اختلاف سنی مناسب والدین با فرزندان چقدر است؟ آیا اختلاف سنی زیاد مانند گذشته‌ها میتواند مشکل ساز باشد یا اختلاف سنی کم‌تر بهتر است و باعث می‌شود که والدین درک بهتری از روحیات فرزندشان داشته باشند؟
همانطور که اختلاف سنی زیاد می‌تواند مشکلاتی در رابطه بین والدین و فرزندان ایجاد کند، اختلاف سنی کم هم میتواند برایشان مشکل ساز شود. قبلا سرعت تغییرات و تفاوت بین نسل‌ها بسیار کند و ناچیز بود به همین دلیل گفته میشد که فاصله سنی زیاد بین والدین و فرزندان میتواند باعث عدم درک و تفاهم درست بین آن‌ها شود و زبان مشترکی با هم نداشته باشند و فرزندان در سنین نوجوانی درگیر دوستان خیابانی شوند، ولی در حال حاضر تفاوت نسل به قدری زیاد شده است که حتی دو نفر با یک دهه اختلاف سنی هم توانایی درک یکدیگر را ندارند پس دیگر نمیتوان از این استدلال برای مزیت زودتر بچه دار شدن صحبت کرد.

در حال حاضر مهم این است که والدین از نظر روانشناسی روند صحیح رشد سنی فرزندان و نیازهایشان در سنین خاص را بیاموزند و تعاملی دوستانه و دلسوزانه با فرزندانشان داشته باشند و همیشه از نظرات و مشورت‌های فرزندشان با توجه به سنش در کار‌های مختلف استفاده کننند تا فرزندشان به آن‌ها اعتماد داشته باشد و آن‌ها را بهترین پشتیبان زندگی اش بداند و مطمئن باشد اگر دچار اشتباه یا لغزشی شد خانواده بهترین پناه او است و میتواند همیشه روی آن‌ها و راهنمایی‌ها و تجربیاتشان برای بهتر شدن و درست گرفتن از اشتباهاتش حساب کند.

اختلاف سنی مناسب والدین با فرزندان چقدر است؟

فرزند آوری در هر سن و سالی میتواند مزایا و معایب خاص خودش را داشته باشد، همانقدر که فرزند آوری بعد از ۴۰ سالگی میتواند آسیب رسان باشد، فرزند آوری قبل از ۲۰ سال هم برای سلامت مادر مضر است.

قبل از تصمیم گیری برای فرزند آوری در هر سنی که هستید باید در زندگی مشترک به ثبات برسید و مشکلات بین خود و همسرتان را حل کرده باشید تا بتوانید نیاز‌های مالی و عاطفی فرزندتان را برآورده کرده و به خوبی او را تربیت کنید.

بچه دار شدن در سنین بالاتر به معنی داشتن دانش و تجربه بیشتر برای تربیت و رشد کودک است و بچه دار شدن در سنین پایین‌تر به معنی داشتن انرژی بیشتر در نگهداری و همراهی و همبازی شدن با فرزندان است. به طور کلی میتوان گفت که اختلاف سنی مناسب والدین با فرزندان بین ۲۰ – ۴۰ سال است.

در پژوهشی که روی پدران و مادران انجام شده بود، ۸۰ درصد مادران و ۷۰ درصد پدران معتقد بودند که بهترین سن فرزند آوری دهه ۳۰ زندگی است، در این سن پدر و مادر از نظر اجتماعی به رشد و بالندگی کافی رسیده اند و در ثباتی نسبی از نظر شغلی، اقتصادی و خانوادگی رسیده اند و هدفشان مشخص است و دوندگی و دغدغه هایشان نسبت به دهه ۲۰ بسیار کمتر است.

علت اختلاف سنی زیاد والدین امروزی با فرزندان

امروزه شرایط جامعه تغییر کرده و مشاغل تخصصی‌تر شده اند و جوانان برای رسیدن به شغل مناسب باید مدتی را به تحصیل بگذرانند و دیرتر از گذشته وارد بازار کار می‌شوند و به همین دلیل دیرتر ازدواج میکنند و بچه دار می‌شوند.

از سویی دیگر شرایط اقتصادی و فراهم کردن وسایل زندگی سخت‌تر شده است و در صورتی که خانواده‌ها توان مالی کافی برای حمایت از ازدواج جوانان را نداشته باشند، زمان زیادی برای تامین حداقل‌های یک زندگی مشترک نیاز است.

از آنجا که جوانان امروز دیرتر به بلوغ اقتصادی و اجتماعی می‌رسند و کمتر تمایل به برعهده گرفتن مسئولیت خانواده را دارند، دیرتر به فکر ازدواج و فرزند آوری می‌افتند.

