هر مُدی هر قدر هم عجیب، ممکن است بار دیگر رواج یابد. مثلاً لباس آبی رنگی که شارلیز ترون در فیلم «سفیدبرفی و شکارچی» (Snow White & the Huntsman) به تن داشت، پوشیده از بال حشره بود؛ و این نه ایده‌ای دیوانه وار از سوی طراحان لباس، بلکه بازسازی مُدی بود در اوایل قرن نوزدهم به راه افتاده بود.

در ادامه با چند مُد عجیب و غریب در گذشته آشنا خواهیم شد.

۱- در قرن نوزدهم، زن‌ها برای مُد روز بودن باید با عصا راه بروند

الکساندرا، همسر پرنس ولز، یکی از الگو‌های مُد دوره‌ی ویکتوریایی بود. زنان زیادی از ظاهر او تقلید می‌کردند. مثلاً وقتی برای پنهان کردن جای زخم روی گردنش از یک گردبند طوق استفاده می‌کرد، بسیاری از زنان هم به تقلید از او گردنبند طوق می‌انداختند؛ و زمانی که ابتلا به روماتیسم در سال ۱۸۶۷ او را مجبور به استفاده از عصا برای راه رفتن کرد، زن‌های اهل مُد هم بدون هیچ دلیل منطقی‌ای به راه رفتن با عصا روی آوردند. استفاده از عصا به قدری مُد شد که بعضی از تولیدکنندگان حتی شروع به فروش کفش‌های پاشنه داری با ارتفاع‌های مختلف کردند تا راه رفتن با عصا ساده‌تر شود.

۲- زن‌ها عصا را کنار گذاشتند و سراغ دامن‌های باریک رفتند

از سال ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۴، زنان اهل مُد شروع به پوشیدن دامن‌های بسیار باریک کردند. تصور می‌شود منبع الهام طراحان این دامن، ادیت اوگلبی برگ بوده. برگ اولین زن آمریکایی بود که به عنوان مسافر با یک هواپیما پرواز کرد و برای اینکه دامنش به پرواز درنیاید، آن را با یک بند دور ساق پایش جمع کرد.

این مدل دامن بسیار خطرناک بود و دویدن، راه رفتن و حتی نشستن را دشوار می‌کرد، چرا که احتمال افتادن با آن بیشتر بود. بعضی زن‌ها حتی زانو‌های خود را با یک بند به هم می‌بستند تا دامن پاره نشود.

۳- در دهه‌ی ۱۹۶۰، تولیدکنندگان دستمال کاغذی پیراهن‌هایی از جنس دستمال کاغذی را مُد کردند

آن زمان مردم از دستمال توالت و دستمال سفره استفاده می‌کردند. اما آیا راهی بود که پول بیشتری برای دستمال کاغذی خرج کنند؟ بله، با راه انداختن مُدی جدید با تولید لباس‌هایی از جنس دستمال کاغذی! این احتمالاً همان چیزی بود که شرکت تولید دستمال کاغذی اسکات به آن فکر کرده بود، زمانی که در سال ۱۹۶۶ شروع به تولید لباس‌هایی از جنس دستمال کاغذی کرد که ۱/۲۵ دلار قیمت داشتند.

دیگر تولیدکنندگان هم دنباله روی آن‌ها شدند و شروع به تولید لباس بچگانه، لباس عروس و حتی بارانی و مایو از دستمال کاغذی کردند که تنها ۲ یا ۳ بار قابل استفاده بودند. در اوج این ترند، در دهه‌ی ۱۹۶۰، شرکت مارس هوزیری هفته‌ای ۱۰۰ هزار لباس تولید می‌کرد. این لباس‌ها گرچه دوام چندانی نداشتند، اما از نم باران حفظ تان می‌کردند.

۴- استفاده از برقگیر در اروپای قرن هجدهم مُد بود

در اواسط قرن هجدهم میلادی، بنجامین فرانکلین برقگیر را اختراع کرد. تا پیش از اواخر این قرن، زنان و مردان شروع به استفاده از کلاه‌ها و چتر‌هایی با برقگیر سیار کرده بودند. کلاه زنان نواری فلزی و زنجیری از جنس نقره داشت که به آن متصل می‌شدند. این زنجیر از پشت آویزان می‌شد و با زمین تماس پیدا می‌کرد. به این ترتیب در صورت زدن صاعقه به صاحب کلاه، الکتریسیته‌ی آن به زمین منتقل می‌شد و جان او محفوظ می‌ماند.

مردان نیز چتر‌هایی با میله‌ای بلند داشتند که یک زنجیر از آن تا روی زمین آویزان می‌شد. جالب است که تازه از یک قرن بعد میله‌ی برقگیر به بالای ساختمان‌ها اضافه شد.

