ششمین کرسی آزاداندیشی با عنوان مهاجران افغانستانی در ایران؛ چالش‌ها و راهکارها با حضور محمدجلال عباسی شوازی استاد جمعیت‌شناسی دانشکده علوم اجتماعی و پویا علاءالدینی دانشیار توسعه و سیاستگذاری اجتماعی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد.

پویا علاءالدینی دانشیار توسعه و سیاستگذاری اجتماعی دانشکده علوم اجتماعی گفت: تمهیدات ایران در مقابل مهاجران افغانستانی طی ۴۰ سال گذشته تغییرات زیادی داشته است که می‌توان به درهای باز، بازگشت به وطن و ساماندهی اشاره کرد.تمهیدات ایران در مقابل مهاجران وجوه مثبت زیادی داشته است و برخی از مشکلات با گذر زمان نیز حل شده است. اما باید چارچوبی بهتر برای حضور مهاجران افغانستانی در ایران تهیه شود که هدف اصلی آن ادغام مهاجرانی باشد که زمان زیادی است در کشور حضور دارند.

وی ادامه داد: مهاجران افغانستانی به دلیل حضور طولانی مدت در ایران توانستند در موقعیت‌های مختلفی حضور داشته باشند و همچنین برای ادغام مهاجران تلاش داشتند اما با محدودیت‌های شغلی و حتی افتتاح حساب، مواجه بوده و هستند،این در حالی است که مهاجران بین‌المللی در برخی از کشورها مثل آمریکا موجب رشد و شکوفایی آن کشور شده‌اند و حتی در آلمان مهاجران به موقعیت‌های برتری دست یافته‌اند و امکان شرکت در انتخابات نیز برای آنها فراهم است. در مورد وضعیت مهاجران افغانستان باید ادغام مهاجران مورد توجه قرار گیرد و اصل باشد.

علاءالدینی اظهار کرد: آموزش در کشور ما همگانی است اما موانع زیادی برای تحصیلات مهاجران افغانستانی وجود دارد. دولت ایران باید از طریق رسانه‌ها نسبت به تاریخ و فرهنگ مشترک ایران و افغانستان محتواهایی تولید کند همچنین تمهیدات را به گونه‌ای انجام دهد که تعارض نداشته باشند چرا که باعث سرخوردگی مهاجران می‌شود.

وی گفت: مشارکت جامعه افغانستانی در تصمیم‌گیری‌های قانونی حائز اهمیت است از این رو باید قوانین بازبینی شوند و حق تابعیت را به کسانی که طولانی مدت در ایران حضور دارند، اعطا شود.

در ادامه محمدجلال عباسی شوازی گفت: ۵۰۰ هزار نفر از مهاجران افغانستانی در ایران دارای مجوز و مدرک هستند و بین ۲.۵ تا ۳ میلیون نفر بدون مدرک و مجوز در ایران حضور دارند و در مجموع حدود ۵ میلیون مهاجر افغانستانی در ایران سکونت دارند.