مرگ و زندگی زاینده رود
زاینده رود حدودا از سال ۱۳۸۶ جریان دائمی خود در کل مسیر را از دست داد و خشک شدن آن در شهر اصفهان باعث مشکلات زیست محیطی و خسارات جبران ناپذیر در حوزه کشاورزی و بیکار شدنِ چندصدهزار ساکنین پایین دست رودخانه و مهاجرت فصلی یا کامل آن‌ها به استان‌های دیگر شد. باز هم انتظار برای دیدن آب در زاینده رود در چشمان مردمان این دیار خانه کرد و ماند. هر بار با باز و بسته شدن این رود حال ناخوشی را با خود به ارمغان می‌آورد. امیدی که نا امید می‌شود. پل‌های تاریخی در حال مرگ، نگاه پر حسرت کشاورزان، حال ناخوش مردم، نابودی گونه‌های پرندگان مهاجر و نگاه منتظر آینده اتفاقی تلخ و تراژدی تکراری این روز‌های اصفهان است. این تصاویر حاصل دو بار باز و بسته شدن آب زاینده رود است.
۱۵ / ۱۲ / ۱۴۰۰ - ۰۸:۰۲
/
به جای انتقال آب به کرمان و یزد ،آب خلیج فارس را به آنجا انتقال بدن
البته بیشتر آب زاینده رود را صنایع فولاد و ذوب آهن مصرف میکنند (برای سردکردن دستگاه ها ) فکری به حال این صنایع بکنند.
زاینده رود و تالاب گاوخونی بعنوان سپردفاعی پیشروی کویر شرق ایران بسمت غرب عمل میکرد و با خشکاندن ان این سپر دفاعی ویران شد.خشکسالی و کویر و خشم طبیعت قوم و قبیله و استان نمیشناسد انانکه به خشکی زاینده رود میخندند و بی تفاوتند روزی دامان خودشان را خواهد گرفت..اسیاب انتقام طبیعت به نوبت است اگر نگاه ملی و انسانی نشود
خدا کند باران ببارد