صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم؟! اشک‌ها و بی تابی‌های «آیت الله جوادی آملی» این عالم بزرگوار در سوگ از دست دادن همسرشان، قطعا خیلی‌ها را به تفکر واداشت و چهره متفاوتی را از این مرد بزرگ در نگاه مردم ترسیم کرد. شاید اینگونه وداع با همسر توسط چهره‌های مذهبی خیلی مرسوم نباشد، اما آیت الله جوادی آملی به شکلی ناخواسته، درس بزرگی به همه مردم داد تا شیوه عاشقانه زیستن را بیاموزند و از بروز محبتشان نهراسند.

غم و بی تابی این مرجع تقلید نسبت به درگذشت همسرشان، نمونه مشت از خروار است، چراکه ایشان همواره نسبت به مقام زن و تکریم آن بسیار تاکید داشته و آنچنان مفصل در این زمینه سخن گفته و نوشته‌اند که عاشقانه‌های امروز ایشان برای همسرشان، اصلا دوراز انتظار نیست و البته می‌تواند الگویی باشد برای تمام کسانی که درپی عمل به فرمایشات الهی هستند و می‌خواهند سبک زندگی خود را براساس زندگی انبیا و بزرگان دین پیش ببرند. چه بساکه دین ما پر است از احادیث و روایاتی از زندگی ائمه اطهار (ع) که با همسرانشان یک زندگی عاشقانه توام با احترام داشته‌اند و حتی آنان نیز در فراق شریک زندگیشان، گریسته و بی تاب شده‌اند.

گفته میشود زمانی که خبر درگذشت حضرت فاطمه زهرا (س) را به امیرالمومنین (ع) دادند، ایشان از شنیدن این موضوع، از حال رفتند و وقتی به هوش آمدند، فرمودند:" بمن العزاء یا بنت محمد (اى دختر رسول خدا به چه کسى در این مصیبت تسلیت باید گفت) و سپس فرمودند:" کنت بک اتعزى ففیم العزاء من بعدک؟ (اى سیده النساء من اندوه و غمم را به تو تسلى مى‏دادم، بعد از تو به چه کسى خود را تسلیت دهم؟)؛ به واقع، عشق و وابستگی حضرت فاطمه (س) و حضرت علی (ع) آنقدر عظیم بوده که با نگاهی به زندگی این بزرگواران به راحتی می‌توان روایات بسیاری از رابطه خاص و عاشقانه پدرو مادر سادات مشاهده کرد. در روایتی آمده است که امیرالمومنین (ع) به منظور ابراز محبت به همسرشان می‌فرمایند: «روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسک الوقاء (روح من فدای روح تو و جان من سپر بلای جان تو باشد)»

باتوجه به آموزه‌های دینی و تاکیداتی که دین اسلام نسبت به روابط محبت آمیز میان زوجین و تکریم زنان در کانون خانواده داشته است، طبیعتا عالمان دینی نیز از این الگو پیروی کرده و دستورات الهی را مبنای زندگی خود قرار می‌داده اند. چه بساکه مرور خاطرانی مرتبط با سبک زندگی برخی از علما، ارتباط آن‌ها با همسران و نگاهشان به جایگاه زن در خانواده می‌تواند گشایشگر باشد.

آیت الله بهجت

همسرشان را به زحمت نمی‌انداختند

می‌گویند اگر اختلاف نظر یا مشکلی میان آیت الله بهجت و همسرشان پیش می‌امده، آیت الله سکوت می‌کردند و برای جلوگیری از هرگونه بحت و ناراحتی، چندساعتی به اتاق می‌رفته و وقتی بیرون می‌آمدند، طوری رفتار می‌کردند که انگار آب از آب تکان نخورده است. همچنین آیت الله بهجت همیشه تلاش می‌کردند تا زحمت اضافی به گردن همسرشان نیندازند. مثلا گاهی که برایشان مهمان می‌آمده، خودشان دست به کار شده و از مهمانشان پذیرایی می‌کردند، زیرا مقید بودند که زحمت پذیرایی از مهمان را به گردن همسرشان نیندازند.

شیخ احمد کافی

در خانه آشپزی می‌کردند

شیخ احمد کافی از مقام و منزلت بسیار بالایی نزد مردم برخوردار بودند و به سبب رسالتی که بردوش خود احساس می‌کردند، همواره در سفر به سرمی برده و مشغله بسیاری داشته اند، اما با این حال، هیچ گاه از خانه و خانواده غافل نمی‌شده و حواسشان به همسر و فرزندانشان بوده است. گفته می‌شود، شیخ احمد کافی وقتی به خانه می‌آمد، به رغم تمام خستگی‌ها، عبا و عمامه را کنار می‌گذاشته و به کمک همسرشان می‌رفتند. ایشان در کار‌های خانه، همسر خود را همراهی و حتی گاهی آشپزی هم می‌کردند.

علامه طباطبایی

در غم فراق همسر تا مدت‌ها گریه کردند

علامه طباطبایی ارزش و جایگاه ویژه‌ای برای همسرشان قائل بودند، بطوریکه وقتی تفسیر المیزان تمام شد، گفتند: «هرکار علمی که انجام داده و هر کتابی که نوشته‌ام، نصفش برای همسرم است. " عشق و علاقه علامه به همسرشان آنقدر زیاد بود که وقتی ایشان به رحمت خدا رفتند، علامه تا مدت‌ها نمی‌توانستند تدریس کنند و فقط با صدای بلند گریه می‌کردند. علامه در وصف این فراق گفته بودند: «وقتی این بانو از دنیا به سرای آخرت شتافت، زندگی من دگرگون شد.» البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که همسر علامه طباطبایی هم در دوران زندگی با علامه، سختی‌های بسیاری را متحمل شد و زندگی در یک اتاق را به زندگی مرفه ترجیح داد و هیچ گاه علامه را در مسیر کسب علم و معارف تنها نگذاشت.

آیت الله حائری شیرازی

در کار‌های خانه کمک حال همسرشان بودند

آیت الله حائری از آن مردان بزرگی بودند که کارکردن مرد در خانه و کمک کردن به همسر را جهاد می‌دانستند و خودشان نیز در انجام چنین کار‌هایی از جارو زدن خانه گرفته تا پاک کردن سبزی پیش قدم بودند. ایشان همیشه در منبرهایشان تاکید می‌کردند و می‌گفتند: «مرد باید سختی‌های کار همسرش را در خانه ببیند و خودش را جای او بگذارد. زن خدمتکار نیست به قول مولایمان امام علی (ع)، زن گل است. مرد وقتی در خانه کار کند، کمک زنش باشد، ظرف‌ها را بشوید، خیاطی کند، بچه‌داری و جارو کند، جهاد کرده و به وظایف شرعی خود عمل کرده است».

آیت الله حائری یزدی

همسرشان را به دوش می‌کشیدند

آیت اله حائری یزدی به وفاداری به همسرشان بسیار زبانزد بودند و از هیچ تلاشی برای جلب رضایت همسرشان دریغ نکردند. زمانی که همسر ایشان در سال‌های آخر عمر نابینا شد، آیت الله حائری یزدی، شب‌ها همسر خود را روی دوش می‌گذاشتند و او را به پشت بام می‌بردند تا گرما او را اذیت نکند. این مردبزرگ به رغم اصرار همسرشان در زمان نابینایی، راضی به ازدواج مجدد نشدند و وقتی کسی به ایشان پیشنهاد ازدواج می‌داد، ایشان می‌گفتند: «درست است که چشم ندارد، اما دل که دارد! من دل او را نمی‌شکنم.»

منبع: فارس