در سراسر منطقه آمریکای لاتین، دولت‌های ضداستعماری یا به قدرت رسیده‌اند و یا درحال روی کار آمدن هستند. در پرو، هندوراس و آخرین کشور‌ها یعنی شیلی و نیکاراگوئه، نامزد‌های چپ‌گرا به پیروزی رسیده‌اند. دلیل پیروزی آن‌ها هم این است که مردم این منطقه بیشتر گرایش دارند دولتی را انتخاب کنند که بتواند ثروت را عادلانه‌تر در جامعه تقسیم کند.

هادی اعلمی، کارشناس مسائل آمریکای لاتین در این باره می‌گوید «مردم آمریکای لاتین اقدامات انجام گرفته از سوی دولت‌های چپ‌گرا یا راستگرا را دیده اند و وقتی به گذشته رجوع می‌کنند، تجربه بهتری از زندگی را تحت مدیریت دولت‌های چپ گرا به یاد می‌آورند.»

برزیل از دیگر کشور‌هایی است که ظرفیت همراهی با کشور‌های ضداستعماری منطقه آمریکای لاتین را در تمایل مردم این کشور به انتخاب دوباره لولا داسیلوا رئیس‌جمهور اسبق نشان داده است. داسیلوا سیاستمدار مخالف امپریالیسم، دو بار متوالی در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶ به عنوان رئیس‌جمهوری برزیل برگزیده شد. او در سال ۲۰۱۸ با اتهام فساد روانه زندان شد. اما تبرئه وی در سال گذشته (اوایل ۲۰۲۰) از اتهامات «فساد» مالی، راه را برای حضور دوباره اش هموار ساخته است. مردم برزیل قرار است، دوم اکتبر سال ۲۰۲۲ میلادی به پای صندوق‌های رای بروند.

درعین حال شرایط آمریکای لاتین در سال‌های اخیر تغییر کرده تا به گفته اعلمی «نقش ایالات متحده در منطقه آمریکای لاتین به شدت کاهش پیدا کرده و به جز سیستم مبادلات مالی و دلار ابزار دیگری برای اعمال نفوذ در این مناطق نداشته باشد.»

بهمن امسال بود که نشریه اسپانیایی El Nuevo Herald نوشت « طبق تحلیل کارشناسان، ونزوئلا در ماه های اخیر با دو برابر کردن تولید نفت به بالاترین ظرفیت تولیدی خود نزدیک شده و با کمک ایران و سایر کشورهای حامی، موفق به مقابله با تحریم های آمریکا شده است.»

ایران با وجود تحریم‌های آمریکا، خرداد 99 و در زمان دولت دوازدهم، پنج نفتکش با نام‌های کلاول، فارست، پتونیا، فورچون و فاکسون حامل ۱٫۵۳ میلیون بشکه بنزین و مواد پالایشی را به ونزوئلا ارسال کرد.

همچنین مهر امسال نیز خبرگزاری رویترز گزارش داد که شرکت‌های ملی نفت دو کشور، قرارداد معاوضه نفت فوق سبک و ایران و نفت فوق سنگین ونزوئلا امضا کرده‌اند.

اعلمی می‌گوید «ایران و آمریکا در منطقه آمریکای لاتین به لحاظ ایدئولوژیک دارای تعارض منافع هستند و به همین دلیل، آمریکا نسبت به حضور ایران در آمریکای لاتین به ویژه در ونزوئلا، حساسیت بی‌جایی دارد. اگر دولت‌های قبلی ایران، روابط اقتصادی خود را با کشور‌های این منطقه پیوسته و جدی دنبال می‌کردند، ایران جای پای بهتری در بقیه کشور‌های آمریکای لاتین مثل ونزوئلا داشت.»