به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ، ۲ نوامبر ۱۹۱۷ در حالی که جهان ۳ سال بود در جنگ جهانی اول به سر می‌برد دولت بریتانیا اعلامیه‌ای را منتشر کرد که در آن به صهیونیست‌های ساکن اروپا وعده داد «دولت قوم یهود» را در فلسطین بنا کند. این تعهد بریتانیا ۳۱ بعد با موجی از کشتار و خونریزی عملی شد، اما چهره انگلستان در پس حوادث سخت آن روز مخفی ماند و هنوز هم در میان افکار عمومی اطلاع چندانی از نقش شوم بریتانیا در اشغال فلسطین وجود ندارد. چرا که انگلیسی‌ها همچون تمام تاریخ استعمار جهان که مربوط به آن‌ها در پس حوادث خویش را پنهان کرده، به منافع خود پرداختند.

بیشتربخوانید

• مقاومت در هر جایی به خیره سری‌های رژیم اشغالگر پاسخ خواهد داد

وضعیت بریتانیا در سال ۱۹۱۷

سال ۱۹۱۷ در حالی که ۳ سال از جنگ جهانی اول می‌گذشت انگلستان بر بیشتر خاک فلسطین در میدان جنگ سیطره یافته بود. ۴ سال پیش از آن یازدهمین کنگره صهیونیزم در وین برگزار شده بود و به دلیل آغاز جنگ جهانی متوقف شده بود. در همین سال از ماه فوریه گفتگو‌های دامنه داری بین لیونل والتر روچیلد و حییم وایزمن از سوی کنگره صهیونیزم با دولت انگلستان آغاز شده بود. طرف انگلیسی حاضردر این مذاکرات سر سایکس بود کسی که ۲ سال پس از این به همراه پیکو نماینده فرانسه قرارداد مشهور «سایکس-پیکو» را بین دولت‌های انگلستان و فرانسه امضا کرده، منطقه غرب آسیا را بین دو دولت استعمار گر تقسیم کردند.

در این سال‌ها لیونل والتر روچیلد به عنوان ثروتمندترین یهودی ساکن اروپا به انگلستان منتقل شده بود و دولت بریتانیا به خوبی می‌دانست که سرمایه وی می‌تواند در جنگ آن‌ها را پیروز کند. مذاکرات دولت بریتانیا و روچیلد و وایزمن تا ماه اکتبر ادامه پیدا کرد و نتیجه نهایی آن اعلامیه بالفور بود. از مفاد مذاکرات آن‌ها جزئیات زیادی در تاریخ ذکر نشده است، اما نتیجه حاصل شده نشان از آن دارد که صهیونیست‌ها به طور کامل دولت بریتانیا را در این خصوص قانع کرده‌اند.

خدمات بعدی بریتانیا به صهیونیست‌ها

شاید از گمان به ذهن متبادر شود که بریتانیا تحت فشار جنگ جهانی اول مجبور به پذیرش شرایط صهیونیست‌ها شده است. اما اقداماتی که بریتانیا پس از جنگ جهانی اول در فلسطین انجام داد نشان از آن دارد که بریتانیا عامل اصلی اشغال فلسطین است و چه بسا این بریتانیا بوده باشد که صهیونیست‌ها را برای اشغال فلسطین مهمترین ابزار استعمار منطقه دیده است.

تقسیم تمام منطقه به جز فلسطین

نخستین نکته‌ای که در خصوص اقدامات انگلستان پس از جنگ جهانی اول خودنمایی می‌کند، تقسیم منطقه در قرار داد موسوم به «سایکس- پیکو» است. انگلستان در حالی که به خاندان شریف مکه قول و وعده حاکمیت بر اعراب را در منطقه داده بود با خیانت به شریف مکه تمام منطقه را بین خود و فرانسه تقسیم کرد. اما در این تقسیم بندی فلسطین جایگاهی نداشت و انگلستان با رکبی که به فرانسه زد پس از توافقنامه «سایکس- پیکو» با استفاده از جامعه ملل، قیمومیت فلسطین را خودش در اختیار گرفت. به این معنا که تمام کشور‌هایی که امروز در منطقه به عنوان کشور‌های منطقه غرب آسیا شناخته می‌شوند تحت عنوان دولت و کشور به رسمیت شناخته شدند، اما فلسطین به عنوان یک دولت مستقل به رسمیت شناخته نشد.