معایب بچه دار شدن در سن بالا

در نسل قدیم اطلاعات تربیتی و روانشناسی بسیار کمتر از امروز در دسترس بود و والدین نوجوانی و جوانی فرزندشان را با زمان خودشان مقایسه می‌کردند و انتظار داشتند که فرزندشان مانند آن‌ها رفتر کند، ولی امروزه با افزایش اطلاعاتی که در شبکه‌های اجتماعی به رایگان در دسترس همه هست در صورتی که والدین دغدغه پرورش درست فرزندان را داشته باشند و بخواهند رابطه خوبی با فرزندانشان بسازند فرقی نمی‌کند در چه سنی بچه دار شده باشند، رابطه سالم و خوبی که قرار است با فرزندانشان داشته باشد بستگی زیادی به تلاششان برای کسب اطلاعات در زمینه برقراری ارتباط درست با فرزندان و درک درستی از نیاز‌های آن‌ها در سنین مختلف دارد.

هر چه دغدغه آموزشی والدین در زمینه نیاز‌های کودکی، نوجوانی و جوانی فرزندان بیشتر باشد، احتمال بروز اختلاف صرف نظر از تفاوت سنی، کاهش پیدا خواهد کرد و جایش را به تعاملی سازنده خواهد داد.

۱ – بالا رفتن سن با تغییر نیاز‌ها و دغدغه‌ها همراه است و باعث می‌شود افراد دل مشغولی‌های متفاوتی داشته باشند، هر چه اختلاف سنی بین والدین و فرزندان بیشتر باشد تفاوت بیشتری بین نحوه تفکر آن‌ها ایجاد می‌شود.

۲ – اگر اختلاف سنی به قدری باشد که ظاهر والدین شکسته شد و شادابی و جوانی نداشته باشد ممکن است باعث شود که کودکان در مقابل همسالانشان خجالت بکشند و پدر و مادرشان را با دیگران مقایسه کنند.

۳ – افزایش سن باعث مش ود که شور اشتیاق افراد کمتر شود و حوصله کمتری برای تعامل با فرزندانشان داشته باشند.

۴ – فرزندآوری در سن بالا باعث سختی مسئولیت فرزندآوری می‌شود.

۵ – احتمال بروز اختلالات ژنتیکی در جنین و زایمان زودرس افزایش پیدا می‌کند و مادر باید تحت مراقبت ویژه‌ای قارر بگیرد. احتمال بروز پره اکلامپسی، فشار خون بالا و دیابت بارداری افزایش پیدا میکند و مادران باید بیشتر مراقب سلامت و تغذیه خودشان باشند.

۷ – از آنجا که توان جسمی والدین و حوصله شان در تعامل با کوکان کمتر می‌شود و بیشتر خودشان را درگیر مشغله‌های کاری میکنند، وقت کمتری برای بازی با کودکان یا به گردش بردن آن‌ها می‌گذارند.

۸ – تفاوت سنی زیاد بین فرزند و والدین باعث می‌شود زمانی که فرزند وارد بحران نوجوانی شود، والدین وارد بحران میانسالی شوند وتعارض بیشتری بینشان ایجاد شود.

مزایای بچه دار شدن در سن بالا

۱ – ثبات و آمادگی بیشتر برای بچه دار شدن

۲ – بالاتر بودن اعتماد به نفس، انعطاف پذیری و خودآگاهی

۳ – توان مالی بهتر برای تامین نیاز‌های اقتصادی فرزندان

۴ – شناخت بهتر از خود که منجر به حمایت بهتر از فرزندان و برقراری ارتباط بهتر می‌شود.

معایب بچه دار شدن در سنین پایین

۱ – در صورتی که قبل از بیست سالگی و قبل از اتمام رشد جسمی مادر و بسته شدن صفحات رشد استخوانی، دختری باردار شود احتمال این که بدنش از نظر تغذیه‌ای دچار کمبود شود و در آینده دچار پوکی استخوان، خرابی دندان، ضعف جسمی کلی، پیری زودرس و درد مفاصل شود بیشتر است.

۲ – مادری که از نظر روحی و عاطفی به تکامل نرسیده باشد نمیتواند به خوبی از پس مسئولیت بچه داری بر آید.

۳ – زمانی که فاصله کافی از ازدواج نگذشته باشد و زوجین به ثبات لازم نرسیده باشند بچه دار شدن میتواند دامنه اختلافات زوجین را افزایش بدهد.

۴ – فاصله سنی کم با فرزند میتواند باعث دادن آزادی بیش از حد به او شود که برای تربیت فرزند مضر است.

۵ – بارداری در سنین پایین به خصوص قبل از ۲۰ سالگی میتوانید برای مادر و جنین خطرساز بوده و احتمال زایمان زودرس را افزایش دهد.

۶ – عدم ثبات شغلی در سنین پایین‌تر میتواند از نظر اقتصادی خانواده را تحت فشار زیادی بگذارد و از تامین نیاز‌های فرزندانشان عاجز شوند.

مزیت بچه دار شدن در سن پایین

۱ – توان جسمی و نشاط روحی بیشتر برای بازی کردن همراه بچه‌ها و بردن آن‌ها به پارک و تفریحات مختلف.

۲ – درک بهتر بچه‌ها و رفتار دوستانه‌تر

۳ – احتمال کمتر برای ایجاد مشکلات ژنتیکی در جنین

منبع : عصر ایران