به باور محلیان، این پری دریایی، قدرت اعطای جاودانگی دارد و در طول همه‌گیری کرونا برای جلوگیری از انتشار این ویروس مورد عبادت قرار گرفت.

اما دانشمندان به این مومیایی مشکوک شدند و آن را مورد بررسی‌های بیشتر قرار دادند. هیروشی کینوشیتا از انجمن فولکلور اوکایاما، که این مطالعه را طرح ریزی کرد، گفت که نتایج نهایی این مطالعه، آن‌ها را شگفت زده کرد.

او گفت: «اگر بخواهید ظاهر آن را تصور کنید، ترکیبی از پایین تنه ماهی و بالاتنه میمون به نظر می‌رسد. با این حال، نتایج این تحقیق نشان داد که اینطور نیست. طبق آنچه اکنون می‌دانیم، نیمه پایینی بدن، ماهی است، اما نیمه بالایی آن بخشی از یک پستاندار نیست».

او در ادامه توضیح داد: «بیشتر قسمت بالایی بدن در واقع از پارچه، کاغذ و پنبه ساخته شده است و پوست ماهی روی بازوها، شانه ها، گردن و گونه‌ها استفاده اضافه شده است.»

در طول این مطالعه، این مومیایی پری دریایی تحت تصویربرداری اشعه ایکس، سی تی اسکن، آنالیز اشعه ایکس فلورسنت، تجزیه و تحلیل DNA و تاریخ گذاری رادیوکربن قرار گرفت. مشاهده با میکروسکوپ نوری و الکترونی نیز انجام شد.

دانشگاه علوم و هنر کوراشیکی به این نتیجه رسید که این موجود ساخته شده است.

موی این موجود، موی یک پستاندار است، ناخن‌های آن از کراتین حیوانی و آرواره‌هایش از یک ماهی گوشت‌خوار ناشناخته گرفته شده است. هیچ اسکلتی پیدا نشد. اما سوزن‌های فلزی در پشت گردن و پایین تنه آن وجود دارد و نیمه پایینی با فلس یک غار ماهی ساخته شده است. برای رنگ آمیزی سطح بدن این مومیایی پری دریایی، ماسه یا پودر زغال مخلوط در ماده‌ای خمیر مانند به کار رفته است.

هیروشی گفت که این مصنوع احتمالاً برای کاسبی از شیفتگی ژاپنی‌ها به پری دریایی ساخته شده است. داستان ها، تصاویر و افسانه‌های بسیاری برای این مومیایی پری دریایی بر سر زبان هاست. در حقیقت مومیایی‌های پری دریایی احتمالاً در مناطق مختلف ژاپن برای نمایش یا صادرات به کشور‌های خارجی ساخته شده‌اند. در آن زمان گروه‌ها و تکنسین‌هایی در ژاپن وجود داشته اند که مهارت ساخت استادانه این مومیایی‌ها را داشتند.

هیروشی معتقد است این مومیایی‌ها به دلیل تقاضا ایجاد شده‌اند. او گفت: «پری دریایی‌های ژاپنی افسانه جاودانگی دارند. می‌گویند اگر گوشت پری دریایی بخوری هرگز نمی‌میری. در بسیاری از نقاط ژاپن افسانه‌ای وجود دارد که زنی به طور تصادفی گوشت یک پری دریایی را خورد و ۸۰۰ سال زندگی کرد و شنیده ام که بعضی‌ها با اعتقاد به این افسانه، فلس‌های مومیایی پری دریایی را می‌خوردند».

به غیر از این افسانه دیگری وجود دارد که طبق آن یک پری دریایی یک بیماری عفونی را پیش بینی کرده است.

کوزن کویدا، کاهن ارشد معبدی که مومیایی پری دریایی مورد نظر در آن نگهداری می‌شود، گفت که این مومیایی حدود ۴۰ سال پیش در یک جعبه شیشه‌ای به نمایش گذاشته شد و اخیراً در یک گاوصندوق نسوز نگهداری می‌شود. او سال گذشته به یک روزنامه ژاپنی گفت: «ما آن را عبادت می‌کردیم و امیدوار بودیم که به کاهش همه‌گیری ویروس کرونا کمک کند، حتی اگر تاثیر آن خیلی کم باشد».

هیروشی نظریه‌ای در مورد نحوه رسیدن این مومیایی به معبد داشت. او گفت: «چه اتفاقی برای مومیایی‌ای می‌افتاد که نمایش آن تمام می‌شد؟ این مومیایی را به دلیل احساسات ژاپنی‌ها نسبت به پری دریایی نمی‌شد دور انداخت. پس مالکان آن چه کردند؟ پری دریایی را به معبد و زیارتگاه اهدا کردند».

هیروشی کینوشیتا گمان می‌کرد که این مومیایی پری دریایی مصنوعی، در مقطعی از دوره ادو (دوره‌ای از تاریخ ژاپن از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۷) ساخته شده است و بررسی کربن در این مطالعه جدید، قدمت برخی از فلس‌های جدا شده آن را، اواخر دهه ۱۸۰۰ نشان داد.

منبع: روزیاتو