نخستین ساعات بامداد ۱۲ بهمن ۵۷، قرار بود مهم‌ترین رویداد در تاریخ معاصر ایران و شاید همه گستره تاریخی سرزمین ما، اتفاق بیفتد. فرودگاه پاریس، مملو از جمعیت مشایعت‌کنندگانی بود که برای بدرقه مشهورترین رهبر انقلابی قرن بیستم، جمع شده بودند. حدود دو هزار نفر، از ملیت‌های مختلف، اروپایی، عرب، آمریکای لاتین و... در آن وقت شب و در زمهریر پاریس، خود را به فرودگاه شارل‌دوگل رسانده بودند؛ این تعداد به جز خبرنگاران هیجان زده و همراهان حضرت امام بود.

پایتخت فرانسه، بدون آن‌که بخواهد، مبدأ یک تغییر بزرگ در تاریخ ایران و بلکه سراسر جهان شده بود. تهدید‌های شاپور بختیار، فایده‌ای نداشت؛ بستن چند روزه فرودگاه و حتی تهدید به ترور امام خمینی، نتوانست در عزم آن رهبر بزرگ برای بازگشت به وطن، خللی وارد کند؛ آن‌چه از گزارش‌ها و خاطرات همراهان امام به دست می‌آید، آرامش یک روح بزرگ در میانه جمعیتی هیجان زده است؛ آرامشی که همه را به تعجب و تکریم رهبر کبیر ملت ایران وامی‌داشت. او به آرامی مسیر تشریفات پرواز را طی کرد و با همراهانش، سوار هواپیمایی شد که قرار بود با فرودش، مسیر تاریخ ایران را عوض کند.

هواپیما، ساعت یک بامداد، به وقت پاریس و ۳:۳۰ به وقت تهران، از زمین برخاست. ساعاتی بعد، هواپیمای حامل امام از آسمان ترکیه گذشت و وارد حریم ایران شد؛ تمام همراهان، دلشوره شدیدی داشتند، اما امام آرام روی صندلی جلوی هواپیما نشسته بود. دو جنگنده فانتوم، دو طرف هواپیما را احاطه کردند؛ چرا؟ کسی نمی‌دانست! آیا این یک تهدید بود؟ آن را هم نمی‌شد فهمید؛ نه پیامی و نه دستوری! به هر حال، تا تهران همه در اضطراب و نگرانی به سر بردند، به جز او که همه انتظارش را می‌کشیدند. یکی از همراهان امام (ره) در آن پرواز تاریخی نقل می‌کند: «غیر از امام، رنگ به چهره هیچ کس نمانده بود! همه وحشت کرده بودند، اما امام، آرامش عجیبی داشت، آرامشی که دیگران را هم آرام می‌کرد.»

ایران آغوش گشود 

در فرودگاه مهرآباد، جایی که قرار بود هواپیما بر زمین بنشیند، غلغله بود؛ میلیون‌ها نفر خودشان را از سراسر دنیا به مهرآباد رسانده بودند تا در تاریخی‌ترین استقبال تمام تاریخ، حضور داشته باشند. هواپیما درست روی فرودگاه مهرآباد قرار داشت، اما اجازه فرود داده نمی‌شد؛ چند بار روی تهران چرخید؛ حتی مرحوم عسکراولادی می‌گفت: «هواپیما آرام آرام نزدیک باند آمد و یک دور زد و اوج گرفت و دو مرتبه برگشت و با آرامش نشست. نفهمیدیم این قضیه چه بود.» ساعت ۸:۴۵، هواپیما روی باند فرودگاه مهرآباد آرام گرفت.

نیرو‌های انتظامی و اعضای کمیته استقبال از امام، به زحمت مردم را کنترل می‌کردند تا باند فرودگاه، خالی از جمعیت بماند، اما امام (ره) از هواپیما خارج نشد؛ هنوز مقدماتی لازم بود تا آن صحنه تاریخی اتفاق بیفتد. شهید مطهری و تعدادی دیگر از همراهان امام (ره)، از هواپیما خارج شدند. انبوه جمعیت، همه را در قبال جان رهبر کبیر انقلاب اسلامی خائف کرده بود؛ ۴۵ دقیقه طول کشید تا مقدمات ورود فراهم شود. شهید مطهری به همراه تعدادی از اعضای کمیته استقبال، ساعت ۹:۳۰ وارد هواپیما شد تا امام امت را برای پا گذاشتن روی خاک میهن همراهی کند؛ وقتی حاضران روی باند فرودگاه، چشم‌شان به جمال حضرت امام (ره) روشن شد، عقربه‌های ساعت فرودگاه مهرآباد، ۹:۳۷:۳۰ را نشان می‌داد؛ زمانی که باید آن را بزنگاه تغییر مسیر تاریخ ایران بزرگ بدانیم.

منبع: خراسان