بر اساس یک مطالعه جدید از دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه مینه سوتا (SPH)، بزرگسالان جوانی که دچار ناامنی غذایی هستند ممکن است در مواقعی که غذا در دسترس است مستعد پرخوری شوند.

محققان SPH از فرضیه چرخه "عید یا قحطی" در خانوار‌های ناامن غذایی حمایت کردند.

یافته‌های مطالعه آن‌ها با این ایده مطابقت دارد که سطوح نوسان در دسترس بودن غذا در طول ماه ممکن است باعث شود افراد در هنگام کمبود غذا، مصرف غذای ضروری خود را محدود کنند و سپس با پرخوری زمانی که غذا فراوان است، آن را جبران کنند.

پرخوری رفتاری است که با تعدادی از پیامد‌های نامطلوب سلامت جسمی و روانی از جمله دیابت نوع ۲ و افسردگی مرتبط است.

این مطالعه که توسط Vivienne Hazzard، دانشیار فوق دکترا در SPH انجام شد و در Appetite منتشر شد، ۷۵ جوان را که در خانواده‌های ناامن غذایی زندگی می‌کردند، چندین بار در روز در یک دوره دو هفته‌ای مورد بررسی قرار داد تا بررسی کند که چگونه سطوح دسترسی به غذا و سلامت غذایی چگونه است.

محققان دریافتند: به طور قابل توجهی علائم پرخوری بیشتر در ساعات بعد از موارد افزایش امنیت غذایی در میان بزرگسالان جوان رخ داد.

این اتفاق فقط برای بزرگسالان جوانی که از برنامه‌های کمک غذایی استفاده می‌کنند وجود داشت، نه برای کسانی که استفاده از کمک غذایی را گزارش نکردند.

محققان پیشنهاد می‌کنند که در زمان بندی توزیع مزایا، در برنامه‌های کمک غذایی تجدید نظر کنند.

هازارد خاطرنشان کرد که نحوه ساختار برنامه‌های کمک غذایی در حال حاضر ممکن است به طور ناخواسته چرخه "عید یا قحطی" را تشدید کند.

هازارد گفت: سیاست‌گذاران باید در نظر بگیرند که چگونه می‌توانند دسترسی پایدارتر و ثابت‌تری به غذای کافی فراهم کنند.

در حالی که برنامه‌هایی مانند برنامه کمک‌های تغذیه تکمیلی (SNAP) و زنان، نوزادان و کودکان (WIC) برای بهبود امنیت غذایی در آمریکا موجود است، برخی خواستار تغییر ساختار برنامه‌های توزیع مزایای خود شده‌اند.

در حال حاضر، این برنامه‌ها مزایا را فقط یک بار در ماه، توزیع می‌کنند.

مطالعه ما به شواهد رو به رشدی دست یافته که نشان می‌دهد توزیع مکرر منافع ممکن است ضروری باشد.

تحقیقات بیشتر در این زمینه باید بررسی کند که آیا مداخله برای ترویج دسترسی پایدارتر به غذا می‌تواند این چرخه را مختل کند و پرخوری را کاهش دهد.

منبع: سایت مدیکال اکسپرس