زائران با چشم‌های خیس، تکیه بر دیوار حرم زیارت نامه خوان، دست‌های خالی شان را بالا می‌برند. چیزی ندارند که به جایش طلب کنند، همین که ضامن آهو در این چهارشنبه‌های امام رضایی در گوشه‌ای از صحنش پذیرفته، برایشان کفایت می‌کند زائرانی که مدام با صدایی آرام زمزمه می‌کنند اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضا...

اگرچه در هر لحظه‌ای می‌توان به ساحت ملکوتی حضرت رضا (ع) عرض ارادت کرد، اما چهارشنبه‌ها، روز زیارتی این امام همام است و از دیرباز دلدادگان آقا علی بن موسی الرضا (ع) دل‌های شکسته خود را در این روز به پنجره فولاد بارگاه رضوی گره می‌زنند.

همه راه‌ها به یک گنبد طلایی رنگ می‌رسند، به یک حرم بزرگ، به یک حیاط باصفا، به کبوتر‌های جلدی که خیال پریدن ندارند.

چهارشنبه‌های امام رضایی که از راه می‌رسد کافی است مقابل گنبــد طلایی و ورودی صحـــن گوهــرشاد بایستی و یک لحظه سرت را بالا بگیری و نگاه کنی تا نگاهت آرام آرام در گنبد طلایی اش حبس و اسیر شود.

امروز روز زیارتی شماست است آقا و کبوتران عاشق مشتاق‌تر از همیشه گرداگرد حرم پاک تو می‌چرخند و تو را طواف می‌کنند...

چشمهایمان را لحظاتی می‌بندیم و آرام در دل اذن دخول را زمزمه می‌کنیم و همان طور که لبهایمان بی قرار‌تر از همیشه صلوات خاصه ات را زمزمه می‌کند، سراپا ارادت و دلدادگی می‌شویم.

چهارشنبه‌ها در مشهد، هنوز هم مجاوران حرم رضوی روزشان را با «سلام» مخصوص امام رضایی شروع می‌کنند، مشهدی‌ها عاشقانه رو به گنبدی که بین ساختمان‌های بلندی که دور تا دور حرم قد کشیده‌اند خودنمایی می‌کند می‌ایستند به سمت حرم مطهر رضوی و از آقا برای شروع روزشان رخصت می‌خواهند و همین سلام می‌شود روزیشان تا سلام روز بعد ...

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی..