الهام باباعلی کارشناس ارشد بهداشت و ایمنی مواد غذایی دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز  با اشاره به اینکه میگو بر اساس کیفیت در چهار دسته قرار می‌گیرد، گفت: میگوی درجه یک: به میگوی صادراتی میگوی درجه یک گفته می‌شود. بدن این نوع میگو دارای قوام طبیعی است و گوشت حالت سفتی داشته و نرم نیست.

او گفت: غلاف یا پوسته میگو شل یا جدا از بدن نیست. فاقد هر گونه بوی گندیدگی (بوی آمونیاک) است. قسمتی از بدن یا حتی قسمتی از دم میگو جدا نشده باشد. شکستگی نداشته باشد و به عبارتی دیگر بند‌های پوسته میگو از هم جدا نشده باشند. به هیچ عنوان لکه سیاه بر روی بدن میگو نباشد. میگو باید به صورت یک دست رنگ صورتی یا تیره خود را حفظ کرده باشد.

باباعلی ادامه داد: میگوی درجه دو: به میگویی گفته می‌شود که شکل ظاهری آن تغییر نکرده باشد و میزان شکستگی یا لکه‌های سیاه آن بیش از ۱۰درصد نباشد. در این دسته از میگو، چشم‌ها کمی درخشنده و تا حدودی تیره است، همچنین حالت کروی کامل خود را از دست داده است. رنگ میگوی درجه دو طبیعی است، در قسمت سر و سینه درخشندگی کاهش می‌یابد و ممکن است مقداری خاکستری رنگ شده باشد، همچنین انتهای دم دارای خط‌های تیره است.

او بیان کرد: میگوی درجه سه: به میگویی که دارای لکه‌های سیاه، له شدگی و شکستگی آن بین ۱۰ تا ۳۰ درصد باشد، میگوی درجه سه می‌گویند. در این دسته عمل آوری بر روی آن از نظر اقتصادی به صرفه نیست که در این صورت باید سریع مصرف شود و یا به نحوی با جوشانده یا خشک شدن، مصرف شود.

این کارشناس تغذیه در دانشگاه علوم پزشکی گفت: میگوی فاسد به میگویی گفته می‌شود که فاسد بوده و قابل مصرف برای انسان نیست. در صورتی که فساد در اثر آلودگی میکرب‌های بیماری زا باشد و عملیات رفع آلودگی بر روی آن امکان پذیر نباشد، باید آن را از بین برد؛ در غیر این صورت می‌توان آن را خشک کرد و به آرد میگو تبدیل کرده و به مصرف دام و طیور رساند.