رضا حیدری پیرامون رویداد‌های ماه شعبان گفت: شعبان ماهی است که شاخه‌های کسب فضیلت فراوانی را دارد، نماز، روزه، زکات، امر به معروف و نهی از منکر، نیکی به پدر و مادر، خویشان و همسایگان، ایجاد صلح و صفا بین مردم، صدقه دادن به فقرا و مساکین از جمله مقوله‌های مهم و ویژه ماه شعبان محسوب می‌شود.

وی اهمیت اعمال خیر در ماه شعبان را بر شمرد و ابراز کرد: «پیامبر اکرم (ص)» انجام هرگونه عمل صالح در ماه شعبان را ارزنده می‌دانند ایشان فرموده اند: هرکس برای خدا نماز مستحبی بخواند و هرکه در این ماه روزه بگیرد و هرکه میان زنی با همسرش، یا پدری با فرزندش، یا خویشاوندان، یا زن و شوهر بیگانه‌ای آشتی دهد و کسی که پریشانی را آسوده و سبک کند، از طلبی که از او دارد، یا از طلبش از عهده مدیون بکاهد و کسی که در حساب خود نظر کند و قرض کهنه‌ای را بر عهده خود ببیند که طلبکارش از به دست آوردنش مأیوس شده، پس آن را به صاحبش برگرداند از ثواب بسیاری برخوردار است.

حیدری در همین راستا ادامه داد: کسی که یتیمی را سرپرستی کند و کسی که سبک مغزی را از ضربه زدن به آبرو و ناموس مؤمنی باز دارد و کسی که قرآن کریم یا بخشی از آن را قرائت کند و کسی که خدا را یاد کند و نعمت‌هایش را بر شمارد و اقدام به سپاسگزاری نماید و کسی که از بیماری عیادت کند در این ماه بسیار ثواب می‌برد.

وی به دیگر اعمال ثواب ماه شعبان اشاره و بیان کرد: کسی که به پدر و مادر یا یکی از آن‌ها نیکی ورزد و آن‌که پیش از رسیدن روز اوّل شعبان پدر و مادر خویش را به خشم آورده بود و در این روز خشنودشان نماید و هرکه جنازه‌ای را تشییع کند و هرکه در این ماه مصیبت‌زده‌ای را دلداری دهد و هرکس در این روز چیزی از ابواب خیر را بجا آورد از آویختگان به درخت طوبی است.

رویداد‌های ماه شعبان

این کارشناس علوم قرآنی به رویداد روز سوم ماه شعبان اشاره و ابراز کرد: روز سوم ماه شعبان مصادف است با ولادت «امام حسین (ع)» ایشان بخاطر عدالت خواهی به شهادت رسیدند. وقتی فاسق بودن یزید بر همگان آشکار شد، «امام حسین (ع)» بر خود واجب دیدند که علیه او قیام کنند، قیام «امام حسین (ع)» در اعتقاد مسلمانان تا حد زیادی برخاسته از آن است که وی در راه خدا از جان و مال و نزدیکان خود گذشت تا حقیقت و عدالت را به یاد جامعه خفته زمان خود بیاورد.

وی در همین راستا بیان کرد: «حسین بن علی (ع)» القاب فراوانی دارد که برخی از آن‌ها با القاب برادرش «امام حسن (ع)» مشترک است؛ مانند «سید شباب أهل الجنة؛ سرور جوانان بهشتی»، پیش از به دنیا آمدن «امام حسین (ع)» پیش گویی‌های در مورد ولادت ایشان انجام شده بود روایت است که «امام صادق (ع)» فرمودند: جبرئیل خدمت «پیامبر اکرم (ص)» آمد و عرض کرد:‌ای محمد! به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت «فاطمه زهرا (ع)» ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت این رویداد تا سه مرتبه تکرار شد و در بار سوم نیز جبرئیل فرود آمد و گفت:‌ای محمد! پروردگار سبحان سلامت می‌رساند و تو را به این امر مهم بشارت می‌دهد که امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است. «پیامبر اکرم (ص)» با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: پذیرفتم و به آن خرسندم. آنگاه «پیامبر اکرم (ص)» این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت «فاطمه زهرا (س)» رسانید و ایشان نیز به پدر ارجمندشان فرمودند: پدرجان! من نیز به تولد این مولود خجسته خرسندم.

