سیم‌ها یا لید‌هایی که ضربان‌ساز‌ها را به قلب متصل می‌کنند، به طور بالقوه چه برداشته شوند و چه در جای خود در بدن رها شوند، می‌توانند مشکلاتی را ایجاد کنند؛ بنابراین دانشمندان آلمانی در حال توسعه یک جایگزین هستند که توسط بدن جذب می‌شود.

لید‌ها سیم‌هایی هستند که بین مولد ضربان و قلب قرار می‌گیرند. این لید‌ها می‌توانند انرژی را از ضربان‌ساز به قلب انتقال دهند.

به کار گرفتن ضربان‌ساز برای بیمارانی که پس از انجام عمل جراحی قلب دچار آریتمی (ضربان قلب نامنظم) می‌شوند، غیر معمول نیست. این عارضه معمولاً از طریق استفاده موقت از یک ضربان‌ساز خارجی که از طریق لید‌های الکتریکی به قلب متصل می‌شود، به عنوان یک اقدام پیشگیرانه هنگام انجام جراحی درمان می‌شود.

هنگامی که دیگر نیازی به ضربان‌ساز نباشد، لید‌ها را می‌توان از بدن بیرون کشید یا از دستگاه جدا کرد یا در همان جا رها کرد. با این حال، اگر آن‌ها بیرون کشیده شوند، این احتمال وجود دارد که به بافتی که در اطراف آن‌ها رشد کرده، آسیب بزنند و اگر در بدن باقی بمانند نیز ممکن است موجب عفونت یا عوارض دیگری شوند.

اینجاست که لید‌های قابل جذب زیستی به عنوان راه چاره در نظر گرفته شده‌اند. آن‌ها به عنوان بخشی از پروژه RemoTe CarE (الکترود‌های قلبی موقت قابل جذب مولیبدن) توسط دانشمندانی از مؤسسه فناوری ساخت و مواد پیشرفته فرانهوفر و دانشگاه فناوری درسدن در حال توسعه هستند.

همانطور که از نام این پروژه مشخص است، لید‌ها از فلزی به نام مولیبدن (molybdenum) ساخته شده‌اند. این لید‌ها نه تنها به شکل یکنواخت در بدن تجزیه می‌شوند، بلکه زیست‌سازگار، از نظر مکانیکی بسیار قوی و بسیار رسانای الکتریکی هستند.

هر لید از چندین رشته مولیبدن به هم پیچیده تشکیل شده است که در پلیمر‌های زیستی پیچیده شده است. این پلیمر‌ها در حالی که ضربان‌ساز هنوز در حال استفاده است، عایق الکتریکی ایجاد می‌کنند و به همین ترتیب پس از آن به شکل بی‌ضرر در بدن تجزیه می‌شوند.

مؤسسه فناوری ساخت و مواد پیشرفته فرانهوفر در حال حاضر در حال آزمایش و بهینه‌سازی خواص مکانیکی، الکتریکی و تجزیه این لید‌ها و به دنبال آغاز مطالعات پیش‌بالینی آن در اواخر سال جاری است.