حجت‌الاسلام علی سرلک، استاد حوزه علمیه گفت: کسی که می‌خواهد نذر کند، باید صیغه شرعی آن را به زبان بیاورد. فرقی نمی‌کند که به زبان فارسی باشد، یا زبان عربی. اگر صیغه شرعی به زبان جاری نشد، عملاً نذر شرعی صورت نگرفته است. یعنی اگر فردی نذر برنج کرده است، می‌تواند به جای آن آش بدهد. حتی اگر شرایطش مهیا نشد، می‌تواند نذرش را ندهد.

به گفته حجت‌الاسلام علی سرلک، وقتی صیغه نذر بر زبان جاری شد، باید طبق نذر عمل کرد. به عنوان مثال، اگر نذر کرده است که در راه خدا گوسفند قربانی دهد، اگر بخواهد گاو هم بدهد، قبول نیست.

این استاد حوزه علمیه در پاسخ به این سوال که آیا کسانی که نیت درونی کرده‌اند و نذر را به زبان نیاورده‌اند، مصداق نذر محسوب نمی‌شود، گفت: کسانی که نذر کرده‌اند و صیغه آن را به زبان نیاوردند، مشمول ثواب می‌شوند، ولی عنوان شرعی برایش درنظر گرفته نمی‌شود. چراکه عنوان شرعی یک‌سری لوازم حقوقی دارد و اگر فرد به نذر خود عمل نکرد، باید کفاره بدهد.

پیش از این، این استاد حوزه علمیه گفته بود، نقش نذری در جغرافیای فرهنگی ما ایجاد طراوت، توجه به نیازهای جاری در حمایت از فرهنگ توحیدی است. کسانی که نذر می‌کنند عملاً از یک جریان فرهنگی حمایت می‌کنند و جزو حمایتگران و بانیانی هستند که جریان فرهنگی مورد علاقه شان را پیش می‌برند. عموم کسانی که نذر می‌کنند نذر را به عنوان تحفه و هدیه و تقدیم می‌کنند تا به نوعی توجه خدا و اولیا را به دست بیاورند. به همین دلیل، نذر یک پیشکش عاشقانه است که از یک‌سو جریانات اجتماعی و فرهنگی را تقویت می‌کند و از سوی دیگر به شخص نذر‌کننده آرامش و تقرب به خدا می‌دهد.

به گفته وی، هرچه نذر از درجه خلوص و پاکی بیشتری برخوردار باشد، نذرکننده را هم به درجات بالاتر و تقرب بیشتر می رساند و نوعا باعث برآورده شدن حاجتش نیز می شود. آنچه نذر می شود بدلیل نسبتش به خدا یک جنبه معنوی و قدسی پیدا می‌کنند. به همین خاطر غذا ، شربت، آب و هرچیزی که از این طریق نسبتی با چنین حقیقتی برقرار کند گویا در شرایط جدید باز تولید می شود. ایموتو ژاپنی هم نشان داده حتی رفتار مولکولی آب در چنین نسبت‌هایی تغییر می‌کند.