صابر عبدالملکی، کارشناس برنامه‌ریزی آموزشی گفت: به بازی‌هایی که برای کودکان طراحی می‌شوند از جنبه‌های درمانی تا آموزشی می‌توان نگاه کرد، اما پیش از هر چیز باید بدانیم بازی کردن زندگی کودکان است و کودکی که بازی می‌کند سلامت روان دارد. طبق پژوهش‌های صورت گرفته کودکانی که بازیگوشی کمی دارند یا بازی نمی‌کنند سلامت روان درستی ندارند.

عبدالملکی ادامه داد: بازی کردن بسیار مهم است، اما برای اثرگذاری آن باید بازی را مناسب هر کودک طراحی کنیم. کودک باید در بازی احساس مالکیت داشته باشد، از تخیل و علاقه‌اش استفاده کند و بازیگوش باشد. بازی‌ها باعث می‌شوند کودک از نظر علمی، ذهنی، هوشی، مهارت‌های اجتماعی و حتی در برخی موارد از نظر فیزیکی رشد کند.

وی افزود: بازی‌ها از کودکی تا بزرگ‌سالی طراحی می‌شوند و اثرگذاری‌های مختلفی دارند. بازی‌ها برای رده‌های سنی متفاوت ویژگی‌های مختلفی دارد؛ بازی زمانی برای کودکان معنا پیدا می‌کند که کودک در آن احساس قدرت کند. کودکان زمانی با فرد بیشتر بازی می‌کنند که احساس کنترل بیشتر و آزادی انتخاب داشته باشند.

او اظهار داشت: آزادی انتخاب باعث می‌شود کودک بتواند در آینده تصمیم‌گیری کند و مستقل‌تر پیش برود. والدین باید به کودکان خود اجازه دهند که قدرت خود را نشان دهند و رشد داشته باشند.

کارشناس برنامه‌ریزی آموزشی گفت:طبق تحقیقات صورت گرفته، کودکان در بازی‌های خود انسانی‌ترین رفتار‌ها را انجام می‌دهند؛ برای مثال زمانی که دو کودک می‌خواهند با یکدیگر بازی کنند برای آن که روند سرگرمی ادامه داشته باشد، خویشتن‌داری می‌کنند. کودکان در بین خود قوانین جامعه را مشخص می‌کنند و دموکراسی کوچکی را شکل می‌دهند.

عبدالملکی اظهار کرد: ما باید به کودکان اجازه دهیم که در بازی پیروز شوند، اما این روند باید تعادل داشته باشد تا کودک از شرایط اجتماع آگاه باشد. تنها بازی‌هایی که کودک را خلاق می‌کنند مواردی هستند که آزادی عمل دارند و کودک می‌تواند در طی بازی تصمیمات متفاوتی بگیرد.