احمدی:
تدریس زبانهای محلی در مدارس و دانشگاه‌ها باید به زبان فارسی باشد
عضو کمیسیون آموزش مجلس گفته طرح تدریس زبانهای محلی و قومی در مدارس و دانشگاه‌های کشور، زبان ملی و معیار کشور را تهدید نمی‌کند.
محمدرضا احمدی عضو کمیسیون آموزش مجلس در گفتوگو با باشگاه خبرنگاران جوان، اطمینان خاطر داده که طرح تدریس زبانهای محلی و قومی در مدارس و دانشگاه‌های کشور موجب تهدید زبان ملی و معیار کشور نیست. او گفته «تأکید کرده‌ایم در رسانه‌ها یا تدریس‌ها و مکالمات حتماً از زبان رسمی استفاده شود و تدریس زبان و گویش‌های محلی باید به زبان فارسی صورت بگیرد.»
احمدی اضافه کرده «چون در قانون به زبان محلی توجهی نشده، فرزندان ما برای استفاده از زبان محلی و یاد گرفتن آن خجالت می‌کشند.»
این نماینده توضیح داده که گویش‌های محلی در این طرح کمیسیون آموزش استانی میشود و آیین نامه لازم دارد. تیر ماه امسال طرح اجرای اصل ۱۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اعلام وصول شد که از آن با عنوان «طرح تدریس زبانهای محلی و قومی در مدارس و دانشگاه‌های کشور» یاد میشود. این طرح که کلیاتش در کمیسیون آموزش مجلس تصویب شده، دولت را مکلف خواهد کرد «نظام آموزشی زبان و ادبیات را برای زبانهای محلی و اقوام از طریق وزارتخانه‌های آموزش و پرورش و علوم در حد امکانات موجود تدوین و اجراء کند که تدریس ادبیات زبانهای محلی و اقوام در مناطق سکونتیشان در مدارس و مراکز آموزش عالی در کنار زبان فارسی مجاز باشد.»
طراحان متن اولیه این طرح به اصل پانزدهم قانون اساسی استناد کرده‌اند. قانون اساسی جمهوری اسلامی فارسی را زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران و همچنین اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی دانسته اما استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانههای گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس را در کنار زبان فارسی آزاد اعلام کرده است.
اما منتقدان این طرح که برخی از آنها نمایندگان مجلس هستند، معتقدند تصویب چنین طرحی موجب منازعه گویشوران زبانهای محلی خواهد شد. از سوی دیگر بعضی به متن توجیهی طرح انتقاد کرده‌اند که در آن نوشته شده «اصل ۱۵ قانون اساسی بر حق تحصیل به زبان مادری در کنار زبان فارسی در مدارس تأکید دارد»؛ آنها تفسیر طراحان را نادرست و ابزاری خوانده‌اند. یک کاربر در توییتر نوشته قانون اساسی به تدریس زبان محلی و نه تحصیل و آموزش به زبان محلی به صورت اختیاری و غیر الزام‌آور تصریح کرده است.
پیشتر تدریس زبانهای محلی بحث‌برانگیز شده بود. سال ۹۵ علی یونسی دستیار ویژه رئیس جمهوری در امور اقوام و اقلیت های دینی و مذهبی از دستور کار دولت برای تدریس زبان مادری برای اقوام مختلف ایرانی در دستور کار دولت وقت خبر داده بود که با مخالفت‌هایی از جمله «ایجاد مخاطرات امنیت ملی» همراه شد. با این حال موافقان، طرح تدریس زبانهای محلی و قومی در مدارس و دانشگاه‌های کشور را موجب حفظ فرهنگ و گفتمان مناطق مختلف کشور می‌دانند.
انتهای پیام/
این برمی گردد به اینکه سیاستمداران کشور چشم انداز آینده کشور را تا چه عمقی رصدمی کنند و طراحی سیاسی آنها چیست گرچه حق ونفع اینست که زبانهای محلی در برنامه های پرورشی وامورتربیتی دانش آموزان گنجانده شود تا حق مهاجران به یک شهر یا روستا یا شهرستان واستان تضییع نشود وآنها هم به امورات محل زندگی خود اِشراف کامل داشته باشند. یادآورمی شود اقوامی که زبان وحتی نام خانوادگی وهویتهای فامیلی خود راپوشاندند وآنرا تغییردادند نسل بعدی خود رابه ابهامات ناعلاج سپردند وآنان رابی هویتشان کردند. لذا عقل حکم می کند هرفردی ازملیت وقومیت خود دفاع کند واشتباهات فاحش اشخاص درتمام اقوام امری طبیعی است وبخاطر این امور کسی نباید هویت خود راجعل یا تغییر دهد.