علیرضا مرندی، رئیس فرهنگستان علوم پزشکی با حضور در برنامه زنده کشیک سلامت درباره زمزمههای جدایی آموزش پزشکی از وزارت بهداشت و انتقال آن به وزارت علوم، گفت: حتی اگر قانونی هم نوشته شود، این موضوع امکانپذیر نیست؛ چرا که باعث ناامیدی، بلاتکلیفی و افزایش سیل مهاجرت کادر درمان میشود.
مرندی با اشاره به کمبود پزشک در شهرهای کوچک و شهرستانها در سالهایی که سمت وزارت بهداری را بر عهده داشت، ادامه داد: در زمان جنگ با توجه به همین کمبودها و نقایص، لایحه جدایی آموزش پزشکی از وزارت علوم را ارائه و بلافاصله در هر استانی یک دانشگاه علوم پزشکی تاسیس کردیم.
او افزود : سالها است که بحث ادغام توسط وزرای مختلف علوم مطرح میشود، حتی اوایل انقلاب طرحی به مجلس ارائه شد که خوشبختانه شکست خورد. پس از آن تا زمان وزارت مصطفی معین این موضوع مسکوت بود؛ اما دوباره لایحهای به مجلس ارائه شد که مقام معظم رهبری با آن مخالفت کردند.
مرندی با اشاره به تلاشهای بعدی برای این جدایی که تمامی آنها موفق نبودند، ادامه داد: باید افرادی برای تصدی وزارت بهداشت انتخاب شوند که سلامت، درمان و آموزش پزشکی را متوجه شوند. نه این که بعد از تصدی وزارت، شناخت پیدا کنند. کسانی بهعنوان وزیر بهداشت انتخاب میشوند که حتی کارمند وزراتخانه هم نبوده اند.
رئیس فرهنگستان علوم پزشکی که پیش از این خواستار توجه رئیسجمهوری به حساسیتهای جامعه پزشکی و مکاتبات فرهنگستان و نیز نظرات اعضای مجمع عمومی فرهنگستان شده بود، ادامه داد: هم حضوری به آقای رئیسی ، هم به رئیس دفترشان گفته ام و هم به دفعات نامه نوشته ام که افرادی که سند تحول سلامت را نوشته اند، آگاهی از آن نداشته اند؛ اما خلاف آنچه میگویند که این ویراست اول است و اصلاح میشود، باز هم شاهد آن هستیم که همین افراد به مجلس میروند و حرف از جدایی میزنند.
او ادامه داد: این افراد که آشنایی با وزارت بهداشت هم نداشتند، میگویند که چرا اعتراض میکنم و پیام میدهند که منصرف شده اند؛ اما باز هم شاهد آن هستیم که از طریق مجلس و سازمان برنامه و بودجه این ادغام را پیگیری میکنند.
رئیس فرهنگستان علوم پزشکی در پایان گفت: نباید بگذاریم کادر درمان دلسرد شوند؛ افرادی که در زمان جنگ و در زمان شیوع کرونا از جان مایه گذاشتند.
مرندی در پاسخ به پرسش مجری برنامه مبنی بر میزان رضایت از اقدامات وزارت بهداشت فعلی برای ترمیم شبکه بهداشت کشور، گفت: هنوز اقدامی انجام نشده است که بگویم چقدر رضایت دارم. شاید جلساتی برگزار شوند؛ اما در عمل اتفاقی نمیافتد. زمانی که مسئولیتی را میپذیریم باید شجاع باشیم.