این فضاپیما همچنین سمت دور کمتر اکتشاف شده ماه را با جزئیات بیشتر نسبت به قبل، مشاهده کرد. فوبوس، قمر دیگر مریخ، بهتر قابل درک است، زیرا به این سیاره بسیار نزدیکتر است.

مدار دیموس به دور مریخ ۲۳ هزار کیلومتر طول دارد. هسا المطروشی، دانشمند ارشد این مأموریت، گفت: این به بخش داخلی مدار فضاپیما نزدیک است و همان چیزی است که رصد دیموس را به یک ایده قانع‌کننده تبدیل کرده است.

محققان دانش محدودی در مورد قمرهاب دیموس و فوبوس که بزرگترین قمرهای مریخ هستند، دارند و مشاهدات جدید نشان دهنده گامی رو به جلو در دانش آن‌ها در مورد دیموس، جو، ترکیب، و منشاء آن و نقش آن در درک ما از مریخ به طور گسترده‌تر است.

به گفته آنان، به نظر می‌رسد که این مشاهدات جدید نظریه‌ دیرینه‌ای که در آن بیان می‌شد قمرهای مریخ منشا سیارکی دارند را به چالش می‌کشد و در عوض به منشا سیاره‌ای اشاره می‌کند.

هزا المتروشی(Hessa Al Matroushi)، سرپرست علمی ماموریت مریخ امارات گفت: ما از منشا فوبوس و دیموس مطمئن نیستیم. یک نظریه دیرینه این است که آن‌ها سیارک‌هایی هستند که در مدار مریخ به دام افتاده‌اند اما سوالات حل نشده‌ای در مورد ترکیب آن‌ها وجود دارد. اینکه دقیقا چگونه آن‌ها در مدارهای فعلی خود قرار گرفتند نیز یک حوزه مطالعاتی فعال است و بنابراین هر اطلاعات جدیدی که ما می‌توانیم در این دو قمر به خصوص دیموس که به ندرت مشاهده شده است، به دست آوریم، پتانسیل ایجاد درک جدیدی از قمرهای مریخ را دارد. مشاهدات نزدیک ما تاکنون از دیموس نمایانگر منشا سیاره‌ای است.

امید تاکنون چندین پرواز نزدیک از دیموس انجام داده و به مشاهداتش از جو مریخ ادامه می‌دهد.

جاستین دیگان(Justin Deighan)، معاون ارشد علمی ماموریت مریخ امارات، گفت: ما با امید فرصتی منحصر به فرد داریم تا ترکیب، ترموفیزیک و زمین‌ریخت‌شناسی دقیق دیموس را با این مشاهدات جدید مشخص کنیم.

ما انتظار داریم که درک بهتری از منشا و تکامل فوبوس و دیموس ایجاد کنیم و درک اساسی خود را از این دو قمر مریخ ارتقا دهیم.

این یافته‌ها روز دوشنبه در مجمع عمومی اتحادیه علوم زمین اروپا در وین ارائه شد.

وایکینگ ۲ ناسا در سال ۱۹۷۷ به ۱۹ مایلی (۳۰ کیلومتری) از دیموس رسید. از آن زمان، فضاپیما‌های دیگر از دیموس عکسبرداری کردند، اما از فاصله بسیار دورتری بودند.

منبع: آسوشیتدپرس