حیدری پیرامون ولادت «امام حسین (ع)» اظهار کرد: از «امام صادق (ع)»روایت شده است: هنگامی که «امام حسین (ع)» دیده به جهان گشود، جبرئیل امین از سوی پروردگار متعال مأمور گردید تا همراه هزار فرشته، جهت تهنیت و شادباش گویی به نوزاد «فاطمه زهرا (س)»، به زمین فرود آیند. عالیترین، صمیمی‌ترین و گویاترین رابطه معنوی و ملکوتی بین «پیامبر اکرم (ص)» و «امام حسین (ع)» را می‌توان در این جمله «پیامبر اکرم (ص)» خواند که فرمودند: «حسین از من و من از حسینم».

ولادت حضرت «عباس (ع)»

وی به رویداد روز چهارم شعبان پرداخت و ابراز کرد: روز چهارم شعبان مصادف است با ولادت حضرت «عباس (ع)»؛ ایشان پس از تولد در مکتب پدربزرگوار مهربان و مادر فهیمشان پرورش یافت و به رشد و تکامل رسید. همچنین در همراهی برادرانش «امام حسن مجتبی (ع)» و «امام حسین (ع)» رادمردی و رزمندگی را تجربه کرد، حضرت ابوالفضل العباس (ع)» در آغاز خلافت پدرش «امام علی (ع)»، ده ساله بود و در همین سنین در تمام نبرد‌های آن حضرت حضور فعال داشت و همچون مردان کار آزموده و رزم‌آور با دشمنان پدرش به نبرد می‌پرداخت پس از شهادت «امیرالمومنین (ع)»، لحظه‌ای از یاری و همراهی برادرانش «امام حسن (ع)» و «امام حسین (ع)» غافل نشد و حفاظت آنان را بر عهده داشت. اوج دلیری، فداکاری و وفاداری «عباس بن علی (ع)» در واقعه کربلا آشکار گردید.

ولادت «امام سجاد (ع)»

وی رویداد روز پنجم ماه شعبان را توصیف و اظهار کرد: «امام سجاد (ع)» زنده کننده پیام عاشورا بودند ایشان به همراه عمه بزرگوارشان حضرت «زینب کبری (ع)» چهره پر فریب بنی امیه را رسوا کردند و پیام واقعه کربلا را به گوش همگان رساندند تاثیر این واقعه بر «امام سجاد (ع)» به نحوی بود که این امام بزرگوار تا پایان عمر خود همواره با ذکر مصیبت «امام حسین (ع)» و یارانشان گریه می‌کردند.

ولادت حضرت «علی اکبر (ع)»

وی یازدهمین روز ماه شعبان را مصادف با ولادت حضرت «علی اکبر (ع)» دانست و افزود: حضرت «علی اکبر (ع)» در واقعه کربلا جزو اولین هاشمیانی بود که به جنگ دشمن شتافت «امام حسین (ع)» در تربیت ایشان آموزش قرآن و معارف اسلامی و اطلاعات سیاسی و اجتماعی به ایشان تلاش بلیغی به عمل آوردند و از وی یک انسان کامل و نمونه ساختند و شگفتی همگان از جمله دشمنانشان را برانگیختند.

ولادت «امام زمان (عج)»

وی به واقعه روز پانزدهم شعبان اشاره و اظهار کرد: روز پانزدهم شعبان مصادف است با ولادت با سعادت «حضرت مهدی (عج)»؛ محل تولد «امام زمان (عج)» در شهر سامرا بود که در آن زمان به دلیل ترس دشمنان از ولادت «امام زمان (عج)»؛ تولد ایشان در خانه «امام حسن عسکری (ع)» به صورت پنهان انجام شد.

حیدری پیرامون «امام زمان (عج)» خاطر نشان کرد: «امام زمان (عج)» از آغاز تولد شان به امر و مشیت الهی در پس پرده غیبت قرار گرفت و جز پدر گرامی‌اش «امام حسن عسکری (ع)» و مادر گرامی شان حضرت نرجس و عمه پدرشان حکیمه خاتون و برخی از خواص و نزدیکان، نمی‌توانستند به طور آزاد و دلخواه ایشان را زیارت کنند. زیرا خلفای عباسی و عاملان و حاکمان ستم پیشه آنان، وجود شریف آن حضرت را مانع ستمگری خویش می‌دیدند و فرعون‌وار در صدد یافتن مهدی موعود و کشتن «امام زمان (عج)» بودند لذا تا هنگامی که خداوند متعال اراده‌اش بر این تعلق نگیرد که آن حضرت آشکار نشود و قیام سراسری خویش را آغاز و حکومت واحد جهانی را برقرار نمی‌کند.

منبع: میزان