باشگاه خبرنگاران جوان، رضا غیاثوند گفت: این بیماری بیشتر در نوجوانان یا جوانان دیده می‌شود؛ اما احتمال بروز آن در هر سنی وجود دارد. این شرایط می‌تواند منجر به ایجاد عوارض حاد و جدی همچون کم آبی در بدن، مشکلات در ریتم قلب و آسیب دائمی به مری شود.

به گفته متخصص تغذیه نشانه‌های پرخوری عصبی به این شرح هستند:

این بیماری با پرخوری‌های مکرر شناخته می‌شود که معمولا با پاکسازی همراه است. در طول دوره‌های پرخوری، بیمار حس می‌کند کنترل خود را بر روی غذا خوردن از دست داده است. به همین خاطر احساس شرمندگی، گناه یا ناراحتی خواهد داشت و سعی می‌کند رفتار خود را از دید سایر افراد پنهان کند. برای جبران چنین رفتارهایی، بیمار تلاش می‌کند پاکسازی‌های لازم را انجام دهد. این پاکسازی معمولا در برگیرنده استفراغ عمدی، استفاده از ملین‌ها و تمرینات ورزشی شدید است.

او گفت: تشخیص پرخوری عصبی بعد از معاینه، آزمایش خون و ادرار و ارزیابی روانی انجام می‌شود. در آزمایش خون و ادرار پزشک متخصص به دنبال تعادل الکترولیت‌ها یا کم آبی خواهد بود. بررسی قلب، ریه‌ها و استخوان‌ها نیز انجام می‌شود.

از آن جایی که پرخوری عصبی به عنوان یک بیماری روانی در نظر گرفته می‌شود، پزشکان از معیار‌های موجود در پرسشنامه DSM استفاده می‌کنند. این راهنما بیان می‌کند که به منظور تشخیص افراد مبتلا به پرخوری عصبی، باید یک فرد دوره پرخوری و پاکسازی را حداقل به مدت یک هفته و دوره زمانی سه ماهه داشته باشد.

غلبه کردن بر پرخوری عصبی به نظر فرایند دشواری می‌رسد؛ زیرا بیماران به چرخه خوردن و پاکسازی پایبندند. به همین خاطر شکستن چنین چرخه‌ای بسیار سخت خواهد بود، به خصوص اگر درمان به درستی انجام نشود.

به گواه آمار به طور کلی حدود یک سوم از بیماران بهبود می‌یابند و یک سوم از آن‌ها همان گونه که قبلا بوده‌اند، باقی می‌مانند. یک سوم از بیماران نیز در طول زمان بدتر می‌شوند. درمان پرخوری عصبی شامل ترکیبی از روان درمانی، استفاده از دارو، آموزش تغذیه‌ای و گروه‌های حمایتی است.

متخصص تغذیه گفت: مشاوره نیز ممکن است دربرگیرنده درمان‌های رفتاری شناختی یا خانواده درمانی باشد. درمان رفتاری شناختی نیز به منظور آموزش افراد برای تشخیص رفتار‌ها و افکار پرخطر مورد استفاده قرار می‌گیرد. خانواده درمانی نیز برای افراد جوان یا کودکانی که مبتلا به این بیماری هستند، استفاده می‌شود.

خانواده درمانی روی حمایت خانواده و والدین تکیه دارد. گروه‌های حمایتی برای افرادی که مبتلا به پرخوری خفیف هستند و مشکلات سلامتی دیگری ندارند، مفید است.

انتهای پیام/