بهانه انگلستان آن بود که فلسطین آمادگی تبدیل شدن به یک کشور مستقل را ندارد و باید در آن زمینه سازی صورت گیرد و انگلستان مسئول این زمینه سازی شد. زمینه سازی که مقدمه‌ای برای اشغال فلسطین و تأسیس رژیم صهیونیستی بود.

آغاز موج مهاجرت یهودیان به فلسطین

یکی از بزرگترین موج‌های مهاجرت یهودیان حامی صهیونیسم به فلسطین در دوره بین اعلامیه بالفور و اعلام قیمومیت انگلستان وارد فلسطین شدند. در این دوره میزان یهودیان ساکن فلسطین از ۳ درصد کل جمعیت فلسطین به بیش از ۱۰ درصد جمعیت فلسطین افزایش یافت. در دوره‌ای که هنوز انگلستان به اسم جامعه ملل قیمومیت فلسطین را در اختیار نگرفته بود، انگلیسی‌ها با هماهنگی با آژانس یهود چنین جمعیت قابل توجهی را به فلسطین مهاجرت دادند.

سازماندهی یهودیان

در زمانی که انگلستان به عنوان قیم فلسطین مسئول ایجاد شرایط تبدیل شدن فلسطین به یک کشور مستقل بود ساختار‌های یهودی در فلسطین را شکل داد. نخستین سازمان‌های به وجود آمده سازمان‌های تروریستی و جوخه‌های ترور صهیونیست‌ها بود. ارگون، پالماخ و ... از جمله این سازمان‌ها بودند که بعداً همگی ارتش رژیم صهیونیستی را تشکیل دادند. برخی از این گروه‌ها پادگان و پایگاه هوایی در اختیار داشتند. این در حالی بود که انگلستان در همین زمان فلسطینی‌ها را از داشتن سلاح سرد نیز منع می‌کرد.

مقابله با اقدامات بین‌المللی فلسطینیان

در دوره قیمومیت انگلستان بر فلسطین این کشور مانع اقداماتی شد که فلسطینی‌ها در عرصه بین المللی شکل می‌دادند. هیئت‌های فراوانی از همان سال ۱۹۱۷ در فلسطین اقدام به تحرکات جدی در عرصه بین‌المللی کردند تا مانع مهاجرت یهودیان به فلسطین شوند. اما مهمترین خیانت انگلستان در این دوره، فریب دادن این هیئات فلسطینی و معطل نگاه داشتن آن‌ها در اروپا و بازگشت آن‌ها به فلسطین بدون هیچ دستاوردی بود که با فریب آن‌ها انجام می‌شد. بیشتر این گروه‌ها از سوی انگلستان وعده‌های رنگارنگ دریافت کرده به انگلستان به عنوان حامی اعتماد می‌کردند، اما انگلستان با برنامه ریزی سفر این هیئات را خنثی می‌کرد.

سرکوب فلسطینیان

انگلستان در دوره قیمومیت تمام فلسطینیانی را که هرگونه اقدامی علیه اشغالگری و مهاجرت یهودیان انجام می‌دادند سرکوب می‌کرد. این اقدام با زندانی کردن، تبعید، ترور و دادن اطلاعات مبارزان فلسطین به جوخه‌های ترور صهیونیستی انجام می‌شد. نتیجه این سرکوب ها، شهادت مبارزان فلسطینی و اقدامات دامنه دار صهیونیست‌ها بدون هیچ مانعی در عرصه فلسطین بود.

رفتن به پشت پرده

نکته مهمتر اینکه انگلستان پس از ۲۹ سال حمایت از صهیونیست‌ها در تأسیس رژیم صهیونیستی هنگامی که این دولت منحوس اعلام موجودیت کرد به پشت رفت. انگلیسی‌ها که شبانه حتی سلاح‌های فردی خود را نیز برای صهیونیست‌ها گذاشتند و با کشتی‌های خود با سربازان بدون سلاح به انگلستان بازگشتند. هنگامی که صهیونیست‌ها اعلام موجودیت کردند رژیم صهیونیستی را به رسمیت نشناختند. دو سال هنگامی که در سازمان ملل رژیم صهیونیستی تلاش می‌کرد به عنوان یک دولت به رسمیت شناخته شود به عضویت این رژیم رأی ممتنع داد؛ و حالا نیز در همین موضع اعلام می‌کند این دولت، آنچه که انگلستان تصور می‌کرد نبود در حالی که هم ریشه و تنه این شجره خبیثه توسط خود آن‌ها رشد و نمو یافته است.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/