۵- زنان رومی مو‌های سفیدشان را می‌کندند و با سوزن‌های مخصوص به مو‌های خود فرم می‌دادند

در روم باستان، زنان مدل مو‌های بسیار پیچیده‌ای داشتند، چون این مدل مو‌ها نماد ثروت و جایگاه اجتماعی بودند: تنها زنان ثروتمند می‌توانستند آنقدر وقت صرف مو‌های خود کنند. آن زمان موی ساده و طبیعی را برای آدم‌های وحشی و بی تمدن می‌دانستند. آرایشگر‌های برده به مو‌های اربابان خود رسیدگی می‌کردند. آن‌ها از فضله‌ی کبوتر برای روشن کردن رنگ مو‌ها استفاده می‌کردند. برای تیره کردن رنگ مو‌ها هم از زالو استفاده می‌شد. اگر می‌خواستند جلوی سفید شدن مو‌ها را بگیرند، با گیاه و کرم حشره ماسک درست می‌کردند. آن‌ها اولین مو‌های سفید خود را می‌کندند؛ و به جای اسپری مو که حالا مورد استفاده قرار می‌گیرد، از سوزن‌های مخصوصی برای فرم دادن به مو‌ها استفاده می‌کردند.

۶- مردان اهل مُد از کرست و شلوار‌های تنگ استفاده و هزینه‌ی زیادی صرف پوشش خود می‌کردند

تنها زنان نبودند که به اسم مُد متحمل رنج می‌شدند. در قرون هجدهم و نوزدهم میلادی، برخی مردان به قدری دغدغه‌ی ظاهرشان را داشتند که پول زیادی را خرج پوشش خود می‌کردند. مردان اهل مُد یقه‌هایی از جنس پلاستیک سخت می‌بستند و کرست می‌پوشیدند تا باریک‌تر به نظر برسند. شلوار‌های باریک آن‌ها به قدری تنگ بود که روی گردش خون شان اثر می‌گذاشت و باعث می‌شد صورت و گردن شان ورم و چشم هایشان پف کند.

یکی از مردان اهل مُد قرن هجدهم لباس‌های خود را اینگونه توصیف کرده بود: «طوری درست می‌شدند که از پوستم هم برایم تنگ‌تر باشند. پوشیدن آن‌ها بدون کمک ممکن نبود.» پوشیدن شلوار‌ها ۳۰ دقیقه به طول می‌انجامید و حرکت با آن‌ها هم بسیار دشوار بود.

یکی از مشهورترین مردان اهل مُد آن زمان جورج برامل بود که ۱۰ ساعت صرف لباس پوشیدن می‌کرد و برای آرایش موهایش از ۳ آرایشگر مجزا استفاده می‌کرد: یکی برای شقیقه هایش، دیگری برای پشت سرش و آخری برای حلقه‌های موی جلوی سرش.

۷- مردانی که جای زخم داشتند را بهترین کاندیدا برای ازدواج می‌دانستند

از دهه‌ی ۱۹۳۰ تا دهه‌ی ۱۹۵۰، داشتن جای زخم میان آلمانی‌ها و هلندی‌ها مُد بود و مردان را به کاندیدای خوبی برای ازدواج تبدیل می‌کرد. مسأله این بود که مردان با شرکت در کلاس‌های شمشیربازی چنین جای زخمی پیدا می‌کردند، کلاس‌هایی که تنها افراد ثروتمند استطاعت شرکت در آن‌ها را داشتند. این جای زخم گرچه سلامت مردان را به خطر نمی‌انداخت، اما نشانه‌ی شجاعت صاحبش بود. برخی مردان حتی سعی می‌کردند این جای زخم را به شکل ساختگی ایجاد کنند تا تحسین برانگیز به نظر برسند.

۸- در قرن هجدهم، مردان آرایش می‌کردند و شب‌ها ماسک می‌گذاشتند

جورج برامل گرچه دلش می‌خواست شیک به نظر برسد، اما از جلب توجه غیرضرور پرهیز می‌کرد، با این حال، پیشینیانش آنقدر از خودنمایی خجالت نمی‌کشیدند: در قرن هجدهم میلادی، بسیاری از مردان کلاه گیس‌های پودر زده استفاده می‌کردند که از موی انسان یا اسب، و یا پشم گوسفند درست می‌شدند، لباس‌هایی از جنس ساتن، ابریشم و باتیس می‌پوشیدند و آرایش می‌کردند.

آن‌ها پوست خود را سفید می‌کردند، به گونه‌ها و لب‌های خود سرخاب می‌زدند و ابرو‌های خود را تیره می‌کردند تا بیشتر به چشم بیایند. مردان همچنین برای کک و مک‌های خود ماسک می‌گذاشتند، از کرم استفاده می‌کردند، به دهان خود عطر می‌زدند و از دیگر محصولات زیبایی استفاده می‌کردند.

۹- بعضی زن‌های اهل مُد به جای جواهرات از بال سوسک‌های واقعی استفاده می‌کردند

در قرن نوزدهم میلادی، در اروپا پارچه‌های گران قیمتی که از هند آورده می‌شدند را با بال سوسک تزئین می‌کردند. با این بال‌ها و نخ‌هایی از جنس نقره، لباس در نور شمع بسیار زیبا به نظر می‌رسید. درست کردن چنین لباس‌هایی بسیار دشوار بود: برای هر لباس از بیش از ۳ هزار بال سوسک استفاده می‌شد.

در سال ۲۰۰۹، طراحی به هالی راسل با الهام از این مُد برای لیدی گاگا، خواننده‌ی مشهور، یک پیراهن ابریشمی آبی رنگ طراحی کرد که با بال سوسک جواهر درست شد. کار آماده سازی این لباس ۲ هفته به طول انجامید.

منبع : روزیاتو