اگر دولت‌ها اقدام فوری برای تشویق فعالیت بدنی بیشتر انجام ندهند، تقریباً ۵۰۰ میلیون نفر بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۳۰ به بیماری‌های قلبی، چاقی، دیابت یا سایر بیماری‌های غیرواگیر منتسب به عدم فعالیت بدنی مبتلا خواهند شد، که هزینه آن سالانه ۲۷ میلیارد دلار است.

گزارش وضعیت جهانی فعالیت بدنی در سال ۲۰۲۲ که امروز توسط سازمان بهداشت جهانی منتشر شد، میزان اجرای توصیه‌های دولت‌ها برای افزایش فعالیت بدنی در تمام سنین و توانایی‌ها را اندازه‌گیری می‌کند.

داده‌های ۱۹۴ کشور نشان می‌دهد که به طور کلی، پیشرفت کند است و کشور‌ها باید توسعه و اجرای سیاست‌هایی را برای افزایش سطح فعالیت بدنی و در نتیجه پیشگیری از بیماری‌ها و کاهش بار سیستم‌های مراقبت بهداشتی که قبلاً تحت فشار قرار گرفته اند، تسریع بخشند.

کمتر از ۵۰ درصد کشور‌ها دارای سیاست ملی فعالیت بدنی هستند که کمتر از ۴۰ درصد آن عملیاتی است.

تنها ۳۰ درصد از کشور‌ها دستورالعمل ملی فعالیت بدنی برای همه گروه‌های سنی دارند، در حالی که تقریباً همه کشور‌ها سیستمی را برای نظارت بر فعالیت بدنی در بزرگسالان گزارش می‌دهند، ۷۵ ٪ از کشور‌ها فعالیت بدنی در بین نوجوانان و کمتر از ۳۰ ٪ بر فعالیت بدنی در کودکان زیر ۵ سال نظارت می‌کنند.

در حوزه‌های سیاستی که می‌توانند حمل‌ونقل فعال و پایدار را تشویق کنند، فقط بیش از ۴۰ درصد از کشور‌ها استاندارد‌های طراحی جاده‌ای دارند که پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری را ایمن‌تر می‌کند.

ما به کشور‌های بیشتری نیاز داریم تا اجرای سیاست‌هایی را برای حمایت از مردم برای فعال‌تر شدن از طریق پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری، ورزش و سایر فعالیت‌های بدنی افزایش دهند.

مزایای این تبلیغ فعالیت بدنی همگانی، نه تنها برای سلامت جسمی و روانی افراد، بلکه برای جوامع نیز بسیار زیاد است.

دکتر تدروس آدهانوم گبریسوس گفت: ما امیدواریم کشور‌ها و از این گزارش برای ایجاد جوامع فعال‌تر، سالم‌تر و عادلانه‌تر برای همه استفاده کنند.

بار اقتصادی عدم فعالیت بدنی قابل توجه است و هزینه درمان موارد جدید بیماری‌های غیرواگیر قابل پیشگیری (NCDs) تا سال ۲۰۳۰ به حدود ۳۰۰ میلیارد دلار آمریکا خواهد رسید که حدود ۲۷ میلیارد دلار در سال است.

در حالی که سیاست‌های ملی برای مقابله با بیماری‌های غیرواگیر و کم تحرکی در سال‌های اخیر افزایش یافته است.
در حال حاضر گزارش شده است که ۲۸ درصد از سیاست‌ها تامین مالی یا اجرا نشده اند.

این گزارش نشان داد که فقط بیش از ۵۰ درصد از کشور‌ها در دو سال گذشته یک کمپین ارتباطات ملی یا رویداد‌های فعالیت بدنی با مشارکت جمعی را سازماندهی کرده‌اند.

همه‌گیری COVID-۱۹ نه تنها این ابتکارات را متوقف کرده است، بلکه بر اجرای سیاست‌های دیگر نیز تأثیر گذاشته است که نابرابری در دسترسی و فرصت‌ها درگیر شدن در فعالیت بدنی برای بسیاری از جوامع را افزایش داده است.

برای کمک به کشور‌ها برای افزایش فعالیت بدنی، برنامه اقدام جهانی WHO در مورد فعالیت بدنی ۲۰۱۸-۲۰۳۰ توصیه همگانی را ارائه می‌کند.

از جمله سیاست‌هایی برای ایجاد مسیر‌های امن‌تر برای تشویق حمل و نقل فعال تر، ارائه برنامه‌ها و فرصت‌های بیشتر برای فعالیت بدنی مانند مراقبت از کودکان، مدارس، مراقبت‌های بهداشتی اولیه و محل کار.

گزارش وضعیت جهانی امروز پیشرفت کشور را بر اساس این توصیه‌ها ارزیابی می‌کند و نشان می‌دهد که کار‌های بیشتری باید انجام شود.

یکی از یافته‌های مهم در گزارش وضعیت جهانی فعالیت بدنی وجود کمبود‌های قابل توجه در داده‌های جهانی برای ردیابی پیشرفت در اقدامات مهم سیاستی مانند تأمین فضای باز عمومی، تأمین زیرساخت‌های پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، تأمین ورزش و تربیت بدنی در مدارس است.

این گزارش همچنین خواستار رفع نقاط ضعف در برخی از داده‌های موجود می‌باشد.

ما شاخص‌های تایید شده جهانی برای اندازه‌گیری دسترسی به پارک‌ها، خطوط دوچرخه‌سواری، مسیر‌های پیاده‌روی را از دست داده‌ایم، حتی اگر می‌دانیم که داده‌ها در برخی کشور‌ها وجود دارد.

در نتیجه، ما نمی‌توانیم زیرساخت‌های جهانی را گزارش یا ردیابی کنیم که افزایش فعالیت بدنی را تسهیل می‌کند.

این گزارش از کشور‌ها می‌خواهد که فعالیت بدنی را به عنوان کلیدی برای بهبود سلامت و مقابله با بیماری‌های غیرواگیر اولویت‌بندی کنند، فعالیت بدنی را در تمام سیاست‌های مربوطه ادغام کنند و ابزارها، راهنمایی‌ها و آموزش‌ها را برای بهبود اجرا توسعه دهند.

دکتر رودیگر کرچ، مدیر دپارتمان ارتقای سلامت سازمان جهانی بهداشت گفت: برای سلامت عمومی خوب است و از نظر اقتصادی منطقی است که فعالیت بدنی بیشتر برای همه را ترویج کنیم.

منبع: سایت مدیکال اکسپرس