حضرت سکینه (س)، دختر امام حسین علیه السلام و مادرشان حضرت رباب (س) بود و گفته شده که نام حضرت سکینه (س) را امینه، امنیه و آمنه و لقب ایشان سکینه به معنای وقار و سکون بوده است.

حضرت سکینه (س) همسر عبدالله اکبر، فرزند امام حسن (ع) بوده که در روز عاشورا همراه امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند.

اگرچه از زمان ولادت حضرت سکینه (ع) اطلاع دقیقی در دست نیست، ولی با توجه به فرمایش امام حسین علیه السلام خطاب به حضرت زینب (س) که فرمودند: «تو بهترین بانوانی» متوجه می‌شویم که ایشان در واقعه کربلا، بانوی رشیده بوده و به همین دلیل، بین ده تا سیزده سال، سن داشته و پنجم ربیع الاول را سالروز فوت حضرت سکینه (س) عنوان کرده اند.
از بانو بنت الشّاطی نقل است: «به حق که خانم سکینه به سبب اصل و نسب عالی و شرافت و منزلت بالایش، صاحب عزّت بی پایان و آشکاری است.» و مورّخ شهیر، غیاث الدّین میرخواند در کتاب حبیب السّیر گفته اند: «حضرت سکینه (س) دختر امام حسین علیه السلام را به خاطر جمال ظاهری و کمال باطنی و حسن خلق، عقیلة القریش گفته اند.»

گفته شده است که حضرت سکینه (س) از شجاعتی قابل تحسین برخوردار بودند و در برابر ظالمان سکوت نمی‌کردند و تکالیف الهی را انجام می‌دادند؛ به طوری که از هیاهوی تبلیغاتی هراسی به دل راه نمی‌دادند و با صلابت فاطمی، دشمن را خوار و رسوا می‌کردند و با دلیل و منطق سخن می‌گفتند و حقّانیّت خویش را به اثبات می‌رساندند.
گفته می‌شود حضرت سکینه (س) پس از واقعه کربلا فرمودند: عمه! این پیکر کیست که کنار آن، این همه می‌نالی؛ عمّتی هذا نعش من؟ و حضرت زینب (س) پاسخ دادند:هذا نعش ابیک الحسین علیهم السلام.

حضرت سکینه (س)، دختر امام حسین (ع) حق داشتند که پدرشان را نشناسند. چون حضرت سیدالشهداء (ع) نه لباسی بر تن داشتند و نه سر و جای سالمی در بدن. از اینرو، حضرت سکینه (س) خواستند کنار این جسم بمانند که گروهی از سربازان اموی، کشان کشان، ایشان را از کنار پیکر بی سر پدر بزرگوارشان دور کردند.