گیاه دارواش، گیاهی همیشه سبز و انگل درختان است که در درمان تشنج، آرتریت، مشکلات قلبی، سرطان، پوست، آسم، تب و ... موثر است.
این گیاه، به منظور انتشار به سایر درختان میزبان، انگلی دارای دانه‌های بسیار چسبنده است که به پر، پوست و سایر مواد پرندگان می‌چسبد.
بر اساس یک مطالعه اخیر، "چسب" روی این دانه‌ها می‌تواند الهام بخش چسب‌های زیست پزشکی جدید باشد.دانه‌های دارواش، توسط ماده‌ای موکوس مانند به نام ویسین احاطه شده اند، که از نانوالیاف سلولزی معلق در یک ماتریکس ژلاتینی تشکیل شده است.

ایده اصلی این است که وقتی پرندگان در حال خوردن توت‌ها هستند، دانه‌ها به منقار یا پرهایشان می‌چسبند و سپس به پوست درختان دیگر منتقل می‌شوند. در آنجا، آن‌ها به گیاهان دارواش دیگر تبدیل می‌شوند.

دانشیار پروفسور متیو هرینگتون، از دانشگاه مک گیل کانادا، پس از دیدن دخترش در حال بازی با توت دارواش چسبندهبه دستش، در مورد کاربرد‌های بالقوه ویسین در انسان کنجکاو شد. او با همکاری همکارانش از مؤسسه کلوئید‌ها و رابط‌های ماکس پلانک آلمان، تکنیکی را ابداع کرد که در آن الیاف ویسین خیس‌شده را می‌توان به لایه‌های نازک یا ساختار‌های سه‌بعدی تبدیل کرد.

چسب به دست آمده روی تعدادی مواد مختلف اعمال شد، سپس اجازه داده شد تا خشک شود. همانطور که این کار را انجام داد، الیاف سلولزی با یکدیگر هم تراز شدند و به یکدیگر متصل شدند. در نتیجه، مشخص شد که این چسب به خوبی به مواد مصنوعی مانند فلز، پلاستیک و شیشه، همراه با بافت‌های بیولوژیکی مانند پوست و غضروف می‌چسبد.

همانطور که گفته شد، افزایش رطوبت نسبی چسب (با قرار دادن آن در معرض بخار آب) باعث می‌شود الیاف متورم شوند و چسبندگی خود را روی یکدیگر آزاد کنند؛ بنابراین چسب را به راحتی از مواد مختلف جدا می‌کند و به عنوان یک امتیاز دیگر، زیست سازگار و زیست تخریب پذیر است.
در یک آزمایش، یک فیلم از چسب مبتنی بر ویسین با موفقیت برای مهر و موم کردن زخم‌های بریده شده بر روی پوست حیوان غیر زنده استفاده شد. در حالی که آن فیلم به اندازه‌ای انعطاف‌پذیر بود که بدون شکستگی با پوست حرکت کند، همچنان می‌توان آن را در صورت لزوم جدا کرد.اکنون برنامه‌ها مستلزم انجام تحقیقات بیشتر برای درک بهتر مواد شیمیایی در چسب هستند.
این تحقیق در مقاله‌ای که اخیراً در مجله PNAS Nexus منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطللس منتشره از دانشگاه مک گیل