینیم.

این سریال توانست با روایت قصه اش، تا حدی مشکلات و سختی زندگی مهاجران افغانستانی را نشان دهد. پیام «هم سایه» بیش از هر چیز هنر درک تفاوت‌های فرهنگی و همزیستی با همدلی و همراهی است.

بازی بازیگران «هم سایه» را هم می‌توان مثبت و خوب ارزیابی کرد و بیش از همه شاید توانمندی و بازی درخشان مریم کاظمی و فرید سجادی حسینی (در نقش پدر و مادر نورا) به چشم آمد؛ بازی که همراه با لهجه زیبای افغانستانی بود و آن‌ها توانسته بودند لهجه را خیلی خوب در بیاورند.

«هم سایه» یک سریال آپارتمانی صرف نبود؛ آنچه بیش از همه در این سریال نمود داشت لوکیشن‌های متفاوت و متنوع آن بود که نقطه قوتش محسوب می‌شد.

«هم سایه» از جمله سریال‌هایی بود که به جهت نوع روایت قصه مخاطب دوست داشت دنبالش کند؛ قصه سریال چه در بعد ازدواج پسر ایرانی و دختر افغانستانی و چه از بعد کشف راز قتل عارف (جوان اهل افغانستان که در ابتدای فیلم کشته شد) تعلیق لازم را داشت و بیننده را پای خود می‌نشاند؛ اما ضرباهنگ قصه در قسمت‌هایی کم می‌شد. همین امر باعث می‌شد در قسمت‌هایی بی جهت قصه کشدار به نظر برسد و مخاطب آنطور که باید برای تماشای قسمت‌های دیگر سریال تشنه نباشد.

سریال‌سازان امروز کمتر موفق می‌شوند مخاطب را منتظرِ قسمت بعدی خودشان نگه دارند. شاید پخش سریال هر شبی تلویزیون یکی از علل ایجاد این معضل باشد. سال‌های قبل صداوسیما هر شب سریال پخش نمی‌کرد و مخاطب تشنه می‌شد تا منتظرِ قسمت بعدی بماند. اما در مجموع هم سایه، توانست با ایجاد تعلیق کم و بیش در قصه اش سرپا بماند.

یادداشت از مریم محمدی

انتهای پیام/