حتی اگر موجودی غیر از انسان هم باشی بازهم وقتی در حرم آقا علی بن موسی الرضا قدم برمیداری یا دقایقی را روی فرش آستانش می نشینی، می‌فهمی که حرم آقا دنج ترین مکان ایران است.

همانجایی که با هر حالی که بروی، خوب تر برمیگردی! همانجایی که قوانین دنیا در آن ذره ای دخیل نیستند و زیر تمام حرف هایش آرامش خوابیده است.

مسکین و ثروتمند ندارد. آنجا که می‌روی همه در یک صف ایستاده اند، همه هم قد و قواره همديگر هستند و هیچکس نیست که بگوید من از تو برترم!

راست می‌گویند که امام رضا(ع) دل همه را می‌خرد و برایش مهم نیست تو گناهکاری یا عبد ترین بنده خدا...

راست می‌گویند که قوانین حرم مطهر رضوی، با تمام قوانین نوشته و نانوشته انسان ها فرق دارد!

اصلا زائران می‌روند به حرم آقا تا درآنجا یک دل سیر خالی شوند... یکی از مادیات و گناهانش، یکی از دردهای وجودی اش، یکی از بی مهری ها و سختی هایش، یکی هم از خستگی و درماندگی هایش.

حرم آقا علی بن موسی الرضا علیه السلام شفاست. شفای روح و شفای جان هردو وقتی دست بر ضریح مقدسش میکشی، میسر می‌شود. 

دنج ترین گوشه جایش فقط در حریم پاک و منزه امام رضا(ع) است و بس. این را تمام خوبان و تمام زائران درگاهش چه خوب می‌دانند.